REMUÍÑO DE LIBROS (25) "Ernesto e Celestina. Músicos da rúa".

TÍTULO: Ernesto e Celestina. Músicos da rúa.

AUTORA: Gabrielle Vincent.

TRADUCIÓN: Tamara Andrés.

EDITORIAL: Kalandraka. COLECCIÓN: Tras os montes.

Grazas ao labor editorial de Kalandraka, os primeiros lectores poden coñecer a Ernesto e Celestina na nosa lingua. Ernesto e Celestina son dous personaxes entrañables que na década dos oitenta tiveron a súa aparición da man de Gabrielle Vincent. Este é o nome artístico baixo o que se agocha a respectada pintora belga Monique Martin.

 

Gabrielle Vincent

     

    Ernesto e Celestina. Músicos da rúa, é un fermoso e suxestivo álbum ilustrado que forma parte dos trinta libros que a autora publicou nos que os seus protagonistas son o bondadoso e preguiceiro oso Ernesto e a vitalista e intelixente ratiña Celestina. Cada libro conta unha aventura entre os dous amigos tan diferentes, non só no aspecto físico, senón tamén na personalidade, pero que se complementan perfectamente.

     Neste caso, deciden facerse músicos da rúa e así conseguir os cartos suficientes para poder arranxar o tellado da súa casa. Despois de ter probado distintas opcións, decátanse de que se traballan xuntos, o resultado é máis doado e mellor.

A través dunha linguaxe textual sinxela, clara e directa sustentada nos diálogos dos personaxes descubrimos o valor da amizade, a xenerosidade, a tenrura e a grandeza das pequenas cousas como base da felicidade.

     As ilustracións non son un mero acompañamento textual, senón que forman parte del. Destaca a simbiose entre o texto dialogado e o visual, de tal xeito, que, ás veces, a lectura plástica substitúe a verbal. Trátase de marabillosas imaxes pictóricas en acuarela e con debuxos de trazos e tonalidades suaves que  atraen a atención do lector e achegan información baseada en detalles, que non escapan aos ollos dos nenos.

                                                                                                            ALBA PIÑEIRO

DARDO POÉTICO (XLVI) O mellor do mundo son os nenos, di Pessoa

Xa falara deste libro de Fernando Pessoa noutro artigo. Pero, como non vou falar del outra vez se aparece mentres busco outras cousas e engaiólame o título? Claro que os nenos son o mellor deste mundo. O malo é que, demasiadas veces, non reciben a educación máis axeitada e o respecto que merecen.

     

         Semella que para os cativos e cativas vale calquera cousa. Series de debuxos de ínfima calidade, libros mercados (cando llelos mercan) sen criterio ningún, máquinas de xogos, contos que non se contan e, por se fose pouco, móbiles a unha idade que fai arrubiarse as persoas con sentido común

     

     
     Así que eu me sinto ben contento cando volvo a follear o libro Lo mejor del mundo son los niños, editado por Gadir, cunhas preciosas ilustracións de Teresa Novoa. A ilustradora consegue artellar un discurso cheo de vida, emocionante e que marabilla a quen repara nos seus debuxos. Enormemente suxestivas e cun tremendo poder de evocación.

     

     Un libro moi completo para que lean os nenos e para ler con eles e elas.

     

     

     E imaxino a Pessoa gozando mentres ía medrando escoitando boa música, o que axudou, estou seguro, a desenvolver axiña unha gran sensibilidade e unha enorme fantasía.

     

     Con sete anos escribiu á súa nai –que tocaba o piano- estes versos:

A MI QUERIDA MAMÁ

Aquí estoy en Portugal

en la tierra en que nací

por mucho que la quiera

aún más te quiero a ti.

     

     Fernando Pessoa viviu un tempo, sendo rapaz, en Sudáfrica, polo que aprendeu inglés, lingua na que escribiu a miúdo.

     

     Pessoa tivo unha personalidade enigmática e levou unha vida moi discreta, dedicado ao xornalismo, ao comercio, á tradución, pero, por riba de todo, á literatura.

     

     Foi un home de moitas facetas literarias. De aí eses desdobres, os heterónimos, á hora de asinar os seus poemas: Ricardo Reis, Alberto Caeiro, Álvaro de Campos, Bernardo Soares…que tiñan, cada un deles, un estilo de seu.

     Alégrame, e moito, esa fascinación que Pessoa posuía polo mundo dos nenos. Porque o noso poeta tiña a mirada de quen descobre o mundo acotío. Non nos pode estrañar que nalgunhas ocasións escribise poemas  para ou sobre os nenos. Aquí, neste libro, temos unha boa mostra de todo isto.

     

     Un dos seus poemas, titulado Libertad, leva un verso que di: “mas o melhor do mundo são as crianças”, que o tradutor deste libro, Ángel Campos Pámpano, versionou como “lo mejor del mundo es la infancia”, algo que sentía fondamente Pessoa.

     

     Leamos e gocemos con esta descuberta.

POEMA DE LAS PILAS

Todo el que tenga las manos frías

debe meterlas dentro de las pilas.

