O PRIMEIRO, O NOME
que baixo ti latexa.
Logo,
a beira das cousas,
a
luz doída
e o rego
sobre as terras.
Ao
final,
o xardín roto.
Este foi o primeiro poema que lin de Luís Valle (Lugo, 1977). Axiña me
decatei de que estaba diante dun poeta que me interesaba. Pertence ao libro A
caída, co que gañou o VII Premio
Caixanova 2008. Un libro que arrecende a haiku sen haber moitos nel. Un
libro formalmente sinxelo, pero dunha fondura que emociona. Poesía espida de
ornamentos, a de Luís, mais dunha intensidade que fai encoller o corazón do
lector.
 |
| Luís Valle |
DE
TI QUÉDAME
o oco
inmensamente
namorado.
Pois
en verdade baleiras
o excremento
de min mesmo.
Converteuse nun dos poetas aos que
sempre acudo cando preciso ordenar os meus pensamentos, resolver conflitos e
dominar os meus sentimentos.
Defíneo moi ben Darío Xohán Cabana no Limiar do poemario cando di “que é capaz de lograr esa concisión emocional”
que o lector ou lectora atopará na lectura dos seus versos. Mágoa de non
ter Zigurat,
onde, segundo Darío Xohán Cabana, se atopan bastantes dos haikus máis
exquisitos que el tiña lido.
Pero ese libro marabilloso que escribiu con ilustracións de Baldo Ramos (outro magnífico poeta), Trona, o merlo (Barbantesa, 2015), empuxoume a mergullarme naquela poesía que era descoñecida para min. E fíxenme con Fedor, co que gañou o Premio Eusebio Lorenzo Baleirón na súa vixésimo terceira edición (Sotelo Blanco, 2011) e co Caderno do mendigo (Barbantesa), tamén publicado nese mesmo ano. Rendido fiquei diante do seu discurso poético; un discurso poético sólido que vai dirixido, coma unha frecha, directo ao corazón.
BONECA DE TRAPO DO ENGANO
teño
calos nos ollos de verte
morrer.
No meu corazón arden as
pombas
fartas.
Estes versos de Fedor son un exemplo da poesía impactante do autor, na que, ademais do amor soñado ou vivido, está moi presente a morte e eses lugares fríos, ás veces ignotos, cara a onde se dirixe o ser humano.
O CEO ESFÍASE
as
chaves
do
mediodía.
Caen
as
achas afiadas
no
corazón
dos
Magos;
caen
os
paquetes baleiros.
Un poema, este, tirado do Caderno
do mendigo, que continúa a liña trazada polos libros anteriores. O amor
arelado, as ansias vitais e íntimas, a ira que produce a realidade, as imaxes
feridas e ferintes…atópanse nun poemario de “tristeza dixerida”.
Ben, pois xa está dito. Luís Valle é quen
de facer que te sintas próximo aos seus versos, de que te inqueden, de que os
mastigues unha e outra vez e que descubras neles todos os sabores que conteñen.
Non podía faltar un poeta así nesta
sección de Versos e aloumiños. E como é un innovador incansable, decidiu
enviarme este impresionante foto-poema.
Para este blog-revista é un luxo que Luís, a súa pegada, fique aquí n ´A
luz das palabras. E nós agradecémosllo de corazón.
Gozade da foto-poema. Gozade da súa
poesía.
Luís Valle
