VERSOS E ALOUMIÑOS DESÉXAVOS UN FELIZ 2021 CON POESÍA

 

Chegados a finais do mes de Nadal deste ano que en tantos sentidos ten sido tan duro, cheo de dor, enfermidade, confinamentos e unha realidade que nos desgusta e que agardamos que cambie o máis axiña posible, o noso blog-revista quere desexar a todos os lectores e lectoras un Feliz Aninovo. E faino do único xeito que sabe: con este vídeo (subtitulado en castelán e inglés) no que Antonio García Teijeiro recita "O vello poeta e a neta", extraído do libro Contos e poemas para un mes calquera, escrito en colaboración con Jordi Sierra i Fabra. Con estes versos inspirados pola súa andoriña, Antonio e todas a persoas que facemos posible o blog queremos desexarvos (e desexarnos) que o Aninovo, desta volta máis ca nunca, chegue cargado de boas novas, de versos e de literatura. FELIZ 2021!

A LUZ DAS PALABRAS (76) Antonio M. Chaves Cuiñas

 

Coñecino na Residencia de Estudiantes de Pontevedra hai ben anos. Antonio Manuel Chaves Cuiñas era un mozo cheo de inquedanzas culturais e iso gustoume. Sempre gozou co feito de escribir e abofé que o facía moi ben. E, ademais, coma os grandes, pinta.

     Tiveron que pasar ben anos ata que puiden volver a darlle unha aperta moi sentida.  Foi na presentación do meu poemario Pasando as follas do tempo, no Club Faro. Encantoume velo e sentino preto, malia que xa non eramos os mesmos. Pero si eramos -e somos- amantes da cultura e de que esta chegue ao maior número posible de persoas.

     Antonio Manuel Chaves Cuiñas é un escritor de verdade. Escribe, entre outras mil cousas, poesía e narrativa. Gústame a súa prosa directa e crítica. Unha prosa sen adornos e moi efectiva. E a súa poesía produce vibracións no lector pola poderosa carga emocional e punxente que contén.

     Por iso e por moitas outras cousas está en Versos e aloumiños.

     As súas palabras posúen luz e aluman.

     Moitas grazas, “tocayo”.

Antonio M. Chaves Cuiñas

Dos poemas en uno… poema que forma parte de mi próximo libro ya registrado: “UNO… «pienso: luego: exilio»”, con prólogo de la escritora y profesora argentina Nora Strejilevich, y epílogo de la profesora y artista gallega Paula Pérez De Mendiguren Martínez...

 

 

TODO ES UNO

 

 

 Al punto de un minuto de la hora señalada

         culparon a una aguja del retraso ocasionado

         por un metro de arena de puntual distancia mal medida

Balbuciendo enigmas vestidos de tinieblas

         y claves voladoras de cruces sorprendidas                            

         en lo alto de una alfombra doblemente polvorienta

         arrojando códigos como piedras sucesivas

Golpeando de rumores la mesa de negocios

         con tubos de grises oleoductos y trayectos de enigmas

         –armando catedrales y grandes almacenes–

         de apertura bendita e infinita espera que no aguarda

Donde libreros mercaderes sin pudores

         ofertaban en septiembre de atalayas

         textos de libros prohibidos y sin hojas

         al peso en portadas de negros escritores en calzones

Habitando la prisión encarnada

         del apretado tiempo inmedible

         por relojes acuñados en zecas de madera polvo ceniza y paja

Volando goteras de tinta sobre cometas en lamento

         que no pellizcan nubes de acero entre aviones

Zarpando de puertos imposibles

         hacia ninguna parte de mareas en bañeras                                                    bañadas de blancos oscuros azulejos azules