 

Pila número UNO,

para quien mueva lasa orejas en ayuno.

Pila número DOS,

para quien se bebe un buen filetón.

Pila número TRES,

para quien estornuda sólo media vez.

Pila número CUATRO,

para quien manda su hocico al teatro.

Pila número CINCO,

para quien come la llave del pestillo.

Pila  número SEIS,

para quien se peina con roscón de rey.

Pila número SIETE,

para quien canta hasta que el tejado se derrite.

Pila número OCHO,

para quien parte nueces cuando tiene arrojo.

Pila número NUEVE,

para quien se parece a unas coles.

Pila número DIEZ,

para quien pega sellos en las uñas de los pies.

Y, como las manos ya no están frías,

¡a tapar las pilas!

EL HADA DE LOS NIÑOS

De su lejano reino color rosa

volando por la noche

                         silenciosa,

el hada de los niños ya

               viene reluciendo.

Coronada de amapolas,

                    que cubriendo

su cuerpo entero,

  la vuelve misteriosa.

Se acerca ligera hasta el niño que duerme,

le pone en su frente una mano de nieve,

sus cabellos de oro acaricia:

y sueños lindos, como nadie tuvo,

el niño siente que en él se inician.

Y todos los juguetes se tornan

cosas vivas, y un cortejo forman:

caballos y muñecas y soldados,

osos y negros, que vienen, van y vuelven,

y rabeles tocados por payasos…

Y hay figuras pequeñas y simpáticas

que juegan y dan saltos y pasadas…

Mas llega el día, y, ligera y graciosa,

lentamente se vuelve la mejor de las hadas

a su lejano reino color rosa.


(Ilustracións de Teresa Novoa)

REMUÍÑO DE LIBROS (24) "A cazadora de estrelas", de María Canosa.

TÍTULO: A cazadora de estrelas.

AUTORA: María Canosa.

ILUSTRACIÓNS: Dani Padrón.

EDITORIAL: Edicións Xerais. COLECCIÓN: Merlín.

A editorial Xerais achégalles aos lectores A cazadora de estrelas, que vén avalada por ser finalista dous anos consecutivos (2015 e 2016) do Premio Merlín de Literatura Infantil. A súa autora María Canosa estase a converter nunha das voces a destacar dentro do panorama da LIX na nosa lingua.

          Desta vez a súa imaxinación creou un mundo fantástico perfectamente crible para os nenos lectores pois, aínda que exista a profesión de cazar estrelas e que unha egua sexa a túa mellor amiga, tamén reproduce condutas humanas, tanto positivas (amizade, tenrura, respecto…) coma negativas ( envexa, avaricia,crueldade…) recoñecibles dentro do seu mundo.

     

María Canosa

     Megumi, a protagonista, non é unha cazadora normal. Destaca pola súa intelixencia e habilidade á hora de lanzar as frechas. A ela encántalle o seu traballo e sente moito respecto por cada estrela que caza, de aí que as coide e lles dea agarimo. Comparte con Turrón o gusto pola caza pero tamén o seu sentido da honradez e cumprimento das normas que establecen as leis da comunidade onde viven. Isto non lles impide denunciar as inxustizas e non desistir ata atopar a solución aos problemas que non permiten  a realización dos seus soños.

     A través dunha prosa fluída, onde o mundo científico e a ficción se mesturan, descubrimos ao longo de vinte capítulos curtos a importancia do esforzo, a honestidade  e a responsabilidade xunto coa forza do amor e da amizade para poder vencer calquera obstáculo na vida.

     

     As expresivas ilustracións de Dani Padrón complementan o texto, dándolles vida aos personaxes e creando unha atmosfera plástica acorde co ton textual.

                                                                                                       ALBA PIÑEIRO

DARDO POÉTICO (XLV) Algúns aforismos, versos e frases de persoas relevantes no mundo da música popular

Co libro Aforismos, dichos y refranes del rock, seleccionados e traducidos por Alberto Manzano  e editado por Hiperión, dispóñome a dar na diana con este Dardo poético.

     Selecciono algunhas afirmacións, versos das cancións, pensamentos ou frases máis o menos acertadas de grandes músicos actuais e, co permiso de Manzano, decido traducilos ao galego.

     Espero que vos interesen.

     Tamén podemos pensar.

     Podemos estar ou non de acordo, pero poñendo por diante os nosos argumentos.

     Ah! E sería moi recomendable que escoitedes todos estes músicos, homes e mulleres, que deixaron pegada ao longo do tempo.

ELLIOTT SMITH:   “Queimarei todas as pontes para perderme”.

TOM WAITS:  “O tempo está feito de amor doce e lento, pero só os bobos saben o que iso significa”.

PHIL OCHS:  “Somos monicreques nos fíos de prata dos cambios”.

EDDIE VEDDER:  “O futuro está no alto, pero é lento e afúndese no pasado”.

JOHN LENNON:  “A vida é o que che pasa mentres estás ocupado facendo plans”.

JONI MITCHELL:  “Algo perdemos e algo gañamos, se vemos a vida dende ambos os dous lados”.

