ESCAPARATE POÉTICO (CXX) Alberte Momán

                                       ALBERTE MOMÁN  (Ferrol, 1976)

As claves da nosa comunicación

son triviais,

netamentes insuficientes.

Os nosos lugares común

son aqueles que outros profanaran

Alberte Momán  (Foto de Adrián Ferreiro)

para ti.

Eu só son o instrumento

que te reafirma na idea de ser,

malia todo.

Segura e distante, Maianca.

------------------------------------------------------------

PÉNSOTE só en vran,

coas flores cubrindo as beiras dos camiños

e a luz do sol reflectíndose

nas mareas.

Non es máis ti,

senón a idea que procuro no meu cerebro.

Non penso en regresar,

tan só imaxino formas de manterte

ben dentro.

IV

Sucédense os volumes nos que non leo

máis que palabras soltas

en páxinas dispares.

Nesa incapacidade que me obsesiona

figuro para a normalidade

onde me condiciono

obstinándome nunha carreira

como sen saída.

V

Se algunha vez forzo ao amor

a amar a túa sen figura,

lembra recordarme que entre as tenaces

atópase o meu propio corpo magoado.

VI

Se servise para algo

queimaría os restos que de home

quedan en min,

suplindo os ocos que voan coas cinzas

con anacos do soño asolagado polas horas.

Presentación do libro en Vigo

Vístome

evitando verme reflectido no espello do cuarto,

nego a ficción da miña propia imaxe

interpretada.

Auséntome

en canto paso a man sobre os xenitais.

O presente non é máis que aquela fotografía

que aínda cremos representar.

Permanezo estático nos anos que por ti

non pasan,

eu son esoutra barbarie

que nego

lidando cos pasos e o seu avance.

(Do libro Tripas, editado por Belagua Ediciones y Comunicación, 2017)

VICENTE ARAGUAS escribe sobre "Pasando as follas do tempo", de Antonio García Teijeiro no DIARIO DE FERROL

A ESCOLMA DE ANTONIO

                                                               

                                                                                                                              Vicente Araguas*

Tan caladamente, coa mesma elegancia coa que vai pola vida, Antonio García Teijeiro exerce “tamén” de poeta para todos os públicos. E digo isto ben axiña pola sinxela razón de que no país onde o  persoal adoita non consentir mais que un par de ideas García Teijeiro corre o risco de ficar encapsulado niso que se chama, tan ambiguamente, literatura infantil/xuvenil (unha das miñas mellores alumnas, chámase Isolina, lía aos catorce anos a Bukowski, eu mesmo, a tal idade, “Crime e castigo”, con proveito) na que acadara todo un Premio Nacional. Isto último polo libro “Poemar o mar”. 

     

Vicente Araguas (FdV)

Sentada esta premisa direi o, se cadra non tan obvio, que Antonio é moito máis. Entre outras cousas un dylanita impecable, sentimento que nos irmana, que o levara escribir un libro de poemas titulado “Petando nas portas de Dylan”. E a maior abondamento, un volume “Arredor do teu corpo” que gañara o I Premio de Poesía Erótica “Illas Sisargas”. Ou sexa que hai moitos Antonio García Teijeiro ainda que estean nun só. E por iso, para que vexamos semellante amplitude vén moi a conto Pasando as follas do tempo (Belagua,Vigo, 2019) subtitulado “Antoloxía poética (1987-2017), prólogo, amigablemente intelixente (neste caso nada de oximoro), de Juan Carlos Martín Ramos e ilustracións de Xulio G. Rivas. ¿El que atopamos neste libro? Unha chea de boas cousas caladas, elegantes, froito dun poeta que fuxe do ruido ambiental e que se procura na poesía, ao tempo que sexamos nós tamén os que nos procuremos neste lar onde o autor goberna os seus poemas a lume manso con lentitude e conciencia de que os pasos ben medidos non teñen que ser moi longos para chegar máis lonxe. 

     E por certo que con música propia ou allea (textos de García Teijeiro teñen sido musicados por Paco Ibáñez, o noso primeiro musicador de poemas, que non exactamente cantautor), citas de Bob Dylan ou Luis Eduardo Aute para abrir o apetito diante de pratos propostos polo autor vigués (de 1952). 

 Dun autor que compre ler de vagar, cun corazón aberto para tanta fondura conceptual servida cunha linguaxe sinxela, con poucas imaxes (as xustas). Porque Antonio García Teijeiro segue aquilo que lle dixera a actriz pucelana Margarita Calahorra a un xeitoso máis desaforado Agustín González “¡La mitad, Agustín, la mitad!” Por iso gusto tanto da poesía de Antonio García Teijeiro, un home que embrida a súa linguaxe para dicirnos moito máis con menos. E -sobre todo- deixemos, de momento, nunha beira do camiño (xa volveremos a ela) o Antonio García Teijeiro da literatura infantil-xuvenil. Sexa isto o que fose, que eu sigo a non o ter moi claro. Si o que me presta que este poeta acadase o Premio Nacional de Literatura por un libro en galego.

     

*Texto publicado no Suplemento Dominical do Diario de Ferrol o 21 de xullo de 2019.

