UNHA CONVERSA EN PROFUNDIDADE CON IVÁN FERREIRO

Que Iván Ferreiro é unha referencia da música española a partir dos anos 90 é algo que non dubida ninguén. Ao longo dos trece anos que formou parte da banda Los Piratas, conxunto esencial dentro diso que os críticos dan en chamar indie, e despois a través dos varios discos que leva publicados en solitario dende 2005, o cantante e compositor vigués foi atopando unha voz de seu e dando vida a un universo musical sólido e de innegable calidade. Ferreiro vén de gravar hai ben pouco un novo disco, Cena recalentada, un tributo moi persoal á música de Golpes Bajos, unha banda moi adiantada ao seu tempo que tivo un papel moi salientable durante esa "movida" musical e cultural que nos anos oitenta xurdiu na cidade de Vigo.

Coa axuda do seu amigo Pablo Novoa e outros membros da formación orixinal do grupo, Ferreiro pasa as composicións de Golpes Bajos polo seu propio tamiz musical, reactualizándoas e presentándoas a toda unha nova xeración de fans. Coa excusa da publicación deste novo disco, propuxen a Iván gravar unha conversa en profundidade para un episodio do meu podcast Discos Memorables, na que tocariamos unha chea de temas diferentes, dende os seus comezos na música ata a xénese deste novo proxecto, pasando pola súa etapa en Los Piratas e comentando a súa concepción da música e da composición e mesmo evocando algunhas das lembranzas que lle suxiren todos os seus discos en solitario. O pasado 4 de xaneiro, coa xenerosidade que o caracteriza, Iván acolleume na súa casa e alí, no mesmo estudio no que el traballa diariamente na súa música, gravamos unha conversa dunha hora e media á que asistiu tamén o director deste blog-revista e que ofrecemos agora no vídeo que aparece aquí abaixo a quen estea interesado. Foi un pracer conversar con Iván e estou moi agradecido polo seu tempo e a súa participación.

                                                   ANTÓN GARCÍA-FERNÁNDEZ

REMUÍÑO DE LIBROS (57) "É tempo de Entroido!", de Ramón D. Veiga e David Sierra

TÍTULO:  É tempo de Entroido!

AUTOR:  Ramón D. Veiga

ILUSTRADOR:  David Sierra

EDITORIAL: Edicións Xerais. 2018

Si, si, xa se albiscan no horizonte as luces e as cores dun Entroido tan agardado por milleiros de persoas que desfrutan duns días de festa e disfraces. Cada vez máis arraigado, o Entroido en Galicia é variado e ofrece un mundo de espectáculos que deleitan o público en xeral.

     

     Por iso, agradécese que aparezan libros vistosos, ben editados e suxestivos nos que esa festa estea ben representada tanto literaria coma plasticamente. Así sucede con É tempo de Entroido!, onde  Ramón D. Veiga –que xa publicara o álbum Violeta quere ser vampiro. Un conto de Samaín (Xerais, 2017)- e David Sierra – ilustrador doutros tantos álbums-, dan vida a unha obra humorística e chea de vida festiva. Por ela circulan algúns dos personaxes máis representativos do Entroido – o peliqueiro, o boteiro, o cigarrón, o felo, o vergalleiro…ademais doutros seres que forman parte do mundo carnavalesco. E fano entre cores planos e vivos ao tempo, debuxos expresivos que engaiolan. E,felizmente, aparecen en coplas, moi propias desta época, cheas de humor, moi ricas porque están baseadas na poesía tradicional..

    

Ramón D. Veiga (Foto Xerais)

     Un cigarrón / veu de Verín, / trouxo un lacón/ para o festín. Ou esta: E o vergalleiro / trouxo un feixiño / de ceboleiros / moi ben feitiños. Todos estes personaxes xúntanse neste tempo para darse unha boa paparota. Porque ben saben eles que o Entroido tamén é época de fartarse a comer filloas e cocido, entre outras cousas.

     

     É tempo de Entroido! é un álbum de indubidable valor. Nel adentrámonos no espírito dunha das festas máis populares de Galicia. Podemos dicir poemas en voz alta, reflectirnos nos personaxes máis senlleiros perfectamente trazados nas ilustracións e cantar unha canción, É tempo de Entroido!, de Isabel Fdez. Reviriego, se escaneamos o código que figura na contracuberta do libro.

