REMUÍÑO DE LIBROS (79): "Non cantan os paxaros neste bosque", de Carlos Negro

 

TÍTULO: Non cantan paxaros neste bosque.

 

 

AUTOR: Carlos Negro.

 

 

EDITORIAL: Xerais. Colección: Fóra de xogo.

 

 Non cantan paxaros neste bosque é una obra narrativa dun autor destacado sobre todo no eido poético, tendo acadado diferentes premios importantes na LIX , non só coma escritor senón tamén coma mediador, polo seu labor de achegamento da poesía ao público xuvenil a través de recitais e de obradoiros. Recibindo o Premio de Clubs de Lectura que outorga a Asesoría de Bibliotecas Escolares de Galicia ao autor máis lido no 2017. Estou a falar de Carlos Negro, un autor que domina e ben coñece, a palabra e o seu valor como axente transformador nas actitudes vitais.

     O libro estrutúrase en nove relatos curtos  con cadanseu título premonitorio ás historias que agochan os variados personaxes en diferentes épocas, idades e espazos narrativos. O fío condutor de todos eles é o medo nas distintas perspectivas de situacións que viven os protagonistas.

     Así observamos medo á perda dun ser querido, medo á ausencia, ao illamento por ser diferente, ao acoso, á falta de liberdade, á perda da identidade, á realidade externa pero tamén á interna. En definitiva, medo aos soños, ás pantasmas e ao misterio dos pesadelos que nos acompañan. Por iso o libro é unha porta aberta á reflexión, onde a palabra atinxe o seu valor tanto oral coma escrita. Non hai mellor xeito que enfrontarse aos temores para poder vivir e pechar a porta da mera existencia prendida e escravizada a un medo.

 ******************************************************************************************************

Páx.88: “ Cada época elabora os seus propios ritos, aínda que no fondo de cada ser humano, as paixóns seguen a conservar a mesma esencia que en épocas pretéritas…”

Páx. 91: “Atende. Fuxe da calquera gaiola de cristal na que te pretendan encerrar. A resignación é a peor das condenas”.

Páx.107: “ E quizais esa era a mellor ensinanza que lles podía ofrecer: debían aceptar que a vida é un relato que acontece, e que non sempre se explica. E cando ese relato deriva en literatura, case sempre deixa una porta entreaberta, a físgoa pola que asoma, coma un intruso, o misterio.”

 

                                                                                                    ALBA PIÑEIRO

 

 

 

DARDO POÉTICO (XCII) Poemas envoltos en jazz, de Antonio García Teijeiro

 

Lonxe de ser unha música estática, o jazz é un xénero musical en constante evolución. Dende o jazz máis clásico ao free e á fusión, o jazz segue interesando a moitos melómanos que non poden fuxir do meigallo que as notas de saxos, de pianos, trompetas, fiscornios, baterías, órganos, timabais, clarinetes e demais instrumentos deixan no máis fondo dos amantes desta música expansiva e ateigada de vizosas improvisacións.

 

     Estase a lamentar, entre os seguidores do jazz, que as novas xeracións non o escoitan. Que hai magníficos músicos mozos cheos dunha creatividade enorme e dun magnetismo musical que conmove. Os máis pesimistas temen que se convirta en música académica, de estudo, pero non de emocionar en vivo en concertos memorables.

     Non vou negar que este temor é fundado; porén, un aínda cre na maxia da música e desexa que as cousas vaian por canles máis optimistas.

     

     Como o catedrático da Universidade de Tennessee, Antón García Fernández, afirma, hai unha conexión evidente entre jazz e poesía. Tardaron os poetas en decatarse da profundidade deste xénero pero hai xa mostras sólidas de que o jazz, como boa música que é, prendeu no discurso poético dos escritores, amén do gran Cortázar, case un precursor literario, con páxinas memorables arredor do xénero jazzístico. O profesor García Fernández deu, na Universidade, en Martin, unha fermosa conferencia sobre este tema, deixando ben claro a súa opinión, sen dúbida moi acertada.

 

    Eu sentinme atraído polo jazz nun momento determinado da miña vida e tiven a necesidade de escribir algúns poemas que evocan a grandes instrumentistas, figuras do ceo musical jazzístico.

     Son algúns deles os que deixo aquí embaixo, para que os poidades saborear e co desexo fondo de que os digan algo. Pertencen ao poemario Na agonía dos outonos en silencio (Ed. do Castro, 2002)

Amor con Saxo

        con sexo

        con desexo

                                           Seres

        beixos

        medos

Sexo

      e

        Saxo

Sexo de saxo

Solo de saxo

nun recanto da vida

        Johnny Hodges reclama a mirada de

quen non cre nas intencións inocentes

Johnny Hodges

                                                   dun saxo.

a través dos cristais opacos

a emoción perdida dunha muller sen roupa

        desvía do seu labirinto

as testemuñas secas da dor ben coñecida.