         cuando el lusitania se hundió se hundió se hundió

         como las dos enormes palmeras de hormigón

         en la ciudad ramera y gris de comercio prostituida

Con disolvente de urgencia preñado de vacuos pensamientos

         y exilios en perífrasis jurídicas

         imprimiendo partes de inocentes fallecidos en vida

Talando las bases de una altura vestida de antemano

         en los cuartos traseros de salas tribunales salpicadas de botas

         simplificando árabes palmeras de favores

Y trajes pesados de maletas pobladas de combates

         y libros sin retorno sin leer sus relativos interiores

Kilogramos de masa y fuerza con albert einstein en plaf

         dinámico sentir inquieto del beneficio y monolito

         en reposo al cierre de las bolsas que golfos celebran

Lanzando mensajes al cuadrado de un ring de cuatro esquinas

         al par veloces volando sobre altas enormes torres

Más allá de las llaves que perdieron sus puertas

         en los caminos gemelos de azares bushladen

No planificados por guantes y manos revestidas con dedos

         de vendajes perforados y reproches y el cuento de la cabra

Saltando sobre los hemisferios terrestres del puto nuevo orden

         como niños felizmente perdidos entre algodones

Al toparse con el país fraternal de nunca jamás preguntes

         vergüenzas rejas ni miedos...

         y ellos los otros: se ríen y se ríen y se ríen...

Porque
Te
Quiero
Requerer
Sin llegar a comprender lo que siempre supe...

         que mucho antes que un tal tales de mileto...

Todo es uno…

                            ANTONIO CHAVES.

Pelado y afeitado...

«ANTE LA SEGUNDA OLA... TOCA SEGUIR NAVEGANDO»

... y ante la segunda ola... -ahora pelado y afeitado-... toca seguir navegando, amando, soñando, pintando, escribiendo, creando, viviendo... manteniendo las distancias, que no alejamientos... y respirar, más allá de toda duda, o señalamiento esquinero..

Por se queres saber bastante máis del

ANTONIO CHAVES

 

Cambados, 1959.

Escritor, pintor, animador sociocultural...

 

Desde 1976 ha publicado trabajos de contenido diverso en: Diario de Pontevedra, Xuventudes nos Xornais, Correo de Galicia (Buenos Aires), La Voz de Galicia (corresponsal), Faro de Vigo, A Nosa Terra, ABC, A Peneira, El Correo Gallego, El Mundo, Galicia Digital, Praza Pública, Revista Cultural LA NOCHE (Santiago de Chile)…  Fue secretario y colaborador de la Revista Universitaria de Cultura «Coordenadas» (Santiago de Compostela), y colaborador y miembro de redacción de la Revista de Ciencia, Arte y Pensamiento «Congostra», editada en Vigo por la Asociación Cultural “Zeca Afonso”...

Ha participado en recitales poéticos y encuentros literarios con, entre otros: Rafael Alberti, Lorenzo Varela, Carmen Kruckenberg, Antonio Tovar, Carlos Oroza, Xela Arias, Arturo Cuadrado, Méndez Ferrín, Margarita Ledo, Carlos Casares, Manuel Cuña Novás, Manuela López García, Xulio Valcárcel, Bernardiño Graña, Alberto Avendaño, Alicia Martínez del Burgo, Uxío Novoneira, Miguel Anxo Murado, Alonso Montero, Manuel Lueiro Rey... 

 

Es autor, entre otros,  de los siguientes libros:

- Reliquias del Vaciamiento (Santiago de Compostela, 1978).

- Como Aves de Paso (Zaragoza, 1982).

- La UGT de Vigo. Una aproximación histórica (Vigo. 1ª edición en 1998, y 2ª edición en 2006)… Libro donde el autor trata sobre la vida y obra del dirigente socialista gallego Enrique Heraclio Botana...

- Resol de ensueños para Arturo Cuadrado (Santiago de Compostela, 2004).

- Aproximación a Don Quijote. En busca de Pinceladas Pedagógicas (Pontevedra, 2005).

- Mar azul, Cielo azul, Blanca vela (Dénia, 2007).

- Crónica de Vuelos en Tiempos de Vigilia (Vigo, 2012).

 

Ha colaborado -entre otras- en las siguientes publicaciones y libros colectivos:

- Antoloxía da Poesía Galega Actual (Santiago de Compostela, 1980).

- TALLER LABERINTOS. Cuadernos de Creación Literaria (Bilbao, 1982).

- Homenaje a Arturo Cuadrado. Artes e Letras (Vigo, 1983).

- RENOVACIÓN E AVANGARDA EN GALICIA (1925-1933). Os pensionados da Deputación de Pontevedra (Pontevedra, 1986).

