O can CAN e A NOSA ANDORIÑA

    Está visto que o can Can está a ser moi querido por moitos dos que vos achegades a este blog.

        

       Que ben! Como me alegro!

        

       Dígollo e séntese moi feliz. Agora mesmo, como saíron uns raios de sol, está no balcón intentando ver o mar.

       Imposible. Dende o meu balcón non se pode ver o mar.

       E Can le todos os días. Como se move entre os andeis da biblioteca e o balcón, onde está a nacer un carballo, anda cos libros de aquí para alá e para acolá.

       O último libro que leu é de Leo Lionni e chámase Frederick. Évos un libro de referencia.  Por suposto, coma os libros de calidade, non ten idade. En galego está editado por Kalandraka.

       O can Can forma parte desta casa e integrouse de marabilla entre nós. Comparte as nosas afeccións. Esta mañá estivemos escoitando xuntos o disco Bohemio de Andrés Calamaro. E gustoulle moitísimo!

       

        Hoxe venos moi felices. Claro, a nosa andoriña cumpre este día 28 de xuño, UN ANO!

       Xa recibimos fotos voando polo aire dende Martin (TN). Entre xoguetes e, xaora, entre libros.

       

        

 Improviso.

Foto de hoxe, día 28 de xuño.

Este sábado é azul.

Azul ceo e azul mar.

Mar de vidro.

Mar de amores,

porque Libby está a medrar.

Nos seus ollos hai veleiros

que navegan

                    sen cesar

e os ronseis

que van tallando

           son camiños

                          de coral.

Hoxe cumpre esta andoriña

    doce meses,

              a voar!

Voa, voa, pequechiña

               porque tes que cumprir máis.

      

 

UN ANO !!!  (En Martin. 28.6.2014)

        Sabía que me ía perder. Esta miña andoriña lévame o pouco sentido que me queda. Ufffff!!!

        

      

         Falaba do can Can. Pois ao meu amigo, o gran poeta Juan Carlos Martín Ramos, chamoulle a atención a historia do animal. Falamos por teléfono e quedou en enviarme unhas liñas sobre o que lle parecera.

       Mais, como a este home lle ferve no sangue a poesía, escribiu un fermosísimo poema, no que plantea a Can certas preguntas, pero que non pretende que llas conteste.

       Non esaxero. Lede  estes versos e xa me diredes se non é unha verdadeira marabilla.

       Ai, Can, que sorte tes!

Preguntas para el can Can

Antonio se ha encontrado un perro abandonado junto al mar. Un perro de pana, parece ser. ¿De pana? ¡Qué cosa más rara! Primer perro de pana de la historia. Pero según nos cuenta es así, o al menos yo he leído su cuento y me lo he creído. Tengo algunas preguntas para el perro. No se las hago para que las conteste. Ni falta que hace. Antonio lo saca a pasear cada día por las calles de la imaginación. Eso es lo que de verdad importa.

Dime al oído, can Can,

¿eres resto de un naufragio

o la mascota del mar?

¿Ladras con lengua de trapo

o el viento mueve tu cola

y nada más?

Varado sobre una roca,

¿miras los barcos que vienen

o las olas que se van?

Entre los libros de Antonio,

¿eres guardián de palabras

o un souvenir de ultramar?

(Dice un cartel a su lado:

“Ten cuidado con el can

de la poesía, que muerde

y no te suelta jamás.” )

                    

              JUAN CARLOS MARTÍN RAMOS

TEMPO DE LER (II)

     Tempo de ler… Tempo de ler é  sempre! Faltaría máis!

     O verán, de todos os xeitos, convida a facelo.

     Hai máis horas libres para gozar cun bo libro de literatura, se non se empregan mal, claro.

     Como poden ir pasando os días e as persoas non abran un libro?

     Coa deles que existen que non amosan as verdades da vida. E as mentiras, dende logo.

     Coido que foi Borges (falo de memoria e cada volta teños menos. Ufff!!!) quen dixo que non somos o que escribimos senón o que lemos.

     Canta verdade hai nestas palabras!

     Ben, pois Versos e aloumiños vai recomendar, para mozos e mozas e para adultos, xaora, uns libros para que o verán sexa máis suxestivo.

     Podedes entrar. Ah! e non pechedes a porta.

      
  
Fragmentos, fragmentos, fragment..., fragm...

       

       … al pronunciar estas palabras, el inspector JJ clavó su mirada en el profesor L. No quería perderse la expresión de su rostro. Sus muchos años de policía le decían que ningún rostro permanecía inalterable ante semejante nacusación. Quería analizar cada uno de sus…

             

                     (Pasos de marioneta. Alfredo Gómez Cerdá. Ed. SM)

      

        …el primer beso le volvió el cerebro del revés.

     El primer beso.

     Ese que jamás se olvida.

     No lo esperaba, pero no lo rechazó. Era su segunda salida juntos. Demasiado pronto. Demasiado increíble…

                

                                   (Desnuda. Jordi Sierra i Fabra. Ed. SM)

     

 …al final el meollo del asunto está en matar zombis y a medida que lo haces va apareciendo un marcador en pantalla. Yo llegué a 2307 en tres horas utilizando de todo, desde palos de escoba a tapas de alcantarilla, pasando por cartuchos de dinamita y sierras mecánicas atadas a…

                  

                                (Juegos inocentes juegos. Ricardo Gómez. Ed. SM)

Volver atu recuerdo una vez más

y recoger la piel

de entre las sábanas.

Rayar la soledad

como si fuera un disco mde Bob Marley

o pan duro.