The very thought of you pérdese sentimental

entre as sabas dun leito castigado polos fracasos.

 

 

 

  

soa sereno Lester Young.

Lester Young

                                  mergúllase nas pucharcas do fume

These foolish things, esa tenra melodía

                               que busca borrar a paisaxe ferinte

daqueles que se aforcan sen máis

no ritmo monótono do medo.

 

Nunha radio, as notas de More than you know

                 devoran a friaxe dos xestos

 

Coleman Hawkins

                                        erótica mansedume

    sobre o leito ocupado

        por un solo de Coleman Hawkins

nunha noite en que dous seres

        chegaron a comprender

a inutilidade de matar o amor.

 

sempre sentiu a culpa

de tela querido fondamente.

Charlie Parker

                                       culpable ou non

amouna no conflicto perenne

de quen non deixa de convivir

coa catástrofe.

ó fondo Charlie Parker tocaba

Don’t blame me, funesto presaxio

dos turbios desexos

que alguén deixaba morrer

sobre o negro tapete da indiferencia.

¿chega a ser inútil un beixo

Ben Webster

                           nos labios desa muller que se volve romántica

cando Ben Webster ataca  desde dentro

as primeiras notas de Once in a while?

DARDO POÉTICO (XCI) "Recitado do poema de Oroza `Prohibido el paso´o día que bota a andar a Asociación ÉVAME-OROZA"

A Asociación Évame-Oroza botou a andar a finais do mes de xaneiro no local da mesma.

É esta una asociación presidida polo infatigable Xabier Romero, director da Editorial Elvira, e un bo número de persoas distinguidas da cultura da nosa cidade e fóra dela.

O obxectivo e salientar a obra dun poeta demasiado esquecido, que rachou moldes, extraordinario poeta oral, como foi Carlos Oroza.

Pero, tamén, crear un núcleo que fomente a actividade cultural de Vigo e que sexa un punto de encontro daquelas persoas que pensan a cultura dun xeito rico e aberto.

No acto de inauguración da sede, Romero explicou a razón de ser da asociación e logo varias persoas recitamos algúns poemas de Oroza.

Eu escollín un dos seus máis significativos: Prohibido el paso, unha mostra da faceta máis social do poeta.

Ramón Rozas, que por alí andaba, gravou a lectura e Versos e aloumiños ofrécea para ser escoitada.

 

 

 

                                              PROHIBIDO EL PASO (fragmento)

Se prohíbe adelantar la brisa hacia esta orilla

Hay temor y se prohíbe el paso

Se prohíbe el paso

Atelaida está muriendo en el hombre en una tremenda muerte dividida a la espalda del mundo

Se prohíbe el paso

Las ruedas de la vida se sostienen en el aire

Se prohíbe el paso

El grito de la libertad ha muerto intacto

Las llaves de las cárceles de atelaida están mása allá de las fronteras

Se prohíbe el paso al aire de nuestro pueblo

El aire de nuestro pueblo cayó en un punto de eternidad en la frontera

Como un peso de niño de extrañas avenidas

 

Sermáforo ¡cuidado! (…)

            

        Velaquí o vídeo da lectura de Prohibido el paso

AUDIO DA PRESENTACION DE "SE FALASES DE MIN" NA LIBRERÍA VERSUS

A finais do mes de febreiro, tivo lugar unha nova presentación do libro Se falases de min na prestixiosa librería Versus.

     Introduciu o acto o director da editorial Elvira, Xabier Romero, e deseguido o artista Alberto Cunha dixo unhas palabras referentes ao espírito desta xuntanza literario-musical.

Intervención de Xabier Romero

     Antes de que eu contase a miña impresión do libro, Alberto e Andrés Cunha interpretaron a canción Se falases de min, que no libro aparece na voz do gran Paco Ibáñez. Foi, sen dúbida, unha fermosa versión, como neles é costume.

Alberto Cunha fala do acto e do libro

      Tamén eles dous, tras a miña intervención, deixaron no aire (e nos nosos sentimentos) dúas cancións baseadas en poemas do libro. Foron intres de emoción nada disimulada.

 

Os irmáns Cunha deleitando aos asistentes

     Resultou, sen ningunha dúbida, un acto entrañable nun recuncho precioso da librería que nos acolleu cun enorme agarimo.

O acto foi gravado en audio e aquí está para os que vos animedes a escoitalo.

