sábado, 20 de julio de 2024

ESCAPARATE POÉTICO (CXXXVII) María Xosé Queizán

 





                                          MARÍA XOSÉ QUEIZÁN (Vigo, 1939)

 

 

PENDE o meu corpo consumido

espello ardente

procurando o fogar

última morada

abismo de min.

María Xosé Queizán (Foto Faro de Vigo)
Son nada no espello

miraxe túa

semellanza onde o narciso cura o tormento.

 

Mira como o meu corpo alenta

na túa orixe!

como venta o poder

no teu sangue!

 

Arrancados do mesmo ventre

erramos abrasados pola luz.

 

Ven comigo á fonte!

 

 

 

GALIZA da saudade

chorada

amada a través da dor.

Os teus fillos padécente.

Eu non.

Quixera morderte nos labios até facerche sangue!

Quérote con rabia

con indignación.

 

 

 

BEATRIZ, amante eterna,

de non seres pura

como excitarías a luxuria do poeta?

De non haber obstáculos para o amor

teriamos que inventalos.

Onde prender o pracer

se non hai lume prara transgredir?

Deixádeme ocos reservados

para a imaxinación.

Na pureza da amada alimento o incendio.

Cada vez que amo

o meu amor será inédito.

Mural. (Foto Vigo é)

 

 

 

COBRES o seu corpo de atributos

e rematas abrazando a túa propia idea.

Apreixas a metáfora coas mans.

Soberana

entra pola túa boca como ansia

énchete o corpo enchido.

Fundes

confundes corpo, desexo.

 

Eu son ti! dixo o poeta

e fixo un narciso de paixón.

 


(Do poemario Metáfora da metáfora, editado por Edicións Xerais.2024)