- Concurso Nacional de Poesía “O FACHO”, 1978-1989 (Ferrol, 1990).

- Vigo en tres paisajes (Vigo, 1990)… Realizó las ilustraciones y escribió el epílogo del libro, el último de Manuel Lueiro Rey en vida.

- Arturo Cuadrado. A fantasía dun pobo (A Coruña, 1999).

- Los Museos del Juguete y la Infancia a finales del siglo XX (Madrid, 1999).

- Homenaxe a Luis Seoane. O Grove, abril de 1980 (O Castro, 2001).

- El Juguete Español del Siglo XX. 100 años de Entretenimiento y Aprendizaje (Madrid, 2001).

- El Exilio de los Niños (Madrid, 2003).

- Payá. 1905-2005. Cien años de juguetes en la Comunidad Valenciana (Valencia, 2005).

- Los Colegios del Exilio en México (Madrid, 2006).

- Joguetmaniàtics, 1991 - 2006 (Barcelona, 2006).

- Museu Valencià del Joguet, Catàleg-Catálogo (Ibi, 2008).

- Manuel Lueiro Rey (1916-1990). A Libertade Ferida (Galicia, 2013).

- Manuel Lueiro Rey (1916-1990). A Libertade Ferida (Buenos Aires, 2014).

- Camiño Aberto. 100 anos nacemento Lueiro Rey, 1916-2016 (Pontevedra, 2016).

- Ha escrito los prólogos para los libros “Un nombre para la Historia: Clara Zetkin. Ejemplo de coherencia” (Andalucía, 2019); y, “Cartas al Mar de Finisterre” (Galicia, 2020), ambos de la autoría de Alicia Martínez del Burgo…

- «Federico García Lorca en Santiago de Compostela». Editora Alvarellos (Galicia, 2020)...

 

"A muller das mareas/La mujer de las mareas" Técnica mixta. A. Chaves

                 

Próximas publicaciones del autor:

- “Carlos Oroza. Mosaico Caleidoscópico”. Libro sobre la vida y obra del Poeta Maldito del Café Gijón…

- “Matilde Vázquez «Pasión por el Canto» (Cambados, 1906 – Madrid, 1992)”…

- “Pablo de Rokha. Claves y enigmas”…

- “«UNO… «pienso: luego: exilio»”

 

Obras de Antonio Chaves figuran en la Biblioteca del Congreso de los EE.UU. de América…

Desde 1994 preside la Fundación “Raquel Chaves” (Vigo), vinculada al mundo del juego, el juguete y la infancia...

En 1996 promovió el premio periodístico Enrique H. Botana, que en su Iª edición le fue concedido -a título póstumo- a Segundo Mariño…

Entre 1997 y 2005 ejerció de director del Museo Castellano-Manchego del Juguete (Mohedas de La Jara – Toledo)…

Desde 2006 pasa a coordinar el MuGaIn (Museo Galego da Infancia, Xogo e Xoguete) en Vigo...

REMUÍÑO DE LIBROS (73) "Sete chaves para abrir os soños", de Alfredo Gómez Cerdá

 

TÍTULO: Sete chaves para abrir os soños.

 

AUTOR: Alfredo Gómez Cerdá.

 

ILUSTRACIÓNS: David Pintor.

 

EDITORIAL: Kalandraka. Colección: SETELEGUAS.

 

Fermosa homenaxe narrativa que nos achega Kalandraka sobre sete creadores e creadoras que durante décadas marcaron e, seguen a facelo, a moitos lectores coa chave máxica das súas palabras, das súas historias, capaces de abrir a porta á fantasía e á creatividade de mundos paralelos e posibles. Esta homenaxe vén da man doutro creador, Alfredo Gómez Cerdá, que tamén ten sinalado camiños diferentes aos novos, amosándolles varias perspectivas da realidade e sempre en consonancia co compromiso social, cultural e humano que conleva a literatura.

