Conversar con Manoel
DaCosta Pardo resulta sempre un pracer. É un home aberto, agradable, cheo de
inquedanzas. Un home que ama a cultura e que fai dela unha das razóns para
respirar.
Ten un magnífico blog, publicacións
técnicas de altura, dous libros de contos con ese mariñeiro cheo de mar nos
seus ollos e que se chama Mirequelledigo, pinta e debuxa de xeito
maxistral, ama a música (mesmo toca algún instrumento), sabe moito de cine e é un conversador ben
rico.
Pedímoslle para Fiestra aberta,
uns poemas e uns debuxos. A súa voz ten que escoitarse e el, amable coma
sempre, agasallounos con estas pezas moi curiosas e ateigadas de boa poesía
crítica.
 |
| Manoel DaCosta Pardo |
A FORMIGA NO CARREIRO
Na porta do meu sepulcro
contemplo
aos vivos pasar.
Non
estou so, que outros defuntos
están comigo a axexar.
Ricos
no seu mausoleo,
famosos
no panteón,
e
nos funerarios túmulos,
heroes de pedra e cartón.
Baixo
unha sinxela cruz
os
sen terra están na terra.
Miserentos
e sen luz.
En nichos, a crase media.
De
pedra e mármore algúns,
tixolo
e cemento os mais;
outros
un foxo na terra.
Na
porta do meu sepulcro,
contemplo
aos vivos pasar.
Son
formigas sen carreiro,
Que ninguén orientará.
Extraviadas
e perdidas,
non
ven nada, non oen nada;
Voltas
e voltas en circos,
Sen deterse a cavilar.
Cavilar
no que desexan,
que
desexan no corazón.
Se
a vida ten sentido,
Entendemento ou razón.
Na
porta do meu sepulcro
Contemplo aos vivos pasar.
Teño
covas onda os ollos
Furados
no meu nariz,
aínda
quédame a queixada
Para
escorda-la a rir.
CANDO EU NON ESTEA
Cando eu non estea.
Estarei
aínda vivo,
nos teus adentros.
Cando eu non
estea.
no teu pensamento.
Cando eu non
estea.
Porfiarei
gravado,
Na túa retina.
Cando eu non
estea.
a brisa do
mar,
levará meu recendo
Cando eu non
estea.
Soará miña
voz,
na música do vento
Cando eu non
estea.
Vivirei para
sempre
no teu mol interno.
ESPERTEI UNHA MAÑÁ
Espertei unha mañá,
espreguiceime no baño
E
ao mirarme no espello
vexo
na prata, de esguello,
o
reflexo
dun
bocexo
que non coñezo de ren.
Cecais son os mesmos ollos,
birollos,
o mesmo mesto bigote,
as mesmas cellas e orellas.
E as guedellas …
Mais
hai algo que me inqueda,
algo
antes non albiscado.
Non
podo estar trabucado!
No
espello está reflexado,
claramente debuxado, relatado,
escriturado.
Amolado,
déixame
esta descuberta.
Teño
as pálpebras abertas?
Esperto
estou con certeza,
ou se me foi a cabeza?
O
caso é que, de verdade,
dito
así, de vagariño,
fochicando
có maimiño
nos
furados do nariz
é a cara dun cadavre!
Abro a billa do lavabo,
Na procura da auga fresca
Para esnacar o aldraxe,
da imaxe
deses ollos lagañosos,
receosos
do proído do xabón.
Un
aguillón
na
ferida
da
conciencia aterecida
na
procura de razóns,
e os pantalóns
Ula os teus devezos?
comestos!
Ula os teus degaros?
tronzados!
Ula as túas arelas?
gabelas!
Ula os teus roteiros?
esgueiros!
Ben. Ben. Ben.
Espertaches
de mañá
e
ao mirarche no espello
(artefacto
do envés)
asaltouche
unha pregunta:
tes
a cara de cadáver,
ou
de perfecto burgués?
VAITES
Vaites
vate! Vaites, vaites!
Que o
teu verso é disparate
E nos
meus miolos bate
Como as campás do abate.
Vaites
vate! Vaites, vaites!
Que o
teu xenio se desate
En
cousas de mais quilate
Que o
poema é un combate
Vaites
vate! Vaites, vaites!
A
outra cousa dedicate
Non
quererás que te relate
Como
sufrirás o embate
Sen ninguén que che contrate.
Vaites
vate! Vaites, vaites!
Fártasme
co teu dislate
Que
estás louco de remate
Déronche
o xaque mate!
Iso non admite debate.
Vaites
vate! Vaites, vaites!
A
poesía, mi cuate,
Non
da para mercar un iate
Salvo
que sexas magnate
Ou campión de karate.
Vaites
vate! Vaites, vaites!
Voume,
logo sen recate
Antes
que reciba un cate
Que
me lancen un tomate
Ou
necesite rescate.
PARA SABER MÁIS DE MANOEL DaCOSTA
Resulta moi complicado resumir en menos de trescentas
palabras a actividade deste enxeñeiro das instalacións eléctricas e da palabra,
que aparcou durante uns anos a práctica intensiva de literatura e pintura para
cultivar ás súas innegables dotes de docente na EEI de Vigo, e as nulas de
xerente dunha empresa de electricidade.
Manoel di de se mesmo que é un esgrevio aprendiz de todo e
mestre de nada, aínda que os seus amigos, que lle queren ben, non concordan con
esta apreciación. Lector compulsivo de literaturas propias e alleas, ocasional
vate, conferenciante, cineasta superochista en importantes
certames internacionais e en festas partidarias, aceptable ilustrador e pintor
de balcón, practicante dende mozo da procura de petróglifos, aplicado alumno do
ciclo medio de percusión da ETRAD, e de canto e pandeireta na A.C.F.
O Fiadeiro, esgrevio cortador de xamón e eficaz preparador de churrasco en
festas varias, Manoel é ademais membro de colectivos varios como Faladoiro64 ou O
Leonardo enmascarado, e mantén coas dificultade propias desta
hiperactividade algúns blogues de intereses varios.
Aínda que a súa partida de nacemento certifica que naceu na
Coruña, e así o recollemos no íncipit deste bosquexo biográfico, máis certo é
que se de algo exerce é de boucense de pro. E como boa proba disto sitúa nesta
fermosa vila as reflexións do noso mariñeiro con moita mar nos ollos, ao que
deu en chamar Mirequelledigo, e que agora, coa necesaria complicidade da súa
editora e a non menos indispensable dos lectores, dá a tinta e papel ás súas
novas venturas e desventuras.