TRACY CHAPMAN: “Vendes a alma e quedas coa casca”.

PJ HARVEY: “Lambe as miñas pernas, quéimome”.

MARIANNE  FAITHFULL:  “Correndo para salvar a vida, non chegarás lonxe endexamais”.

DAVID  BOWIE:  “Podemos vencelos para sempre se somos heroes un día”.

PATTI SMITH:  “A un só lle dan o que o seu corazón pode aguantar”.

PAUL WELLER:  “Amar é como camiñar entre bolboretas”.

REMUÍÑO DE LIBROS (23) Serie "Toribio", de Carlos Casares

TÍTULOS: Este é Toribio; Toribio contra o profesor  Smith; Toribio e o contador de     contos; Toribio ten unha idea e Toribio revoluciona o tráfico.

Carlos Casares (Foto de Ricardo Grobas)

AUTOR: Carlos Casares.

ILUSTRACIÓNS: Penélope Ares.

EDITORIAL: Galaxia.COLECCIÓN: Árbore.

A editorial Galaxia vinte e seis anos despois da súa primeira edición e co gallo das Letras Galegas, volve reeditar toda a serie de Toribio de Carlos Casares, o autor homenaxeado neste ano 2017.

     Trátase de cinco libros, que poderiamos considerar coma pioneiros dentro do panorama da literatura infanto-xuvenil das nosas letras, ao inaugurar o fenómeno das sagas literarias infantís. 

     Todos comparten o mesmo protagonista, Toribio, un neno de oito anos moi espelido e cunha imaxinación desbordante. No primeiro Este é Toribio, os lectores van coñecer a Toribio, os seus pais e tanto os amigos animados coma os inanimados, humanos ou animais e mesmo, algún que outro inimigo. Pero sobre todo descubrirán a súa afección favorita: inventar todo tipo de artefactos que faciliten a vida cotiá en paz e harmonía.

     

     Nos catro seguintes, xa aparecen todos os personaxes en acción para traballar xuntos en  botar abaixo calquera disparate que o malvado profesor Smith poida facer co seu Lapis Ladrón. Así, grazas á colaboración da súa amiga Sara e mais dos outros: a Ra dos Recados, os profesores Pardau e Papafigovich, que coa axuda dos seus fantásticos inventos, evitarán que o profesor Smith logre cumprir os seus terribles obxectivos.

     Coas enxeñosas historias e o humor presente, tanto na linguaxe coma en determinadas situacións, Carlos Casares consegue atraer a atención dos lectores máis novos, que se van introducindo no mundo das tecnoloxías para que, ao mesmo tempo que se divirtan, aprendan.

     

     As  coloridas e expresivas ilustracións de Penélope Ares son as encargadas de dotar con vida a Toribio e todo o que forma parte do seu real e fantástico mundo.

                                                                                                                                                ALBA PIÑEIRO

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LVIII) Natalí Tentori

                                     NATALÍ  TENTORI  (Buenos Aires, 1982)

TEJER

Se sientan en círculo

unas mujeres

Natalí Tentori

y tejen

sueños, bufandas,

mantas, caminos posibles.

Prenden velas

con el aroma del bosque

sueltan sus cabellos

a los cuatro vientos

apoyan las manos en el pasto

beben de un mismo cuenco

agua fresca.

Detrás de ellas, sentadas,

sus sombras

se ponen de pie.

Son siluetas de niñas

tomadas de las manos

jugando a la ronda.

HILAR

Para empezar

hay que enroscarlo alrededor de la mano,

hacer un ovillo redondo como la luna llena

de donde bajan en escalera colgante

los abrigos y las historias.

Se toma la primera palabra,

se anuda a la siguiente y a la otra.

Así, la abuela Juanita

sentada en la cama de su nieta,

busca entre las lunas

el ovillo perfecto

teje y canta

en el hilo de su voz

un cuento.

CANTAR

Antes de entender que

yo me llamo Mara,

vos Verónica,

éramos bebés

y nuestros nombres como música.

Mamá hacía sonidos,

no sabíamos si era hindú, francés, guaraní

¿o en qué idioma hablaba?

No sabíamos más que una cosa:

cantaba para hacernos dormir

y eran canciones más cortas

la palabra nube,

la palabra sueño,

la palabra comer

y otras

pequeñísimas canciones

que salían de su voz

hacia mí

hacia vos.

Jurado del Premio Orihuela

LLORAR

Por deporte

por berrinche

por una muñeca

por no tener ninguna

porque hay que mudarse

viendo la ruta que queda atrás

llorar de repente y sin motivo

cuando quiero hacer algo y no me sale

leyendo un libro por tercera vez

llorar de mentira frente al espejo

con gotitas de agua de la canilla en las pestañas

no querer llorar y que la casa se llene de nubes

con adultos que gritan como truenos

y tienen rayos en los ojos

hacer fuerza para que la lluvia no caiga

taparse la cara con las manos.

(Del libro Arroz con leche, editado por Faktoría K de Libros, 2017. Premio Orihuela de Poesía para niños y niñas, 2016)