     

     Un libro moi ben pensado que nos permite gozar polo seu carácter festeiro, que alegra ao lectorado dun xeito constante. Un álbum que convida á ledicia dos sentidos e que nos permite respirar mellor.

     
     Ademais, existe unha ligazón ben interesante que permite acceder a varios recursos sobre o libro (canción, versión karaoke e láminas para colorear unha vez impresas).

      
     É a seguinte:  https://www.xerais.gal/libro.php?id=5534781.

      
     Pódese pedir máis?

  

                                 

                                                           



                                                                                                              ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

                                                                                                                                                                      

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXXI): "Poemas con canela", de Miguel Anxo Romero

MIGUEL ANXO ROMERO

Ilustracións: Leandro Lamas

Poemas musicados por Bárbara Mourelo

Don Saltón, na campía,

éche todo un campión,

salta trevo e margaridas

Miguel Anxo Romero

entre grande admiración.

Don Caracol, moi pasmado,

   recoñécelle o tesón.

Dona Oruga, moi teimuda,

   chúfalle ser tan guasón.

Son Saltón, elegante,

chouta sen preocupación,

dando chimpos de xigante

causa grande admiración.

Todos gaban a afouteza

   dese grande corazón

mentres el segue choutando

   fachendoso e fortachón.

Viña o comboio cantando

   na raia de Portugal,

e aínda que eu fago mal,

  acompañábao asubiando.

Viña enchoupando de fume

   os ventos da miña aldea,

e anque cheira que alcatrea,

  gustábame aquello arume.

   Viña moi parsimonioso

   cun musical chucuchú,

 que facía moverme o cu

e ao velo estaba orgulloso.

Viña, en fin, de cando en vez

   o comboio pola terra.

E agora que xa non berra,

  lémbrame a miña nenez.

Heivos contar dunha amiga

   unha historia interesante

que debaixo dunha pedra

   atopou un elefante.

Os expertos máis famosos

pensaron que era un mutante

   e levárono de mostra

para un museo importante.

Pero o bicho esmorriñaba

se non tiña á nena diante,

Miguel Anxo Romero e Leandro Lamas

   todo o día inapetente,

tristeiro e de mal talante.

Mais deron coa solución

cunha amizade constante

traballando cada día

coa rapaza de feirante.

O ratiño roía,

escoitábao furar,

eu deitado na cama

a medio durmitar.

O ratiño alí estaba,

tacatá a traballar,

eu ao axexo agardando

para podelo cazar.

O ratiño saía

e botaba a correr.

Mais eu xa neses intres

durmía a todo pracer.

                        (Do libro Poemas con canela, editado por Edicións Embora, 2018)

PAZ RAÑA ENGAIOLA AO FALAR DE "NATURA", UNHA NOVELA VANGARDISTA DE IOLANDA ZÚÑIGA

De esquerda a dereita, Malores Villanueva, Iolanda Zúñiga e Paz Raña

     Como non podía ser doutro xeito, a presentación de Natura, de Iolanda Zúñiga, na librería Librouro foi unha delicia. Nela respirouse agarimo, tanto no público coma na mesa. Malores Villanueva, Paz Raña e a autora propiciaron unha velada entrañable na que se falou de literatura dun xeito fondo e, ao tempo, asequible a todos os que amamos a boa literatura. Sen contidos rimbombantes, os que alí estivemos valoramos a calidade literaria dunha novela vangardista, demoledora e que, sen desbotar o poético, esixe un lectorado atento para desfrutar dunha obra excepcional.

     Dito isto, quedamos impresionados pola presentación que de Natura fixo Paz Raña. Leu un texto acaído ao que a narración esixe: profundidade, amenidade e intelixencia. Unha marabilla de prosa que nos engaiolou por completo. Tanto que, rematado o acto, lle pedín a posibilidade de publicalo en Versos e aloumiños. Paz, sempre xenerosa, accedeu encantada e nós, xa que logo, moito máis.

     Tédelo aquí para que gocedes da palabra ben empregada e sirva para animarvos a ler a novela de Iolanda Zúñiga, para min, sen dúbida, unha das voces máis interesantes da narrativa galega actual.

Paz Raña. (Foto de Veli Rodríguez)

                                           ELOXIO  DA (DES)ESPERANZA

                                                                                   

                                                                 Reflexións sobre Natura de Iolanda Zúñiga

                                                                                                                                                    Paz Raña Lama

Hai na literatura moitas odiseas. No anverso das fuxidas hai viaxes que discurren polas escarpadas rutas da seda ou polas aventuras dos diarios do capitán Cook. É no reverso onde se atopa a beleza das traxedias que camiñan a carón da estrada como a de Corman McCarthy que parece conducir ao corazón das tebras de Conrad.

