MARÍA CANOSA (Cee, A Coruña, 1978)
A PORTA
Pódesme abrir
e
tamén pechar,
 |
| María Canosa |
eu decido
quen
pode entrar.
Gardo a calor
e espanto o frío,
se
non me engraxan
berro e rechío.
Para abrirme
e
deixar pasar,
sobre
os gonzos
debo xirar.
Preciso
de axuda
e da túa forza
para
que empuxes
e abras a porta.
Gardo tesouros,
presido
igrexas,
porque
son forte,
dura e rexa.
Sexa
de madeira,
ou
feita de ferro,
coa
porta pechada
eu
non teño medo.
O RÍO
Avanza o río
no seu camiñar,
comeza
no monte
e acaba no mar.
Vai
o río con calma,
sen
présa, devagar,
é a auga
que soa
coma
un doce cantar.
O chan é de rocha,
as
augas son claras,
semellan as troitas
perlas de prata.
Baixa a aba do monte
seguindo a corrente,
desemboca
en fervenza
nun fermoso torrente.
É
casa de anguías
de ras e salmóns,
leva nas augas
ledicia e amor.
Cando
vai tanto sol,
como para abafar,
os
nenos nas pozas
vanse refrescar.
O PAPAVENTOS
 |
| Ilustración de Yago Puentes Fernández. |
Mirade
o papaventos
o ceo azul cruzando
un gran lazo de tule
vaino adornando.
Ten uns ollos pintados,
uns
beizos e unhas lentes,
vai rindo polo aire
ensinando os dentes.
Voa lonxe e moi alto
dun
fío amarrado,
fai
vinte piruetas
saudando
co rabo.
Vai cara ás nubes
riscando
as tellas do ceo,
nunca deixa de sorrir
porque
ao voar está ledo.
Papaventos
de colores
ven xunta min,
rematou
hoxe o paseo
e á casa hai que ir.
Mañá imos volver,
agora
hai que durmir,
para
descansar da viaxe,
de baixar e de subir.
(Do libro Vagalume de versos, editado pola Editorial
Galaxia, 2014)
