AUDIO DA PRESENTACIÓN DO POEMARIO "OS ECOS DO VENTO", DE ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

 

Coa Libraría Cartabón completamente ateigada de xente, presentouse  o poemario, Os ecos do vento, editado por Kalandraka Editora, nun ambiente de distensión e alto contido lírico e estético.

Introduciu o acto Paz Castro, de Kalandraka, e deseguido Alba Piñeiro falou dos poemas cunha enorme claridade e nun ton afectivo que cativou o auditorio. Fermosa a súa intervención.

Non menos fermosa e interesante foi a disertación sobre as ilustracións de Noemí Villamuza que fixo o prestixioso ilustrador galego, Xosé Cobas, explicando a súa visión estética sobre o labor da ilustradora.

Para rematar o acto, Antonio García Teijeiro, autor dos poemas, explicou a xénese do libro e leu diversos poemas tanto do poemario coma dalgunhas poetas homenaxeadas nel.

 

Un acto fermoso, cheo de agarimo polas artes e as letras, que engaiolou o numeroso público.

 

Se queredes escoitar todo o que se dixo, tedes embaixo o audio do acto.

Grazas a Cartabón polas fotos.

FAÍSCAS (18) Juana de Ibarbourou n´"Os ecos do vento"

 

No poemario Os ecos do vento, publicado en galego e en castelán pola Editorial Kalandraka, intento respirar o aire de grandes poetas de ambos lados do Atlántico, escoitar os ecos das súas palabras e animar o lectorado a descubrilas.

Algunhas son ben coñecidas (Beatriz Giménez de Ory, Gloria Fuertes, María Elena Walsh ou Rosalía de Castro, por exemplo), pero outras non tanto ou o seu descoñecemento é total.

Unha delas é a poeta uruguaia Juana de Ibarbourou, nacida en 1892.

De nome verdadeiro Juana Fernández Morales é unha das grandes escritoras de Latinoamérica do século XX.

 

Entusiasmoume a súa poesía dende que caeron nas miñas mans algúns dos seus poemarios.

 

Leamos con agarimo un dos seus poemas e os versos que naceron dentro de min ao escoitar os ecos da súa lírica.

     ESTÍO

 

Cantar del agua del río.
Cantar continuo y sonoro,
arriba bosque sombrío
y abajo arenas de oro.

Juana de Ibarbourou

Cantar…
de alondra escondida

entre el oscuro pinar.

Cantar…
del viento en las ramas
floridas del retamar.

Cantar…
de abejas ante el repleto
tesoro del colmenar.

Cantar…
de la joven tahonera
que al río viene a lavar.

Y cantar, cantar, cantar
de mi alma embriagada y loca
bajo la lumbre solar.

E este é o poema que escribín seguindo os seus ecos

 

 Cantan os paxaros

a brisa do ceo

nas ponlas de prata,

brillantes reflexos.

E cantan nas árbores,

amigas da auga,

cancións misteriosas,

cantigas douradas.

 

Calan os paxaros

remotas palabras,

mentiras perdidas

na choiva da alba.

Calan os paxaros

as sombras aladas,

a pel da tristura

e cen treboadas.

 

E cantan calando.

E calan cantando

os ecos do vento

nas noites de maio.

 

 

A LUZ DAS PALABRAS (95) Ana López Chicano

 

É unha muller cunhas inquedanzas que me fan admirala profundamente.

Ana López Chicano é libreira, codirectora da revista Lazarillo, escritora, ilustradora, deseñadora, activista cultural e moitas cousas máis.

         Ana L. Chicano (Foto Fase Extra Transmedia)

Co gallo do envío ao gran Paco Abril do meu último artigo no suplemento ESTELA, do FARO DE VIGO, que falaba das bibliotecas persoais, recibo un wasap deste cun texto fermosísimo de Ana.

Ana L. Chicano e Paco Abril

Engaioláronme as súas palabras e pedinlle permiso, a través del,  para poder publicalo no noso blog-revista Versos e aloumiños.

Moi xenerosos ambos, accederon a isto e hoxe temos aquí ese texto que me interesou e conmoveu a un tempo, para deleite noso.

Gozade destas sabias palabras porque chegan moi dentro do lectorado e son moi necesarias nestes tempos que nos toca vivir.

 

 

                                       DIARIO DUNHA LIBREIRA.

                                                                Ana López Chicano. 

                                                       Librería Oreja Verde Gijón. (Asturias).

 

Descubrín, na miña curta experiencia de libreira, que unha libraría, entre outras moitas cousas, é un espazo de conversa arredor, sobre todo, dos libros.

E isto hai que salientalo, aínda que pareza case evidente.

Conversar.

Que significa con exactitude conversar?

Leo no Diccionario filosófico, de André Comte-Sponville o seguinte:

“Conversar é falar con outro, sen intentar convencelo nin vencelo: o propósito é entenderse, non poñerse de acordo”.

Subliño o de que “o propósito é entenderse”.