A LUZ DAS PALABRAS (72) Almudena María Puebla

Almudena María Puebla é unha poeta chea de autenticidade, que leva ben anos enchendo de poesía todos os espazos que pisa.

     Poeta lúcida e honesta, fai da poesía sentimento e consegue captar adictos que saborean os seus versos con enorme satisfacción.

     Escriba para os pequenos ou para todos e todas, fai do seu discurso poético algo sinxelo que chega ao máis fondo do lectorado.

     Hai moi poucas datas presentou en Galicia a versión na nosa lingua do seu poemario  La otra mirada del espejo (A outra mirada do espello).

     Por iso e polo que significa un traballo ben feito, a poeta da Puebla de Montalbán (Toledo) ocupa hoxe un lugar destacado na sección A luz das palabras do noso blog-revista.

ESTA É ALMUDENA MARÍA PUEBLA

Almudena María Puebla

Almudena María Puebla nace, y vive actualmente, en La Puebla de Montalbán (Toledo) en 1960, aunque vivió en Alcorcón (Madrid) su adolescencia. Almudena está casada y tiene dos hijas. Siempre supo que su pasión era la escritura. Pasión que plasmó en su primer libro “La pequeña estrella” de la editorial Everest, que fue recomendado por el departamento de educación del estado de California (EE.UU) e incluido en diversos estudios sobre literatura infantil y juvenil, entre otros méritos, a la temprana edad de 10 años. Además de la escritura, Almudena se especializó en la enseñanza de la lengua inglesa tanto a adultos como a niños. Su profesión le ha permitido estar en íntimo contacto con personas de todas las edades, razas y religiones que le han inspirado para seguir escribiendo. Almudena ha publicado ocho libros: “La pequeña estrella”, “Los poemas del tiovivo”, “Más allá del amor”, “Me gustan las estrellas”, “Mi gato se ha subido” (libro bilingüe inglés-español), “Páginas sueltas de un libro de amor”, “Dibujando sonrisas” y  “La otra mirada del espejo”. También está incluida en las siguientes antologías y encuentros: “I Encuentro nacional de poetas en un lugar de la Mancha”, “103 Poetas de Toledo”, “IV Encuentro internacional de poesía Ciudad de Úbeda”, “V Encuentro internacional de poesía Ciudad de Úbeda” “I Domingo poético de la casa de Córdoba en Madrid” “II Domingo poético de la casa de Córdoba en Madrid” “I Encuentro nacional de poetas de Ciudad Real”y “VI Encuentro internacional de poesía Ciudad de Úbeda”.

Es miembro de la AEM (Asociación de Escritores de Madrid) y de la OEPLI (Asociación  Española de amigos del libro Infantil y Juvenil)

La mente inquieta de Almudena la hace participar de manera activa, por citar algunas de sus dedicaciones, en programas de radio, como jurado de concursos literarios, fotográficos y de pintura, columnista del periódico “La tribuna de Toledo” durante los años 2002-2005 o encuentros poéticos, prologuista. Además dirige talleres de lectura y escritura para adultos y niños y visita colegios y bibliotecas. Por último, Almudena, desde su quinto libro, no sólo se dedica a escribir sino que también los llena de color con ilustraciones propias.

POESÍA

Cada vez que me acerco a escribir sobre las páginas en blanco, algo de mí se queda impreso en cada fonema, en cada palabra que surge y cubre de poesía los espacios.

     Necesito escribir como necesito respirar. Escribir todo aquello que siento y percibo: el olor de las flores, el cielo azul, la sonrisa de mis seres queridos, todo esto me hace libre y me libera de la soledad y la tristeza.

     La POESÍA tiene el don de transportarnos a lo  mejor de nosotros mismos, de mirar con otra realidad las cosas cotidianas, de acercarnos al abismo de nuestros sueños, de crear y recrear imágenes concebidas en la memoria. Por eso y por mucho más, la poesía debe formar parte del equipaje de nuestros sentimientos, de la formar de amar la vida y nuestras ensoñaciones más íntimas.

Asinando "A outra mirada do espello"

POEMAS

LA ENREDADERA de mi libro “Mi gato se ha subido”

En el jardín de Manuela

habita una enredadera

(De pinterest.com)

y tanto y tanto ha crecido

que a la Luna ha subido.

La luna está muy contenta

de tener flores moradas

rodeando su silueta.

Asteroides y cometas

se acercan hasta el satélite

para disfrutar del aroma

que la enredadera desprende.

Mercurio, Venus y Marte

juegan al corro con ella

y Saturno le ha regalado

un puñadito de estrellas.

Y si tú mi niña Manuela

alzas la vista hacia el cielo

verás a tu enredadera

escondida entre dos luceros.

También un micro-poema de mi libro para adultos “La otra mirada del espejo” y que ya está publicado en  gallego.

POESÍA

A poesía flúe polas miñas veas

como un arroio invisible

que vai regando os sucos

dun campo aínda durmido.

EL ABECEDARIO

El abecedario se ha perdido

en una excursión por el Nilo.