     Poucas odiseas hai tan dramáticas que convoquen a desolación cunha linguaxe tan fermosa, cunha cretaividade superposta á intelixencia vertebradora de Iolanda, cunha tenrura e un amor desmedido polos desposuídos de toda esperanza. Tan fermosa e tan cinematográfica. Ao mesmo tempo que devoraba a novela de corrido, visualizaba sucesivas imaxes a un ritmo de 24 por segundo co mesmo ton desolador e adictivo. Luz sombría.

     A caligrafía deste libro é diferente, áxil, perturbadora e, sobre todo, hipnótica.

“Unha lingua de esparto varreu o mundo”. Así comeza o libro, unha viaxe de supervivencia, de iniciación e busca de futuro que a autora maxistral e milimetricamente deseñou en 10 capítulos correlativos a 10 mandamentos, dun xeito valente e revolucionario.

     Por que ler esta novela?

     A sedución irreprimible, a elevada fascinación que sobre nós inflixe o terrible,  malia aventurarnos por adiantado a máis abrumadora das experiencias, conleva o noso requerimento continuo de respostas dada á incontable posesión de medos irracionais, a evocación dos máis horribles fantasmas da nosa realidade ou da nosa imaxinación.

     Desde a primeira páxina a lectora faise  preguntas desasosegantes, intuíbles dada a condición das protagonistas. Pode imaxinar un futuro apocalíptico e que segundo avanza a novela golpea no ánimo, cada vez máis sombrío. E a tensión avanza … e avanza… e medra.

E descobre, abundando na descrición precisa de feitos e situacións, a barbarie inhumana dese mundo. 

     Sendo o peor, coma sempre, tanto o que se conta como o que non.

   --É unha novela moral cun enfoque ecolóxico. Posúe un manto ético que ilumina o horror

Na brutal busca da supervivencia emerxe o peor do ser humano capaz das maiores atrocidades. Ao caer prisioneiro no último escalafón da estrutura dun estado totalitario, en condicións extremas e cun panorama existencial carente de futuro. Ata onde se pode chegar o desespero?

O ser humano é bo por natureza? Ou é un lobo para o outro? Aquí tería lugar un dilema perspectivista que está no ar para leas filosóficas.

     O libro provoca unha tremenda reflexión. Un enfoque distópico que posúe un carácter anticipativo. Atrévome a pensar que probablemente nos agarde algo similar se non reaccionamos como cidadanía perante o expolio e o asasinato que lle están/estamos a inflixir ao noso planeta. Se non respondemos ao abuso fraticida dos colosos que nos abafan económica e socialmente.

     ---É unha novela de mulleres

As protagonistas son mulleres, mulleres mozas que teñen a obriga de ser úteros portadores de vida.

As mulleres non deseñan, non constrúen e non manteñen a estrutura xerárquico-patriarcal de Natura. O edén, o paraíso enganosamente prometido.

     ---É unha novela de vangarda

Apenas sen diálogos, alerta sobre os discursos salvadores bañados nun verniz fundamentalmente relixioso dos sentinelas que salvagardan o conservadurismo en sociedades brutalmente desiguais.

Sorprende a descrición minuciosa que fai Iolanda do abuso que empregan os Gardiáns, mediante medicación e forza paramilitar, para escravizar as elixidas e elixidos, aos excluídos:

>Eliminación dos recordos, invalidar as biografías como medio de evitar a nostalxia. Crear unha sociedade de seres anónimos.

>Privación da noción de tempo. Sensación de vagar nunha burbulla temporal.

>Supresión dos afectos. Conseguir unha sociedade de autómatas. Conxelar de todo desexo e esperanza.

>Abolición de socialización e linguaxe.

>Inoculación da idea dun falso futuro, crear ilusións  fatais que conduzan máis adianteao desencanto total, a anhedonia mortal.

     No proceso de uniformización, máis ben de domesticación, as mulleres seleccionadas para entrar en Natura levan un hábito gris, un chip identificatorio e… son rapadas. Como un Drama en 3 actos para anular a súa identidade: 1. No hábito. Acusado acromatismo, desdebuxar a diferencia. 2. No chip. 

