No poemario Os ecos do
vento, publicado en galego e en castelán pola Editorial
Kalandraka, intento respirar o aire de grandes poetas de ambos lados do
Atlántico, escoitar os ecos das súas palabras e animar o lectorado a descubrilas.
Algunhas son ben coñecidas (Beatriz
Giménez de Ory, Gloria Fuertes, María Elena Walsh ou Rosalía de Castro, por
exemplo), pero outras non tanto ou o seu descoñecemento é total.
Unha delas é a poeta
uruguaia Juana de Ibarbourou, nacida en 1892.
De nome verdadeiro Juana
Fernández Morales é unha das grandes escritoras de Latinoamérica do século XX.
Entusiasmoume a súa poesía
dende que caeron nas miñas mans algúns dos seus poemarios.
Leamos con agarimo un dos
seus poemas e os versos que naceron dentro de min ao escoitar os ecos da súa
lírica.
ESTÍO
Cantar del agua del
río.
Cantar continuo y sonoro,
arriba bosque sombrío
y abajo arenas de oro.
 |
| Juana de Ibarbourou |
de alondra escondida
entre el oscuro pinar.
Cantar…
del viento en las ramas
floridas del retamar.
Cantar…
de abejas ante el repleto
tesoro del colmenar.
Cantar…
de la joven tahonera
que al río viene a lavar.
Y cantar, cantar,
cantar
de mi alma embriagada y loca
bajo la lumbre solar.
E este é o poema que escribín seguindo os seus ecos
Cantan os paxaros
a brisa do ceo
nas ponlas de prata,
brillantes reflexos.
E cantan nas árbores,
amigas da auga,
cancións misteriosas,
cantigas douradas.
Calan os paxaros
remotas palabras,
mentiras perdidas
na choiva da alba.
Calan os paxaros
as sombras aladas,
a pel da tristura
e cen treboadas.
E cantan calando.
E calan cantando
os ecos do vento
nas noites de maio.