La C y la O con los Cocodrilos

se han ido.

La D se quedó en el Desierto

y la F se fue con el Faraón.

¡Vaya follón!

La P se sentó en la Palmera

a descansar y la M y la A

acompañan a Mamá.

Nadie sabe lo que pasa,

nadie entiende el descontrol,

pero los niños sin el abecedario

no pueden estudiar la lección.

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXXIV): "Sementes viaxeiras", de Yolanda Castaño

                           YOLANDA CASTAÑO  (Santiago de Compostela, 1977)

Dixéronme unha vez que estaban quietas as plantas,

que ficaban toda a vida no mesmo lugar

mais, estade moi atentos e eu heivos contar

as viaxes tan incribles que fan algunhas cantas.

Buscan estabilidade cando son maduras,

instálanse nun sitio e alí botan raíces.

Yolanda Castaño (De versogramas.com)

Sen moitas aventuras conseguen ser felices,

os seus talos e pólas medran tesas e duras.

Pero cando son sementes coa vida por diante

aprenden que, ás veces, as cousas son complicadas

e poden resultar un chisquiño máis doadas

baixo o ceo tan azul dunha terra distante.

Por terra, mar e aire as sementiñas viaxeiras

lánzanse na procura de novos horizontes.

Buscan un fogar por entre as fragas e montes,

búscano avanzando ben dispostas e lixeiras.

--------------------------------------------------------------

Hainas que prefiren as viaxes aéreas;

para marcharen lonxe, elas confían no vento

e así conseguen salvar o seu desprazamento

equipadas de ás e estruturas etéreas.

Así fai a sementiña do alto piñeiro:

sae da súa piña e, logo, guíndase alá!

Din que se chama sámara a súa única á,

pero élle dabondo para un salto lixeiro.

Outras gardan o seu truco mellor nas recámaras:

parece un helicóptero a semente do alerce!

De dúas en dúas, en canto chimpan do berce

semellan unha hélice se xuntan as sámaras.

Pero hai outras que son, se cadra, máis abraiantes

e baixan como planando das pólas ao chan.

Son as que se desprenden do umeiro e logo van

igual ca se fosen ovnis ou pratos voantes.

---------------------------------------------------------------------

Outras, no canto de viaxar a lombos dos bechos,

parece que se sentisen moito máis seguras

en vez de por fóra, dentro deles e ás escuras,

igual ca quen é transportado cos ollos pechos.

Confía a boa oliveira no voo do estorniño.

A ese paxaro tan ben lle saben as olivas

que xa anda a devecer polas grandes e as cativas

cada mañá que sae a voar dende o seu niño.

Tamén para moitísimos tipos de paxaro

os froitos do teixo resultan apetitosos.

Chámanlles arilos, son vermellos e carnosos.

Que os leven na barriga a ninguén se lle fai raro!

(Do libro Sementes viaxeiras, editado por Edicións Embora, 2019)

A BUTACA DO LECTOR (2) "Hotel para coleccionistas discretos", de Diego Giráldez.

Ao lector xa lle gustara moito Galería de saldos e comprobou axiña

que Diego Giráldez tiña moito que dicir no panorama da nosa literatura. Tiña talento. Diso estaba convencido.

     

     

     Con Hotel para coleccionistas discretos, sentiu que o autor lle daba uns golpes poderosos cunha novela coral e rebordante. Sentiu unha alarma indefinida cando avanzaba polas súas páxinas. O lector entendeu as situacións e os comportamentos dos personaxes como aguilloadas que non o deixaban indiferente. Todo o contrario: cada capítulo deixaba nel pegadas profundas malia a aparencia humorística que posuían. Notou a crítica duns arquetipos ben coñecidos nesta nosa sociedade tan desapiadada. Tan desquiciada.  E iso gustoulle.

     

     Nada do que acontece nestas páxinas é certo e, á vez, tamén o é. Revestida de humor, esta novela pareceulle ao lector moi cruel. Antollos desmedidos que describen perfectamente a loucura social que o lector ía descubrindo capítulo a capítulo e proían na súa pel.

     

     Sentiu que lle doía o corazón mentres lía. Que odiaba e amaba a tolemia que envolvía uns seres que non puñan límites ás súas vidas. Dábanlle ganas de rexeitalos, pero comprendía perfectamente a necesidade de observalos algo máis polo miúdo. Provocábanlle ira e, ao tempo, entendía o papel que desenvolvían nunha trama ben pensada.

     

     Cun ritmo vertixinoso e unha expresividade moi viva, o lector gozou da novela e quixo comprender os personaxes. Demasiadas veces, non foi quen. Intuía un final que non sabía se chegaría a producirse. Quería desconectar ben veces, pero non lle era posible. A forza narrativa, a ironía que contiña, os actos que sucedían dun xeito vertixinoso, déronlle ao lector os azos precisos para continuar e, ao mesmo tempo, sentirse atrapado nun cárcere de sentimentos contraditorios.

     

     Ao rematar o libro, o lector respirou e un certo abatemento apoderouse del.

     Coa novela xa pechada farfallou en voz baixa: Como a vida mesma.