     Control absoluto, saber en cada instante onde se atopa, hiperlocalizala. 3. Na rapa. Destrución da autoimaxe. A humillación como arma de dominación.

     Ten esta novela unha alusión de rebeldía contra a situación lingüística do país, o número do nicho onde a protagonista sen nome descansa é 26.945, o número de falantes galegos que perde Galicia cada ano. É o libro unha parábola sobre o futuro da lingua galega?

Hai tamén un aire de morte, unha idea de caducidade na mentira á que son sometidas as mulleres de Natura. Unha idea despiadada para un propósito irracional: instaladas nun nicho hexagonal onde transitarán ata seren fecundadas e onde aniña con saña a desesperanza, a idea de insignificancia para sobrevivir e rebelarse.

     Hai golpes de sorte que provocan certo alivio na lectora, espellismos sutís, nace unha nena… e non obstante volve outra vez a subsistencia da sociedade baldía que xa non pode xerar máis vida.

Un nihilismo fatalista que dá paso á esperanza, á razón para buscar o camiño salvador. Un choque emocional. Unha ferida. Frases memorables que se len unha e outra vez. Unha invitación coa mellor das literaturas a imaxinar o peor da sociedade e o mellor do individuo.

Se debaixo do asfalto está a praia, en Natura debaixo da crueza non hai máis ca crueza.

Non hai tregua, nin nada ao que agarrarse. Ai! Salvo esa filla e ese compañeiro. A presenza da nena en semellante escenario contribúe á sensación de pesadume e desasosego. A emoción que despregan as súas preguntas racha a alma.  E coa alma rota sigo lendo e quedo sen esperanza e sen alento, coma os personaxes.

     E por fin a protagonista pasa polo gólgota de mirar dentro de si mesma e descubrir o oco lóbrego que conduce á extenuación, e a extenuación conduce á tolemia, ou non, transporta á lucidez aplastante que lle impulsa a tomar a decisión máis importante da súa vida, facerse dona do seu propio destino e do destino dos seres agora inanes que lle deron a enerxía e a fortaleza que só o amor pode proporcionar.

     E queda unha fírgoa en suspenso na porta que leva á saída final. E eu leo nesa fenda un esperanzador continuará.

ANDEL DE NOVIDADES (2): Editorial Kalandraka

Ilustrado por Manolo Figueiras, Kalandraka preséntanos, na colección Seteleguas, o libro de Francisco X. Fernández Naval, Os contos da avoa Pepa. Nel móstrasenos o gusto polas historias, os contos, as fábulas que, dende nena, engaiolaron a avoa e que ela contaba creando un mundo marabilloso no que os animais falaban e no que pasaban cousas que facían rir, e soñar, e emocionar e, ás veces, tamén, chorar. Un mundo inverosímil ou misterioso que debía ser contado.

A editorial Kalandraka continúa cun labor plausible e necesario como é recuperar libros de grandes autores e autoras clásicos, que deben manterse vivos nas librarías. Desta volta, é o gran Tomi Ungerer quen, en Novos amigos, nos conta a historia dunha familia subsahariana que chega a un novo barrio. Alí, sen amigos, Rafi  aproveita materiais reciclados para, no día do seu aniversario,  ir construíndo os seus propios amigos. Cando coñece a Ki, a filla dunha parella asiática que vive á beira da súa casa, as cousas comezan a cambiar…  (Colección Tras os montes).

Judith Kerr é unha novelista prestixiosa cunha obra sólida nas súas costas. En O tigre que veu tomar o té, a autora preséntanos unha nai e unha filla que están a merendar na cociña cando, de súpeto, soa o timbre. Abren a porta e aparece un tigre moi educado que lles di que ten moita fame e pregúntalles se pode tomar o té con elas. Aceptan a súa petición e o tigre zampa todo o que hai na casa mentres nai e filla asisten ao feito con absoluta naturalidade. Cando remata, despídese e vaise… Esta surrealista situación, chea de humor, fai desta historia un libro sedutor que leva ben anos sendo un dos títulos máis vendidos do Reino Unido. (Ed. Kalandraka. Col.Tras os montes)

