É unha voz emerxente
que leva a poesía ben dentro.
Unha desas mulleres novas que precisan
expresar con palabras poéticas os seus sentimentos, as súas reivindicacións o
seu lugar nunha sociedade tremendamente inxusta.
Persoas que renovan o xeito de facer
literatura, que se comprometen, que procuran obxectivos que cumprir e que os
cumpren.
Tamara
Andrés é un exemplo de inquedanza cultural.Un exemplo de persoa que non se
resigna a que as cousas non melloren. E faino a través da palabra.
Tamara
Andrés (Combarro, 1992) é
graduada en Tradución e Interpretación, titulada no Máster Universitario en
Estudos Teóricos e Comparados da Literatura e da Cultura e no Máster para o
Profesorado. Na actualidade estuda Filoloxía Hispánica e compaxina a súa
actividade profesional entre a docencia de linguas, a escritura e a tradución e
interpretación.
 |
| Tamara Andrés (Foto de Stella Nine) |
Como
escritora publicou de xeito individual a novela Amentalista e o poemario
Nenæspiraes, gañador do Premio Nacional de Poesía O Facho 2015. Outras
creacións poéticas súas foron aparecendo en revistas coma Dorna ou Obituario
ou na antoloxía No seu despregar. No ano 2017 publicará o poemario Habit(u)ar
las casas.
Gañou, entre
outros, o IV Certame de Relato Curto organizado pola FANPA de Pontevedra.
Acadou o segundo premio do XVII Concurso de Poesía Díaz Jácome para novos
creadores no ano 2016 e o primeiro accésit do Premio de relato, poesía e
tradución da Universidade de Vigo no ano 2017.
No eido
audiovisual foi guionista da curtametraxe Tiempos olvidados e na actualidade
forma parte do equipo técnico e artístico da webserie La última piedra.
É unha das integrantes do proxecto de contacontos Fedellas.
Tamara tiña que estar en Versos
e aloumiños. Este blog-revista abre a súa ventá a todos aqueles e
aquelas que teñen algo que dicir. Ela teno.
De aí que se lle pedise que nos enviase
algún texto da súa creación.
E agasallounos uns
poemas que resultaron premiados co 1º accésit dos Premios de relato, poesía e tradución da Universidade de Vigo.
Publicámolos encantados. Así que aquí
tedes tres deles para que gocedes coa súa lectura.
Á
miña condición
concedéronlle
unicamente
a estreita linguaxe
 |
| Xulio García Rivas. "Fervenza". Tinta chinesa sobre papel |
do privado.
Renunciei a esa gramática
atroz
cortando os seus fíos
coa lingua
―o ferro―.
Ao
saír da casa,
berrei:
«Por
min e mais por todas
as
miñas!» ―todas aquelas
ás
que non me deixaron
coñecer―.
Espín
o xardín
coas
mans
e
desenterrei
os
nomes
das
esfolladas.
Enlaceilles
os seus apelidos
e
inventeilles uns ben bonitiños
ás
que llos roubaran.
Pouseilles
entre as coxas
 |
| Xulio García Rivas. "Paisaxe II" Acrílico sobre táboa |
as
flores que contradín
a
morte eterna,
as
flores que plantei
coa
avoa cando nena
nun
recuncho desta terra.
Ela,
que o coñecía todo,
xa
me falara do porvir.
As
dúas propuxémonos
―prometémonos―
medrar
a beleza
e
a identidade
para
negar
as
ondas de sangue
que
ela
nunca
quixo
nomear.
Coas
mans, as mulleres
constrúen
―xuntas―
un
idioma de harmonía
e
de forza. Logo
arríncanllelas
porque
é o pétalo
máis
prezado.
A
miña avoa,
malia
non ser arquitecta,
 |
| Xulio Gª Rivas. "Xardín da penumbra XX". Tinta chinesa sobre papel |
trazou
con
precisión costureira
o
plano dun xardín
onde
acubillar
o
nome
e
o florecemento
das
esfolladas.
Entón,
eu aínda non sabía
que
nome tiña meu pai,
algo
semellante
―quizais―
a
coitelo,
esfollador
ou
seitureiro.
A
miña avoa,
pola
contra,
era
a
sementadora
máis
importante
de
todos os tempos.