Entenderse, que impresionante pretensión! Non tería que ser a principal aspiración dos seres humanos?

André Comte-Sponville

A conversa, sigo tirándolle zume ao diccionario de filosofía do que tanto estou aprendendo, é diferente da discusión e do diálogo. A discusión implica unha discrepancia, o diálogo busca unha verdade compartida. A conversa é intercambio sen finalidade procurada.

Volvo ao filósofo citado: “A gratuidade da conversa forma parte do seu encanto”.

Cando, poñamos, un pai me pide un libro axeitado para a súa filla de tres anos, iniciamos un intercambio conversacional que vai da nena ao libro e do libro á nena. O pai fala da súa nena, eu dos libros que poderían interesarlle. E, de súpeto, a conversa abre camiños insólitos de encontro entre entre a nena, seu pai, o libro e a libreira.

Continúo a ler máis sobre a conversa. Abro agora un libro, os libros guíanme, doutro filósofo, Jorge Wagensberg. É un libro de pensamentos breves, brevísimos. Partillarei algúns rotulándoos no vidro do escaparate. Quero que o escaparate fale.

Jorge Wagensberg

Selecciono, para rematar, tres desas sabias pílulas sobre a conversa para saborear amodo antes do almorzo, xantar e cea:

Primeira pílula: “Investigar é conversar, ensinar é conversar, apreder é conversar, reflexionar é conversar.

Segunda pílula: “Conversar é o mellor adestramento que pode ter un ser humano para ser un ser humano”.

Terceira pílula para despois da cea: “Unha boa lección é unha conversa”.

 

A LUZ DAS PALABRAS (94) María Rosa Serdio

 

Volve María Rosa Serdio a Versos e aloumiños. Un, que a coñece dende hai ben tempo, sabe da súa paixón pola literatura (en especial pola poesía). Sabe da súa dedicación a ela dende diferentes enfoques da súa vida.

María Rosa Serdio é o exemplo de dignidade docente e literaria.

Lembro os encontros na súa Asturias natal coma un modelo do que debe ser o contacto entre lectorado e autor/a: reflexivo, respectuoso, indo ao fondo da obra, participativo e máxico. Inesquecibles eses actos que ela dirixía e que remataban en amizade persoal.

María Rosa Serdio

Pero tanta semente tiña que dar o seu froito e María Rosa decidiu poñer en papel os seus sentimentos e as súas virtudes literarias a través da palabra escrita. Afortunadamente.

Hoxe é unha poeta moi admirada por persoas de diversas procedencias culturais e, xa que logo, por min.

Lela é unha delicia.

De aí, que Versos e aloumiños lle pedise algún texto poético para esta sección tan interesante polas persoas que colaboraron a través dos anos.

Ela, que sempre foi moi xenerosa, non o dubidou e agasallounos cuns fermosos poemas que podedes ler deseguido.

Grazas, poeta, por deixarnos estas magníficas mostras da túa arte.

Este blog-revista quérete por mil razóns.

                                     TRES POEMAS DE MARÍA ROSA SERDIO

ENTRE TANTO... la espera

 

¿Quién te enseña a esperar?

¿Quién te dijo, en un día de ayer,

que en el de mañana,

se dedicará el tiempo

a aprender el arte de la espera?

Te van dejando ir.

Te enseñan Geografía,

te corrigen las faltas,

aprenderás idiomas

(medias lenguas de gato)

te iniciarás en artes,

en la esgrima, en el canto,

calcularás en problemas inútiles

y sin importancia...para la vida.

¡Nadie te enseñará,

conscientemente,

a escuchar los pasos del reloj,

a medir el silencio,

a sopesar el para más tarde,

ni a callar escuchándolo todo...!

Nadie quiere enseñarte a esperar

porque saben que, de todos ellos,

alguno ha de apagar la luz...

Y cerrar la puerta.

RONDA DE PAZ

 

 Una y una...dos.

Uno y uno...más.

¡Vámonos al parque!

Vamos a jugar.

Dos y dos... ¡Ven tú!

Vamos a cantar.

Cuatro y otros cuatro

y, así, una coral.

Uno y uno... amor

y no importarán

la raza, el color,

la lengua, el lugar.

Mano en mano... ¡Ven!

Vamos a rondar

y que gire el mundo

como ha de girar.

 

 

 

  

 

LABOR EN PAZ

 

  Las manos del panadero

que amasan el pan diario

van trazando los senderos

A poeta, dedicando un seu libro

de paz en el calendario.

De miga blanca y espuma,

bajo una luna de nata,

navega hoy el marinero

un mar de paz de hojalata.

El campesino que labra

su surco de tierra abierta

precisa de paz y espigas

bajo la naciente estrella.

Mujeres, las que han soñado

con manos que abren senderos,

quieren hoy, también mañana

paz y pan, ola y luceros.

Y tú, niña de ojos sabios,

y tú, niño, el hombre nuevo

llevad la PAZ en las manos

blandid la paz y los versos.