 Que Jordi Sierra i Fabra é un dos escritores máis lidos pola mocidade non o dubida ninguén.  O que eu creo (de todo) é unha novela xuvenil diferente e máis innovadora das que escribiu o autor catalán. Xavier precisa comprender o que o rodea e comprenderse a si mesmo. Quere sentirse vivo e, dado o seu inconformismo, escribe este libro onde deita as súas preocupacións,os seus medos, as súas alegrías e as súas ilusións. Unha novela escrita con frases curtas que dan á historia un ritmo rápido pero, con mestría, Sierra i Fabra fai que entremos no interior do personaxe e comprendamos os seus sentimentos. (Ed. Faktoría K de Libros)

REMUÍÑO DE LIBROS (56): "Memoria do silencio", de Eva Mejuto

TÍTULO:  Memoria do silencio

AUTORA: Eva Mejuto

EDITORIAL: Edicións Xerais. COLECCIÓN: Fóra de xogo

Cando caeu unas miñas mans o libro 22 segundos, de Eva Mejuto, comprendín axiña que estabamos diante dunha autora valente, directa, de moito percorrido e cunha sensibilidade especial polos comportamentos humanos. Era esta unha obra que buscaba visibilizar, desde a empatía, un colectivo de persoas silenciadas e denigradas que sempre loitou para que as leis, ademais da sociedade, deixasen de consideraleas enfermas. Estou a referirme aos transexuais. Impactoume e emocionoume esta narración. Marabillosa narración e un tratamento excepcional.

     

     Dous anos máis tarde, leo a nova novela de Eva Mejuto, Memoria do silencio. E volvo interesarme polo seu discurso literario moi pegado aos sentimentos humanos e, de novo, reivindicativo. É esta, unha novela a tres voces coa que foi finalista do Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil que convoca anualmente Edicións Xerais. Unha trama que ten lugar na nosa Galicia, en Ribadavia concretamente, no ano 1943 cos alemáns presentes. Un militar do Reich con moitas sombras quere ascender na Gestapo: Günter é o seu nome. Lola, unha desas mulleres loitadoras, dunha xenerosidade enorme que, na compaña das súas irmás e algún outro compañeiro, axuda as persoas que o precisan baixo o lema da liberdade. E Frieda, unha muller neerlandesa que foxe da súa Holanda natal, tras pasar por un campo de concentración e que aspira chegar a América para emprender unha nova vida como directora de orquestra. Os tres van soportar todo o peso do relato que a autora vai debullando.

     

Eva Mejuto  (Foto: Edicións Xerais)

     As tres voces van intercalándose ao longo da novela con acentos ben distintos. Existe unha trama internacional que axuda os xudeus a chegar a Portugal. Frieda vai no camiño. Lola agocha os fuxidos e facilita a súa fuxida e Günter intenta descubrir a trama para gañar puntos diante dos seus superiores.

     

     Eva Mejuto tece un relato onde o medo, a angustia, as dúbidas e silencios ocupan boa parte da vida destes seres. E faino dun xeito directo, sen fisuras nin ornamentos. Vai desenvolvendo a acción cos personaxes coma protagonistas da mesma (interesante, tamén, a figura de Jörg) e as intrigas sucédense dun xeito controlado pero eficaz. Porque, quero salientalo, esta novela é unha novela de personaxes. Nada falta nin nada sobra. Eles e elas, coas súas reflexións e cos seus actos van asentando un relato que nunca perde forza. Personaxes ben distintos, coas vidas diverxentes pero que fan un todo que non nos deixa respirar tranquilos.

     

     Cando Frieda vive, por exemplo, a necesidade de destruír en Ámsterdam un arquivo con documentos comprometidos, ilusiónase en participar no atentado pero o núcleo dos homes impide as mulleres participar no mesmo. Isto énchea de carraxe e afirma: -Eu tamén loito por un mundo no que as mulleres non teñamos que pedir permiso nin perdón por todo o que facemos, aínda que sexa bombardear un edificio público…”

     Un alegato a prol da igualdade das mulleres que a autora reivindica no medio de tanto comportamento machista e faino a través dunha muller con moita sensibilidade. Non menos reivindicativas son as palabras de Lola (personaxe dunha forza monumental), nun dos capítulos, cando di que “resulta ben triste pero non é habitual nestes tempos nin nestes lares ver mullerers escribindo.De feito, aquí ben poucas somos as que sabemos ler. O normal é mandar á escola só aos homes…As mulleres, cociñar, coser e parir”. Unha triste realidade que Eva Mejuto sinala. Unha realidade que vai cosida aos actos de afouteza que desenvolven as mulleres nesta novela.

