Versos e Aloumiños: FIESTRA ABERTA (1) : Mariña Castro Fontao

jueves, 16 de abril de 2015

FIESTRA ABERTA (1) : Mariña Castro Fontao

Levo moitos anos, ademais de escribila, traballando a prol da poesía dende abaixo. Poesía para os pequenos que tamén pode gustar aos adultos ou, se se quere, ao revés.Procuro estar preto deses mestres e mestras que son quen de introducir os poemas nas aulas, malia a incomprensión e a ignorancia de compañeiros e familiares dos alumnos e alumnas. Gústame visitalos, animalos e agradecerlles a súa tarefa.

Sei que aman a poesía e son conscientes do ben que esta lle fai ao seu alumnado, seres en formación que non poden vivir de costas aos versos. Traballan en silencio e, demasiadas veces, en soidade.

Estou con eles.

Encántame que os nenos e nenas, os mozos e mozas lean poesía. Só así poden escribila. Son feliz cando leo textos de rapaces e rapazas con criterio, con calidade, froito dun proceso que parte da lectura ata chegar a expresión dos sentimentos de seu a través da palabra poética. Encántame velos mellorar, velos medrar no feito poético. Encántame sentir que xa poden soltarse da man de quen os guía e camiñar sós polos excitantes camiños da lírica.

Isto mesmo, podo aseguralo, pásalle a Gracia Santorum, profesora no IES Laxeiro de Lalín. Nótoo cando me fala, cando me conta as bondades dos seus alumnos/as. Noto a súa ilusión, o seu orgullo. Noto que fai desta actividade un xeito de vida, que é como lle chamo eu á miña relación coa poesía.

E foi Gracia quen me falou de Mariña Castro Fontao. Unha rapaza que está en 4º da ESO no IES “Pintor Colmeiro” de Silleda. O ano pasado foi alumna súa e en palabras de Gracia “ pasmoume a súa madurez e a súa sensibilidade literaria”.

Mariña Castro Fontao

Non tardei en pedirlle que me enviase algún dos seus poemas, porque sentín que Gracia Santorum cría na rapaza. Fíxoo e fiquei abraiado. Poesía repousada, intensa que procura descubrir certos enigmas da vida. Poesía limpa, directa, que remove, que axita e consegue que caias nun estado de entusiasmo vital.

Decidín que esta moza tiña que estar presente en Versos e aloumiños. Este blog-revista quere ser tamén unha fiestra aberta á creación da mocidade. Así, Fiestra aberta, se chamará esta sección. Haberá máis mostras de mozas e mozos nestas páxinas. Que non o dubide ninguén, porque non cerramos a ventá.

Así que Mariña, a petición miña, escribiu un texto de presentación excelente, dunha intelixencia pouco común e cun humor fino que deleita.

Non vou dicir máis nada.

Mellor que leades os seus escritos. Pagan moito a pena. E debemos felicitarnos os que amamos a palabra por atoparnos con mostras poéticas desta envergadura.

Grazas Gracia (que xogo de palabras!) por achegarnos esta rapaza e parabéns, Mariña, polo teu discurso poético. Sigue o teu camiño. Tes moito que aportar. A poesía nin é un medio nin é un fin. A poesía é un río que non morre no mar. Un río infinito que baixa cantando.

Mariña preséntase

Boas! Antes ca nada presentareime:

Chámanme Mariña, a miña cor preferida é a dos negróns, gústame cando os gatos pechan os ollos porque parece que sorrín e a lareira quentiña no inverno.

Son desas rapazas que disque viven sempre «na póla» , das que camiñan paseniño observando cousas insignificantes e seica son inmunes ao mundo real...

Pero, que é o «mundo real» senón o conxunto de pequenas constelacións de cada un?

O que ocorre no maxín das persoas é tan verídico coma o que ocorre no exterior.

(Non me presta filosofar sobre estes temas escabrosos durante moito tempo, así que imos aló)

Na miña cachola ocorren moitas cousas, así que teño a necesidade de ceibar algunhas, de deixalas voar atrapándoas nun papel.

Hai días nos que unha está anoxada co mundo, hai outros nos que queres berrar, alzar a voz muda, cheirar as flores murchas, beber os ventos por un papón...

E hai días nos que, simplemente, queres tartelear.

Alguén dixo nalgún momento: “Escribimos porque ninguén nos escoita” e esa frase gravóuseme un pouco alá dentro, á esquerda .

Escribir para min é o máis esencial e o máis irrelevante, é falar coa túa voz máis sincera, a que non se pode afogar.

Tratar de explicar o sentimento exacto que leva a alguén a escribir considéroo unha perda de tempo, non hai fórmula nin truco.

Non tes que ser un prestidixitador da palabra nin a mestra das poetas, só tes que ser ti, na versión que máis che guste co propósito, destino e destinatario que máis che preste.

Ler e escribir, faena dos rebeldes e viaxeiros. Tesouro dos que o saben apreciar. Perdéndose en universos de letras onde non hai normas, non hai pautas. E se as hai, rómpeas todas.

Coa mente a mil por hora esborrallando nun papel, sentíndote evadido. O teu corpo non marcha pero a túa imaxinación está a anos luz.

A poesía pode ser un flotador, un cohete aos recunchos máis recónditos ou unha labazada ben forte na cara que che abre os ollos.

Unha arma moi valiosa e o antidepresivo máis barato.

Para rematar voume poñer cursi e digo que todo iso é escribir, verbo da 3ª conxugación xunto con outros camaradas como sentir ou vivir.

Levo collendo mal o lapis dende que me ensinaron a maneira correcta, pois non sei moito de case nada pero si son consciente de que teño montóns de cousas que aprender e moito camiño por andar, iso si, pluma en man.

Pintura de Xulio García Rivas