Sete chaves para abrir os soños son sete relatos ficcionados a partir de feitos particulares e trazos propios dos sete autores que se converteron en mito. Así, ao longo das súas páxinas o lector atopa a máxica fiestra de Rodari que lle vai permitir á súa protagonista agocharse do mundo gris no que vive e adentrarse noutro no que é feliz pois non hai berros nin insultos. Pero tamén os prodixios de Tomi Ungerer capaz de mudar todo de sitio. E as trenzas de Pippi como bandeira de moitas xeracións que defenden un mundo mellor, máis xusto, equitativo e plural. Ou o baúl de Juan Farias que garda no seu interior a grandeza das pequenas cousas da vida.  A lata de conservas de Christine, Os vampiros de Roald Dahl e a moto de Gloria Fuertes tamén teñen cabida nesta alegación do poder e a forza da palabra coma eixo transformador de comportamentos, actitudes e pensamentos.

Grazas á tradución de Isabel Soto podemos desfrutar deste libro na nosa lingua.

As ilustracións de David Pintor acaen moi ben ao texto e amosan os diferentes autores cos seus trazos característicos de personalidade.

 

Páx.45: “–Formamos parte da tripulación do capitán Efraim Mediaslongas. El aprendeunos que as fronteiras só son liñas absurdas e invisibles que se crearon para separarnos a uns dos outros.”

Páx.60: “Neste baúl gardarei as miñas lembranzas e os meus soños.”

Páx.76:”A dor era unha ponte invisible que unía os seus ollos, os ollos dunha nena e os ollos dun rato.”

Páx.103:”Polgariño lembrou uns versos da veciña poeta:

                Gente que sólo va a lo suyo

               ¡Gente de la que huyo! “

                                                                                                                                                ALBA PIÑEIRO

A LUZ DAS PALABRAS (75) Xosé Neira Vilas

 

Nesta nosa sección A luz das palabras, un home dunha transcendencia indiscutible na cultura e literatura galegas: Xosé Neira Vilas. E a súa luz no noso blog-revista son dous contos fermosísimos e ben curtos que están no seu precioso Aquel neno, que en xullo de 2013 publicara Edicións Embora.

     En Versos e aloumiños veneramos a Neira Vilas pola contribución, tanto poética coma narrativa, que deu á nosa LIX. E non só.

E temos un agradecemento moi particular para Miguel Toval quen, dende Embora, nos permitiu publicar este dous textos e, ademais, tivo o detalle de enviarnos os dous debuxos maxistrais de Xosé Vizoso que os acompañan no libro e nesta luz das palabras que tanto queremos

     Grazas, Miguel, de corazón.

 

 

 

Di Neira Vilas no limiar (co título de Motivación) de Aquel neno, un monllo de relatos curtos dun contido claramente biográfico que “ todo home leva por vida un neno dentro de si (e toda muller leva unha nena). E inda que teña cen anos ou máis o neno aparece nel cada pouco, porque ninguén esquece, ninguén desbota o neno que deixou atrás. E cando pretende arredarse del, fuxir do que foi nos primeiros anos da súa existencia, perde o rumbo e fai toladas”.

                 

         Xosé Neira Vilas (Foto de Santos Díez)

     Ninguén dubida de que Neira Vilas levou dentro del o neno que foi. El recoñéceo. E engade que ese neno que foi -o do libro do que tiramos os contiños- pode chamarse Balbino, Moncho, Toño, Lelo etc., ou sexa, pode ser máis ou menos algún deses seus nenos literarios, mais tamén, aclara, “pero tamén pode ser o neno que eu mesmo fun e que aínda que queda lonxe o sigo sendo, non o do carné de identidade, nin o do pasaporte, nin o que aparece na cuberta deste e doutros libros dos que son `culpable´, senón de Pepe de Santiaguiño, ou Pepiño de Gres, que así me chamaban cando comezaba a atoutiñar sobre a codia do mundo”.

     E deixa moi claro o noso autor que os escritores e escritoras non deixan de falar dos demais cando falan de si mesmos.

     E ten moita razón.

