 |
| Miguel Ángel Alonso Diz |
Estaba triste o día. Quedamos para tomar
un café (eu, un batido) nunha cafetaría da Porta do Sol fronte ao Sireno.
Falar con Miguel Ángel Alonso Diz é un pracer. Narrador, mestre, contacontos,
poeta, Miguel Ángel dálles luz ás nubes grisallas co seu entusiasmo, coa súa
conversa ilusionante, co seu afecto que lle sae polos poros da pel.
Miguel Ángel escribe francamente ben. Ten
claros os obxectivos cando o fai. Quere que os seus libros dean xogo nas aulas,
convencido da necesidade de que os rapaces e rapazas lean e gocen dos poemas,
das historias, rimadas ou non, e das ilustracións suxestivas. Vaia equipo que
forma con Luz Beloso! Entenden á perfección o que queren crear e fano como un
todo inseparable. Imaxes e palabras camiñan xuntos por espazos abertos e chegan
a confundirse.
Para ben, xaora.
E tróuxome o último libro que Luz e mais
el acaban de tirar do prelo. O seu título: O valente coello que quixo soñar. Un
álbum a toda cor que conta unha historia sinxela en aparencia, pero que vén
sendo unha metáfora sobre quen somos…sobre quen podemos ser.
Un texto rimado con ventás abertas á
sorpresa e á interacción con pequenos. Un texto que se funde perfectamente coas
imaxes que Luz crea dun xeito maxistral.
Unha fábula real que conta unha fermosa
serea ao peixiño Breogán. Unha narración que comeza cunha adiviña que di así:
Esta
é a bela historia
dun
pequeño animal
que
é branco coma a neve
e
sabe ben saltar.
Ten
longas as orellas
as
pernas dun campión,
ten
dous dentes enormes
e
un grande corazón (…)
Un libro editado por Nova Galicia Edicións
e que leva un limiar, un entrañable poema, de Helena Villar Janeiro, a quen
quero e admiro.
 |
| Helena Villar Janeiro |
Reproducímolo a continuación.
Coello branco e doce,
atrévete a soñar.
Deixa o tobo do monte
e vai buscando o mar.
Fala co sol e a lúa
que che van axudar
e sen cansares nada
pousarás no areal.
Ti serás un miragre
das augas de cristal:
 |
| Ilustracións de Luz Beloso |
volveraste serea
ou serás capitán
dunha nave e moi ledo
irás sempre a cantar.
Gustarache esta fábula
do peixe Breogán,
o único que sabe
o que pasou alá.
Falamos e
falamos. Como nos acontece a miúdo, perdemos o control do tempo. Un pracer.
Dedicoume o libro, ensinoume as fotos das
súas dúas fermosas filliñas e quedamos emprazados para máis adiante.
Non debe ser así? Ou será que me estou a facer maior?
Preguntas que quedan no aire, mentres leo esta fermosa historia que Miguel Ángel deixou nas miñas mans.
 |
| Ilustración de Luz Beloso |
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