AGT falando do libro

       Versos e aloumiños segue a ser un espazo para xente sensible ás artes. Se falases de min, que reúne arredor da poesía, as pinturas de Xulio García Rivas, as palabras de Jordi Sierra i Fabra, a composición de Paco Ibáñez (case nada!), seis temas de Alberto Cunha e a miña voz lendo poemas do libro; Versos e aloumiños, digo, séntese un blog-revista moi honrado de recoller estas pezas, algunha delas, histórica.

E velaquí o audio deste acto tan marabilloso.

ANDEL DE NOVIDADES (7) Francisco Fernández del Riego en senllos libros de Ramón Nicolás e Héctor Cajaraville

 

A piques de que comece o “Ano Del Riego”, a quen se lle adica no 2023 o Día das Letras Galegas, as editoriais poñen en marcha os seus motores.

     Edicións Xerais de Galicia vén de editar dous libros ben interesantes como sucede cada ano para celebrar o día das Nosas Letras.

O primeiro deles aparece da man e do saber do escritor e crítico literario Ramón Nicolás, cun libro que leva por título Francisco Fernández del Riego. Vida e obra dun obreiro do galeguismo, incluído na colección Xerais Libro X.

Trátase dun volume moi interesante de carácter divulgativo. Escrito cunha prosa amena e directa, o autor vai deitando unha biografía moi clara sobre don Paco, que nos leva, sen dúbida, a entrar na súa complexa vida, chea de proxectos, feitos e investigacións e que nos permite comprender as claves fundamentais do galeguismo e da cultura galega no século pasado.

     

Cando un remata a súa lectura, entende a chea de atrancos e dificultades que os pioneiros, e neste caso Del Riego, tiveron que superar para dotar a Galicia dun espírito intelectual e cultural de seu. Os diversos capítulos van levándonos por unha vida chea de sobresaltos, fannos entender certas realidades e amósanos a figura de Francisco Fernández del Riego como un home xeneroso, poliédrico, comprometido e honesta.

     Ao pechar a última páxina do libro, un sente as ganas de afondar na persoa e nas múltiples actividades que desenvolveu ao longo de moitísimos anos.

     Isto é, sen dúbida, o que Ramón Nicolás pretendía e abofé que o conseguiu completamente. Nicolás escribe no limiar que “o propósito destas páxinas é o de ofrecerlle á persoa interesada unhas claves sintéticas e apertadas, construídas desde o respecto e a admiración, que posibiliten coñecer quen foi Francisco Fernández del Riego e o que supuxo para a nosa cultura”.

 

O segundo libro editado por Xerais na colección Merlín é da autoría de Héctor Cajaraville, vai dirixido a un público máis novo e titúlase Francisco Fernández del Riego. O legado silandeiro.

     Cajaraville é consciente da importancia de achegar a figura de tan eximio intelectual á rapazada e á mocidade e sabe que debe escribir nun ton sinxelo pero sen concesións. As primeiras páxinas teñen como obxectivo centrar a figura de don Paco e destacar a súa importancia como un dos intelectuais máis relevantes da nosa historia e engade “non só polo seu labor persoal, senón porque grazas ás súas iniciativas foron moitos os autores que puideron dar a coñecer e ver recoñecida a súa obra”.

     

Gústame o espírito do libro que é fiel ao concepto que enmarca todas esas iniciativas no “galeguismo”, que, para quen isto escribe, é o fundamental dos seus variados proxectos.

 Ao longo da obra imos vendo as distintas etapas da súa vida: a posguerra e os “anos da fame”, a creación da editorial Galaxia (“o máis emblemático fito do ´segundo rexurdimento´ da cultura galega tras a Guerra Civil”), a revista Grial, outros proxectos como a Fundación Penzol, a súa faceta de escritor entre os anos 1997-2010. Cómpre destacar a inclusión dun Epistolario que inclúe cartas de Álvaro Cunqueiro, Valentín Paz Andrade, Ramón Piñeiro, Celso Emilio Ferreiro, Antonio Fraguas, todos eles galeguistas sobranceiros que compartiron con Del Riego moitos das súas inquedanzas culturais. Entre as cartas figura unha moi agarimosa enviada a Héctor Cajaraville, autor desta obra. Non falta no libro unha cronoloxía, a súa obra publicada, os recoñecementos acadados por don Paco e unha bibliografía selecta

     Por se fose pouco inclúe unha presentación audiovisual, a través de código QR, onde Cajaraville fala sobre Fernández del Riego.

 

     Ambos volumes son dun interese ben grande. Os dous reflicten a función de Del Riego, na súa longa vida, coma un alicerce ao redor do cal se artellou o difícil traballo conxunto entre os intelectuais do exilio e dos que permaneceron no interior.

Dous libros amenos e sedutores, en principio dirixidos a dúas clases de público, que se len con moito pracer.

                                                                                     Antonio García Teijeiro