 

 

 

Escribir

 

DESPOIS DAS PRIMEIRAS LETRAS QUE LLE deprendeu o Avó foi á escola. Para el era todo un milagre iso de levar a fala a signos, poñer en figuras o que se dicía ou se cantaba, unha oración ou unha maldición. Non só escribía no encerado ou nalgún papel. Riscaba palabras no po do camiño, na parede branca da igrexa e tamén na tona mol dalgunhas árbores coma olmos ou ameneiros, na primavera, usando a aguillada de levar as vacas ou unha navalla. E un día falou con el na fonte Engracia, aquela mulleriña pobre, coxa, analfabeta. Pediulle que lle escribise unha carta para o seu irmán que estaba en América. E foi á casa dela e escribiu a carta, na que lle puxo cousas moi bonitas que se lle ían ocorrendo. E así unha e outra vez. Tamén lle lía as que ela recibía do irmán. Andou niso máis dun ano ata que Engracia dixo que se acababan as cartas porque seu irmán morrera.

 

 

                                                                             (Debuxo de Xosé Vizoso)

 

A morte

 

VIU MORRER Ó AVÓ. ERA POLA TARDIÑA. TODOS andaban no agro, na recolleita das patacas debaixo da viña na cabeceira da leira grande. O Avó faláballe algo, pouco e con voz roufeña e encerellada. No tallo que tiña ó pé da cama apousaba aquel resto de lapisiño amarelo cunha goma no cabo, co que anotaba o pouco que tiña que anotar. Foino collendo coa man dereita e deullo ó neto, que se puxo moi contento. Tiña os ollos medio pechados e xa case non falaba. Nunha desas pediulle auga e foilla buscar. Colleu o tanque e encheuno no balde que apousaba na laceniña da parede e levoulla. Auga fresca que trouxeran esa mañá da fonte das penedas. Deulla. Bebeu un gurrucho. Logo pechou totalmente os ollos. Ampeaba. Pouco despois, nada. Estaba morto. O neno decatouse. Deulle un bico e botouse a chorar. Seguía chorando cando seus pais e mais a Avoa chegaron do agro.

                                                    Debuxo de Xosé Vizoso 

JOÃO MANUEL RIBEIRO CONVERSA CON ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO SOBRE POESÍA E O SEU LIBRO "AS COUSAS QUE FAZ O MAR"

Un momento da conversa entre João Manuel Ribeiro e Antonio García Teijeiro

Falar con João Manuel Ribeiro é un verdadeiro pracer. Narrador, poeta, tradutor e editor, Joao Manuel Ribeiro ama fondamente a literatura e a súa didáctica.

Dende a editorial Trinta por uma linha, non só edita libros dun enorme interese, senón que abre espazos para que a palabra literaria pouse nas persoas interesadas e que docentes e outros axentes do feito lector poidan ampliar os seus coñecementos.

Trinta por uma linha  publicou hai algún tempo unha antoloxía en portugués da miña poesía: As coisas que faz o mar. Era un fondo desexo arelado por min e que me produciu unha fonda emoción. João Manuel fixo a selección e a tradución dos poemas. Marabilloso!

Amo Portugal, a súa literatura e a súa cultura en xeral. Amo as súas xentes e os seus lugares. De aí esa íntima e profunda ledicia ao ver os meus versos en portugués.

Sobre este tema e outros moi variados conversamos o xoves 29 de outubro a través de internet. Foi unha conversa sincera, rica, aberta nun ambiente encantador.

Aquí embaixo tedes o que deu de si, por se vos apetece vela e escoitala.

Versos e aloumiños tiña que publicala porque é un verdadeiro tesouro para nós.

Prezado João Manuel, obrigado polo teu agarimo.

FAÍSCAS (5) "Fronte ao busto de Curros Enríquez"

 

Gústame pasear entre árbores e xardíns. Se vexo unha fonte que mana, o seu frescor invade o meu espírito. Fágome cómplice do seu canto e esa serenidade consegue que a melodía invada as miñas ganas de ser libre.

