Dentro do Festival
Kerouac de Vigo 2016 houbo un acto sinxelo, pero moi grande. Tivo lugar
na rúa para ser vivido por aquelas que por alí pasaban.
Foi unha homenaxe ao poeta Carlos Oroza, na rúa do Príncipe, xunto
a uns versos seus gravados no chan.
Daisy
Villalobos, Marcos de la Fuente e mais eu lemos uns textos, uns poemas
dedicados a este poeta singular, de voz única na poesía deste país; un poeta en
continua reescritura, de xestos radicais e en procura de si mesmo.
 |
| Carlos Oroza |
Un acto, pois, que nos converteu en “poetas
da rúa”. Un termo que utilizaba decote o meu querido e admirado Rafael Alberti na súa loita persoal para que os poetas e a
poesía estivesen preto da xente. Nel pensei cando estiven á beira dos meus dous
compañeiros.
Así que en Versos e aloumiños podedes ler o poema que lin baixo o ceo azul
de Vigo, en voz alta, na lembranza de Oroza con quen falei en moitos momentos.
Un Carlos Oroza que me foi presentado pola miña querida Moraima, a compañeira de Celso
Emilio Ferreiro moitos anos atrás.
Que vos guste.
AS
RÚAS NON CALAN, BERRAN
A Carlos Oroza
Perdéronse
os teus pasos
entre
ese aire que roldaba pola túa cabeza
e
o sorriso detido daquel rumbo que esvarou
na
memoria do tremor
Escoito
a incerteza amosada polo teu rostro
cando
mirabas territorios esquecidos
nos
crueis intentos de artellar discursos
caóticos
nos
espazos sen luz
Camiñabas
sen moverte
dando
voltas a ti mesmo
e
pousabas a túa ollada
nas
fontes delirantes do absurdo
As
rúas gritan o teu nome
gritan as túas
palabras
inclinadas
nos andamios
para amosar ese mundo teu
que
nunca deixou de moverse
entre a cordura
e a crise
evidente dos afagos
Quero
apreixar esas palabras
Quero
collelas e pronuncialas
coa
emoción da túa presenza infinita
Son
noticias urxentes
que non poden
esvaecer
no
medio das néboas que cobren as arestas dos milagres
Quero
dicilas
berralas
e levalas a ese
universo
que
fuches creando
cos restos das visións e das sombras
dos
estralos e dos lugares escuros
nos que as cousas perdidas
procuraban
acougo nos músculos vizosos da túa voz
Con
elas ben preto
case que aforcándome
forzarei a miña boca quente
ata confluír contigo
na liña azul dos espellos
mentiras de vidro
que
deixan a humidade das bágoas
sobre a viva silueta do teu nome
E xuntos
ti e mais eu
cuspiremos exhaustos
o teu canto.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
Outubro. 2016
