AURORA
VIDAL MARTÍNEZ ( Pontevedra 1910 –
2005)
DURME,
RAPACIÑO
Durme,
rapaciño, curazón de pomba,
no
teu leito de arumes e froles,
que
baixan os sapos á beira do río
a
cantarlle ó sono, que chega de lonxe.
As
meigas nodrizas da cova dourada
ordeñan
a branca e milagreira leite;
xa
veñen de présa, no lombo da lúa,
pra
arrolar ó roibo meniño do berce.
 |
| Aurora Vidal Martínez |
Durme,
meu meniño, co vento que zoa
antre
as follas secas dos milleiros doces;
que
oubean os lobos camiño do río,
e
tremen as somas nos peitos dos montes…
O
CORVO
Cabaleiro
do pinal,
o
pelengrino sin nome
coberto
de brilo e somas
polos
camiños da noite.
Soio
na rama do vento,
mirando
as boiras que corren
por
enriba do silenzo,
que
vén triste de lonxe.
Cabaleiro
do pinal,
negro
fantasma da noite;
si
ti parolas tiveras
foras
máis nobre que os homes.
POESÍA
¡Ai!, miña lúa de
prata,
dona da terra e do ceo;
irmán da noite e do río,
compañeira do labrego…
A
lúa baixa á campía
polos
penedos do monte,
garda
catro paxariños
no
pano negro da noite.
Vén
cunha estrela na man,
caraveliño
da sorte,
i-un
curazón de rapaza
feito
de arumes de froles.
A
lúa baixa á campía
polos
penedos do monte;
parouse
a lavar a cara
na
ágoa mansa da fonte…
(Do libro Poemas de nenos e paxariños,
editado pola Libraría Follas Novas/Follas Novas
Edicións, 2010)