     

     Esta mañá paseaba pola Alameda e achegueime aos xardíns do Areal que están ao seu lado. Acababa de chover non había moito. Fun andando paseniño e, tras secar cun pano un banco, sentei ao pé do monumento de 1911 que a cidade de Vigo lle adicou ao poeta Curros Enríquez. Fitei o seu rostro e sentín de preto os versos do escritor rebelde que, con Rosalía e Pondal, formou parte do Rexurdimento da poesía galega e, xa que logo, da brillantez do noso idioma. Faleille cos ollos tras a máscara que agocha uns rostros ateigados de incertezas. E como me ocorre sempre que me achego a Curros, sentín a ollada limpa deste poeta xusticeiro, seguro de que foi, como teño lido, unha das primeiras voces civís da poesía europea do século XIX. Unha voz que non dubidou en denunciar e fustrigar aqueles abusos dos poderosos. Porque, como di o profesor Alonso Montero, “para Curros o cidadán o é todo. Polo tanto cando a cidade está contaminada, non hai que refuxiarse no horto particular, lonxe das barafundas, alleo á contaminación: hai que loitar contra ela, e, se un é poeta, chegou a hora de poñer o canto ao servizo da cidade”.

Concordo co estimado profesor. Cada vez que estou fronte á estatua, percibo a ollada do poeta dun xeito limpo e directo. O poeta de combate que lle deu á poesía galega unha dimensión cívica case descoñecida. O poeta, Curros Enríquez, cun talento extraordinario asumiu moitos riscos por facer do deu discurso algo auténtico e rebelde , nunha sociedade caciquil, tanto no civil como no eclesiástico. Non debemos esquecer que fustrigou nidiamente a igrexa e, xa que logo, sufriu duros ataques por parte dela. Isto indica, moi claramente, o comportamento cívico do poeta. Foi a voz dos campesiños, tan explotados. Galicia foi case sempre a súa musa e non soportou endexamais as inxustizas que o pobo sufriu por parte das clases poderosas e da igrexa. De aí a súa poesía comprometida que tantos problemas lle produciron: exilio en Londres, condena ao seu primeiro poemario Aires da miña terra por conter -dixeron- páxinas aldraxantes para varios dogmas da relixión católica, multas a certas publicacións, éxodos, etc.

E mentres comeza a chuviscar sobre nós, érgome do banco sen deixar de mirar os seus ollos. Daquela, creo escoitar en voz baixa uns versos ben coñecidos. A medida que me vou afastando van perdendo forza pero xa se instalaron en min e, unha vez máis, síntome recompensado pola voz poética do mestre.

                   

¡Qué triste está a aldea,

qué triste e qué sola!

A terra sin frutos, a feira sin xente,

sin brazos o campo,

sin nenos a escola,

sin sol o hourizonte, sin fror a semente!

 

A pedra i as nubes

a sembra arrasando,

agoiran un ano de fame sombría;

sin pan os labregos,

nin herba pró gando,

¿qué vai a ser deles na crúa invernía?

 

Manadas famentas

de lobos montesos

baixaron das chouzas na noite calada,

e postos en ringla,

cos ollos acesos,

acenan dos probes prá porta pechada…

Mociños honrados

de sangue bravía,

si o mal dos petrucios non fordes alleos,

librádeos da morte,

¡facei montería

nos lobos da terra, nos lobos dos ceos!

                                                                                                                                          ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

REMUÍÑO DE LIBROS (72) "A ciencia do día a día" (Col. E logo...por que?)

 

TÍTULO: A ciencia do día a día

COLECCIÓN: E logo…por que?

Coordinación da edición: Emili López Tossas

Redacción: Caterina López Rigo

Debuxos: Bruno Martínez Tabares

Para a versión en galego: Edicións Xerais de Galicia

 

 

Que gratificante resulta ter nas mans calquera dos volumes de divulgación da colección E logo… por que? que publica Edicións Xerais na colección Xerais Básicos. Ciencia.

Moi atractivos na súa presentación a xeito de caderno, coas páxinas de cartón plastificado, con cores moi vivas e moito humor nas viñetas de cada capítulo.

O libro que hoxe nos ocupa leva por título A ciencia do día a día e está dividido en dous temas diferentes: Ciencia en cousas da casa e Ciencia para ir polo mundo.

Nel podemos atopar unha chea de curiosidades científicas que a rapazada decoñece e, como non, tamén os adultos. Que interesante achegar o lectorado á ciencia e ás súas sorprendentes características. Cunha linguaxe moi clara, con ilustracións cheas de sorpresas, A ciencia do día a día amósanos respostas sinxelas, intelixibles, que colman a nosa curiosidade. Podemos ler no capítulo 1 que “pasan moitas cousas ao noso redor e cando queremos saber por que ocurren xa estamos a facer ciencia”. E deixa algo moi claro: todo o que non se pode demostrar non se pode considerar ciencia.

