FRANCISCO CORTEGOSO (Pontevedra, 1985 – 2016)
NADIR DE INVERNO
PARA o final do día,
de
entre o curso a media luz que navegas,
poderás
observar paralizado
sobre
o grao do cinabrio
ese
bosque deste teu país
europeo.
Coroado
amárelo
tenue
unxe
gardiá
a píntega
para
a memoria.
SEMPRE
opostas
a
rosa branca de reflexión
frente
á cava de ton amable.
Sobre
a primeira una araña
apenas
visíbel; camuflada orla o centro
desde
onde axexa a luz.
Aquela,
se unha carne,
cara
aos teus ollos, tenta
_
o
xiro dunha pluma caída.
 |
| Francisco Cortegoso |
UNHA
árbore
dilátase
nas vetas da pedra,
avánzase
sobre olímite,
éo.
No
relanzo da tarde devense
chuva.
Unha
árbore enxértase na pel
doutra.
Non
ten corazón máis que a madeira
que
expomos para contar os aneis
co
estremo da uña arredrada
á
carne.
Distánciase
na altura, mídese
na
sombra.
Sostena
o
ceo.
Pode
caer.
O
gladíolo emerxe
nun
decidido corte
ao
vento,
coma
espada.
Tras
once abertas frontes
foi
armado o cabaleiro
de
amplos escudos de luz.
Cal
de abellas do río
doou
un signo de cor
para
aquel que entre as túas mans xa gardas:
este,
azúleo, case roto.
(Do libro Memorial e danza. XXVI Premio Nacional de Poesía XoseMaría Pérez Parallé. Editado por
Espiral
Maior. 2014)
