O verdadeiro nome de Howlin’ Wolf era Chester Burnett, pois
iso de Lobo Ouveante é máis apropiado para un xefe indio deses que saen nas
películas do Oeste que para un cantante de blues. Pero o certo é que escolleu
ese nome artístico cando comezou a cantar, e os estudosos do tema, que disto
han saber un chisco porque para iso son estudosos, din que os ouveos do lobo
entraron a formar parte do seu estilo tras escoitar os yodels do lexendario
músico de country Jimmie Rodgers. Eu nunca oín a Wolf dicir isto, mais vou
crelo porque tampouco é cuestión de dubidar nun pequeno artigo o que nalgún
libro ben longo di un biógrafo que adicou parte da súa vida a investigar a figura
de Burnett, e ademais gústame esa idea da mestura do blues e do country, da
tradición negra e branca. O qué é indiscutible é que Chester Burnett naceu
nunha pequena vila de Mississippi e que tivo unha nenez difícil, non só pola
cor da súa pel, senón sobre todo porque os seus pais se separaron moi cedo e el tivo que ir vivir un tempo cun tío que non o trataba moi ben. Pero axiña fartouse dos
maltratos e escapou da casa do tío e foi á procura do seu pai que, segundo
pensaba, residía agora no delta dese río tan blueseiro que é o Mississippi.
Parece que viviu entón un tempo co seu proxenitor, quen lle mercou a súa primeira
guitarra, pero o que é aínda máis importante é que entrou en contacto con
magníficos bluesmen coma Charley Patton, Sonny Boy Williamson (o segundo, pois
existiron dous músicos bastante semellantes co mesmo nome) ou Robert Johnson.
Aínda que posteriormente sería coñecido como vocalista e
harmonicista, Wolf non era manco coa guitarra, pero dende o comezo da súa
carreira concentrouse en perfeccionar o seu estilo vocal potente e enérxico,
marcado por eses ouveos de lobo que lle valeron o nome co que pasaría á
historia do blues e da (boa) música en xeral. Despois dun tempo no exército,
que non lle provocou outra cousa que problemas no sistema nervioso,
estableceuse preto de Memphis, e alí foi descuberto por Sam Phillips, a quen
non lle gañaba ninguén nisto de descubrir novos talentos, e pouco despois
comezou a gravar para o seu pequeno selo, Sun Records. Pero o selo entón era
iso, pequeno, polo que Phillips adoitaba vender as súas gravacións a outras compañías
máis grandes, e así foi como Wolf finalmente asinou coa Chess, de Chicago, a
discográfica para a que rexistrou os seus mellores temas, como “How Many More Years”, “Smokestack Lightnin’”, “Spoonful”, “Little Red Rooster” ou “I Ain’t Superstitious”, algunhas delas compostas polo gran Willie Dixon, todo un poeta do blues. Wolf era un
home dunha incrible presenza física no escenario, e ao longo da súa carreira
actuou dun xeito incansable, visitando Europa e outras partes do mundo en máis
dunha ocasión.
A súa influencia na escena do rhythm & blues británico
dos anos sesenta é indubidable, e se non, que llelo pregunten aos Rolling Stones
ou aos Yardbirds, por poñer dous exemplos, que gravaron varias das súas
cancións e o idolatraban. E, se aínda precisades de máis proba da pegada que deixou Wolf na música de xente máis nova ca el, podedes escoitar o disco que hoxe recomendo,
as London Howlin’ Wolf Sessions (Chess), unha verdadeira marabilla rexistrada en 1970,
durante unha das súas visitas a Inglaterra. Nel, a poderosa voz de Wolf está
acompañada nin máis nin menos que por Eric Clapton, Steve Winwood, Bill Wyman e
Charlie Watts, e a lista de temas inclúe composicións propias e outras de
Willie Dixon e Big Joe Williams que son xa clásicos do blues. Seis anos
despois, Howlin’ Wolf morría de complicacións renais na pequena vila de Hines,
en Illinois, pero as moitas gravacións súas de que dispoñemos deixan claro que
a música do século pasado nunca tería sido igual se un home de voz e físico
robustos chamado Chester Burnett non tivese decidido un día comezar a cantar
ouveando coma un lobo.
E, finalmente, a continuación, podedes ver e escoitar a Howlin' Wolf interpretando unha das súas cancións máis memorables, "Smokestack Lightnin'".
ANTÓN GARCÍA-FERNÁNDEZ