Besar tu silueta en la pared

cuando creciste dos centímetros.

Y no saberte más

que en tu ataúd de siempre.

                  

                                        (Esto y ESO. Raúl Vacas. Edelvives)

¡Yambambó, yambambé!

Repica el congo solongo,

repica el negro bien negro,;

congo solongo del Songo

baila yambó con un pie.

Mamatomba,

serembé cuserembá.

El negro canta y se ajuma,

el negro de ajuma y canta,

el negro canta y se va (…)

        (Selección poética. Nicolás Guillén. Faktoría K de Libros)

 
Mi abuela guardaba todo en pañuelos:

botones,

llaves.

Incluso una pequeña fotografía en blanco y negro de mi abuelo.

Me gustaba ver como abría con sus manos esos nidos de tela.

Mirar aparecer las cosas

como si fueran pequeños cometas

que se apresuraban a brillar frente a mis ojos.

Tiempos en que todo cabía en un pañuelo.

También el cielo.

        (El idioma secreto. María José Ferrada. Faktoría K de Libros)

O ESPÍRITO DE "VERSOS E ALOUMIÑOS" VAI SEGUIR ABRINDO CAMIÑOS.

       Versos e aloumiños segue cara a diante.

         Dúas veces finalista como mellor blog literario, segundo a votación dos integrantes da AELGA (Asociación de Escritores en Lingua Galega), en 2013 e 2014. Algo que aquí non nos planteamos endexamais, cando isto comezou a rolar.

               Versos e aloumiños non é un blog ao uso. Nel non hai extensión específica, nin tenta dar novas, nin ten pretensión ningunha. Ben, a pretensión é, unicamente, a de abrir canles de comunicación literaria e artística  a todos aqueles que lles apeteza seguilas e aportar aos lectores e lectoras puntos de vista que empurren a pensar.

Antón García Fernández, creador do blog-revista.

        

       En V e A, intentamos que haxa creación, artigos de fondo que sexan atemporais, que as persoas poidan expresar ideas artísticas, pedagóxicas, innovadoras que cheguen ao profesorado, á familia, ás bibliotecarias e bibliotecarios etc. Todo isto co obxectivo de que todos melloremos nos nosos respectivos campos que boa falta nos fai, dado o tempo que estamos a vivir.

        

       V e A ábrese á literatura principalmente, sen saber de linguas  (aínda que o galego prevalece dun xeito nidio), pero tamén se abre á música de diversos xéneros, á pintura, á fotografía etc. En V e A queremos abrir fiestras para que entren poemas, textos literarios, reflexións, mostras de arte, recomendacións, sempre cun ánimo positivo.

Javier Golvano

       Gústanos que se poidan coñecer escritores e escritoras de todas as latitudes. A cultura na súa maior extensión, libre, profunda e rica para non quedar, unicamente, na superficie ou nas limitacións de ningún tipo.

        

       En V e A, a LIX xoga un papel importante. E, sen dúbida, a POESÍA, ese xénero, fonte de emocións, tan abandonado coma necesario.

        

       Moitos preguntan por que non se permite escribir comentarios no blog. E, a verdade, non o podemos explicar dunha maneira  clara, pois ao longo das transformacións levadas a cabo en V e A, foi algo que quedou eliminado sen razón; algo que quedou no esquecemento sen máis.

        

       Agora estamos pensando en abrir a posibilidade de que queden      reflectidas as vosas opinións se o considerades oportuno.

        

       E todo isto veu a conto, porque o grande escritor e mellor persoa, Francisco X. Fernández Naval, me escribiu  un correo moi cariñoso para expresar o seu sentimento diante dalgunha entrada, coa idea de que o publicase no blog se nos parecía ben.

        

       

       Tamén An Alfaya, con quen me une unha entrañable amizade,me enviou unha mensaxe ao móbil, para expresar nunha liña o que lle parecera a aventura do can Can.

An Alfaya

         

       Escribo aquí o correo de Fernández Naval e a liña de An.

        

       Grazas, amigos, por estardes tan preto do noso espírito.

Fermosa a historia do can de pana que agora vive 

 feliz entre o balcón e os libros.
 

 Marabillosa a poesía de Ana María  Fernández e os textos de Xoán Babarro.

Aberto e feliz o horizonte que se ofrece dende a túa  fiestra.

Grazas, Antonio. 

Chisco Fernández Naval

        

 

Juan C. Martín Ramos

       

       E este é o sms que, con tanto cariño, recibín de An Alfaya.

    Un bico polo teu tenro escrito sobre o can Can.

        

A man da muller que me ama

       E para poñer punto final a esta mensaxe de Versos e aloumiños  aos seus lectores e lectoras, nada mellor que dous poemas do propio Fernández Naval, escollidos do seu excepcional libro, Mar de Lira.

F. X. Fernández Naval, (Foto de Maribel Longueira)

COCA

Dirán que seca o mar,

pero é mentira,

que o mar non seca nunca,

o mar dorme e espera.

COUSA INNOMBRABLE

Ó cabo,

todo é silencio,

todo e despois ou antes,

agás ese balbordo constante

de areas e de crebas,

o fluído vaivén

dese alento que ondea

e non resiste

a friaxe larval

que se enquista nas córneas e non dorme.

Ó cabo

todo é abismo

e desmemoria,

coma se fosen días

de ferro

ou de tristura.

       E grazas, de corazón, a todos os nosos lectores e lectoras por valorar o esforzo que facemos por sermos diferentes.

       Sentimos que sempre estades aí.

                                                                                                                           Versos e aloumiños