No primeiro tema do volume podemos atopar respostas a cuestións que nos pasan na casa. Por exemplo: Que é alta definición? Por que se derrete a manteiga? Podo tocar os electrodomésticos cos pés mollados? Por que o xabón fai escuma?

No segundo tema saímos polo mundo e damos con respostas a preguntas coma estas: Hai lixo no espazo? Pode caer á Terra? Por que o aceite non se mestura coa auga? Por qué flotan os globos no aire? Que é o fume? E así un monllo de cuestións que resulta magnífico coñecer. Entreteñen e forman dun xeito lúdico e con moita claridade, onde non falta o humor.

Vivimos case sempre afastados da ciencia e ese é un erro. Xogando a preguntar, a responder, a coñecer as causas dos fenómenos habituais gozamos moito máis do cotián.

Facémonos máis “sabios” lendo estes temas tan próximos como curiosos.

A ciencia do día a día coas súas respostas rápidas a preguntas enxeñosas convértese nunha deliciosa lectura. Temas, como dixemos, diferentes, ilustracións sorprendentes e respostas sinxelas a cuestións arrevesadas.

Un acerto de Edicións Xerais a publicación desta colección para desfrutar individualmente ou coa familia. Un proxecto suxestivo, dunha gran riqueza, cheo de engaiolantes propostas.

                                                                                             ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXXVI) "Oficios e profesións poemas son", de Concha Blanco.

 

                                      CONCHA  BLANCO  (Lires, Cee, 1950)

 

 

 

CANTEIRO

Concha Blanco (Foto Edit. Galaxia)

 

Canta miña pedra, canta,

ao compás deste punteiro,

canta miña pedra, canta,

faille compaña ao canteiro.

     

 CANTIGA POPULAR

 

 

Colle o paoferro, canteiro,

as cuñas e o martelón,

tampouco esquezas o pico

porque che vai facer falta

para traballar o granito.

De pedra é o cruceiro,

o Pazo de Cotón,

a Fonte Penín,

o hórreo do avó.

Tamén son as casas

e o paredón.

O “latín dos canteiros”

é moi singular,

o “verbo dos arxinas”

é o seu falar.

Brindo polos canteiros,

como me gusta o que fan!

 

 

LABREGA

 Leira empezada, medio traballada.

REFRÁN POPULAR

 

Érguese ao mencer o día

sen saber ben que facer,

é o sol, a chuvia ou neve

quen din o rumbo a coller.

Sempre teñen as labregas

vacas, porcos que manter

tamén ovellas, galiñas…

por iso é que a labrega

tamén gandeira ha ser.

Fai unha vida moi especial

e non por iso é ideal.

Non ten horarios

na súa xornada

de sol a sol

cada semana.

No campo están

os seus recursos,

que elas conseguen

gañar a pulso.

Cavar, sementar, sachar

patacas, allos, cebolas,

que son os froitos da terra

que coidan estas persoas.

Viven en casas

que están na aldea

á que hai pegadas

sempre unha leira,

tamén con hórreos

e outros pendellos

que non están mal.

Nisto consiste

a arquitectura rural.

Son poucas labregas

que cambiarían

a súa aldea pola cidade

ou unha vila.

 

 

 

ESCRITORA

Hai que saber vivir do conto

EXPRESIÓN POPULAR

 

 Colle un pincel

e ponse a pintar,

pintar con palabras

que ben se lle dá.

Non é un pincel

que é unha pluma

cargada de tinta,

de tinta e dozura.

Ela pintou un verso

con moito amor

enchéndoo todo

de moita cor.

Unha veces chora,

outras veces ri,

o mellor da obra

é como o di.

Sempre o meu desexo

foi ser escritora.

Xogar coas palabras,

cambialas de sitio

subir e baixar,

trocalas por outras,

facelas bailar.

O que eu non quero

é velas sufrir

por iso con cóxegas

sempre as fago rir.

 

 * Ilustracións de María Brenn

 

(Do libro Oficios e profesións poemas son, editado por Embora.2020)