     

     Dicir que as tres irmás, Lola, Xulia e Amparo Touza existiron na realidade, viviron na rúa Xuíz Viñas de Ribadavia e rexentaron o quiosco da estación do tren; un lugar, por certo, ben presente na narración.Explica a autora que grazas a ela e aos seus colaboradores se poden calcular que unhas 500 persoas, case todas xudeas, se salvaron da barbarie nazi e dunha morte segura. A novela recrea mesturando realidade e ficción o que talvez sucedeu naqueles momentos porque non queda nada rexistrado daquel tempo e as tres mulleres gardaron o segredo da súa fazaña e non quixeron que se soubese nada ata morreren.

     

     Unha novela, xa que logo, de silencios profundos, dura e tenra, á vez, que nos engaiolará, sen ningunha dúbida, e nos achegará algo máis a certos sucesos pouco coñecidos que ocorreron –co volframio de fondo- na nosa terra en plena 2ª Guerra Mundial.

                                                                                                ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

PREMIO DA "FUNDACIÓN CUATROGATOS, 2019" PARA "POEMAR EL MAR"

La Fundación Cuatrogatos es una organización sin fines

de lucro creada en Miami, Estados Unidos, por los escritores

Sergio Andricaín y Antonio Orlando Rodríguez para

trabajar a favor de la cultura y la educación. Entre sus

principales objetivos están la investigación y el estudio de

la producción editorial en español dedicada a los lectores

infantiles y juveniles.

El Premio Fundación Cuatrogatos se instauró para

contribuir a la difusión y la lectura de libros de alta calidad

creados por escritores e ilustradores iberoamericanos.

Cada año, después de leer, analizar y discutir una amplia

y representativa muestra de libros de ficción para niños

y jóvenes, publicados en español por pequeñas y grandes

editoriales de Iberoamérica y Estados Unidos, un comité

realiza la selección de los títulos ganadores del Premio

Fundación Cuatrogatos. En esta edición del premio,

se consideraron alrededor de 1 500 libros dados a conocer

por 175 editoriales de 19 países.

Se trata de 20 libros altamente recomendados por sus

valores literarios y plásticos que, a juicio de nuestra institución,

merecen tener la mayor difusión. Al otorgarles

este reconocimiento, deseamos contribuir a que lleguen al

mayor número posible de hogares, escuelas, bibliotecas y

otros espacios donde se propicie el encuentro de los jóvenes

lectores con obras de la mayor calidad.

Las obras ganadoras fueron publicadas en Argentina,

Colombia, El Salvador, España y México.

Los premios fueron escogidos por un equipo de profesionales

de formación multidisciplinaria –filología, educación,

periodismo, sociología, bibliotecología, teatro, artes

plásticas–, que comparten el interés por la creación y el

estudio de la literatura infantil y juvenil. Los integrantes

de este grupo buscan calidad, propuestas inteligentes,

que diviertan, que conmuevan, que inquieten, que hagan

pensar: destacan libros que les gustaría que otras muchas

personas pudieran conocer y leer.

Esperamos que el resultado de este trabajo de investigación

de la oferta editorial en español, que realiza de forma

permanente la Fundación Cuatrogatos, sea de utilidad para

padres, docentes, bibliotecarios, editores, investigadores,

periodistas, creadores artísticos y todos aquellos adultos

interesados en fomentar la lectura entre los más jóvenes.

Poemar el mar, gaña o Premio da Fundación Cuatrogatos, 2019. Está na lista dos vinte gañadores en todas as categorías entre os mellores libros en español (trd. de Chus Fernández, de Poemar o mar) publicados  en España, México, O Salvador e Colombia. Foi elixido tras analizaren os expertos arredor de 1500 libros publicados en 2018.

Poemar el mar

Antonio García Teijeiro

Ilustraciones de Xan López Domínguez

Colección Sopa de libros

Madrid: Anaya, 2018

Poesía

ISBN: 978-84-698-4641-4

Para los que despegaron como lectores

El mar, motivo de inspiración de numerosos autores a lo largo de la

historia, es el gran protagonista de este hermoso libro de poemas.

Una obra sensorial y evocativa, vital, que nos presenta los diferentes

rostros del mar y nos habla de marineros, sirenas, veleros e islas; una

invitación a disfrutar con intensidad y a plenitud del color y el sabor de

las palabras. Versos que nos acercan a la poesía a través de distintos

caminos y lenguajes: desde el lirismo y la melancolía hasta el juego musical y el humorismo.