A ESCOLMA DE ANTONIO
Vicente Araguas*
Tan
caladamente, coa mesma elegancia coa que vai pola vida, Antonio García Teijeiro
exerce “tamén” de poeta para todos os públicos. E digo isto ben axiña pola
sinxela razón de que no país onde o
persoal adoita non consentir mais que un par de ideas García Teijeiro
corre o risco de ficar encapsulado niso que se chama, tan ambiguamente,
literatura infantil/xuvenil (unha das miñas mellores alumnas, chámase Isolina,
lía aos catorce anos a Bukowski, eu mesmo, a tal idade, “Crime e castigo”, con
proveito) na que acadara todo un Premio Nacional. Isto último polo libro
“Poemar o mar”.
 |
| Vicente Araguas (FdV) |
Sentada esta premisa direi o, se cadra non tan obvio, que
Antonio é moito máis. Entre outras cousas un dylanita impecable, sentimento que
nos irmana, que o levara escribir un libro de poemas titulado “Petando nas
portas de Dylan”. E a maior abondamento, un volume “Arredor do teu corpo” que
gañara o I Premio de Poesía Erótica “Illas Sisargas”. Ou sexa que hai moitos
Antonio García Teijeiro ainda que estean nun só. E por iso, para que vexamos
semellante amplitude vén moi a conto Pasando as follas do tempo
(Belagua,Vigo, 2019) subtitulado “Antoloxía poética (1987-2017), prólogo,
amigablemente intelixente (neste caso nada de oximoro), de Juan Carlos Martín
Ramos e ilustracións de Xulio G. Rivas. ¿El que atopamos neste libro? Unha chea
de boas cousas caladas, elegantes, froito dun poeta que fuxe do ruido ambiental
e que se procura na poesía, ao tempo que sexamos nós tamén os que nos procuremos
neste lar onde o autor goberna os seus poemas a lume manso con lentitude e
conciencia de que os pasos ben medidos non teñen que ser moi longos para chegar
máis lonxe.
E por certo que con música propia ou allea (textos de
García Teijeiro teñen sido musicados por Paco Ibáñez, o noso primeiro musicador
de poemas, que non exactamente cantautor), citas de Bob Dylan ou Luis Eduardo
Aute para abrir o apetito diante de pratos propostos polo autor vigués (de
1952).
Dun
autor que compre ler de vagar, cun corazón aberto para tanta fondura conceptual
servida cunha linguaxe sinxela, con poucas imaxes (as xustas). Porque Antonio
García Teijeiro segue aquilo que lle dixera a actriz pucelana Margarita
Calahorra a un xeitoso máis desaforado Agustín González “¡La mitad, Agustín, la
mitad!” Por iso gusto tanto da poesía de Antonio García Teijeiro, un home que
embrida a súa linguaxe para dicirnos moito máis con menos. E -sobre todo-
deixemos, de momento, nunha beira do camiño (xa volveremos a ela) o Antonio
García Teijeiro da literatura infantil-xuvenil. Sexa isto o que fose, que eu
sigo a non o ter moi claro. Si o que me presta que este poeta acadase o Premio
Nacional de Literatura por un libro en galego.
*Texto
publicado no Suplemento Dominical do Diario de Ferrol o 21 de xullo de 2019.
