Estaba enriba dunha mesa.
Era un libro da editorial Alfaguara. Un
libro daquela colección memorable de narrativa azul e gris, deseñada por Enric
Satue. Aquela colección que introduciu no noso país escritores e escritoras da
categoría de Miguel Torga, Günter Grass, J.M.Coetzee, Wole Soyinka, Peter
Handke, Paul Bowles, Patrick Modiano, Elizabeth Jolley, Christa Wolf ou William
Boyd entre tantos outros.
Este, que estaba encol dunha mesa
pequeniña, era de Michel Tournier (Que
gran libro Os meteoros!) con debuxos a lapis de Jean-Max Toubeau. Fermosos,
en verdade. O seu título, El vagabundo
inmóvil.
Había tempo que o tiña despistado, se así
podo referirme a un libro. O certo é que o vin. Collino e abrino. Tiña unha
marca cun papel amarelado na páxina 33. Aí quedara dende o ano 1989.
Nestas estaba cando, pasando as follas, cheguei ás
primeiras páxinas e con sorpresa descubrín que estaba dedicado.
Poñía isto a dedicatoria:
Emocioneime. Ano 89, San Antonio de Padova. Dous cativos
con menos de sete anos van á libraría coa súa nai e mercánme de agasallo unha
obra ben curiosa de Michel Tournier, de quen eu xa tiña algún volume máis.
Vinte e cinco anos máis tarde dou co libro
e decido rematalo e gozalo.
El
vagabundo inmóvil está composto de textos curtos pero moi intensos.
Reflexións, frases de autores que lle din algo que desexa compartir ( Goethe,
Kipling, Flaubert, B. Shaw), algunhas fábulas etc. Variedade ben rica.
Hai nos textos unha fascinación evidente
polo mundo da infancia, pola actualización de mitos antigos, polos diálogos
breves ateigados de ironía, polas referencias
aos clásicos… todo isto escrito dunha maneira sobria, precisa e, tamén,
apaixonada.
 |
| Eses dous cativos coa miña andoriña. Como pasa o tempo! |
Unha vez máis Tournier ofrécenos nestas
páxinas o seu gran talento de contista. Nesta ocasión, ademais, acompañado na
súa viaxe polos debuxos moi vivos e serenos de Toubeau.
Ano 2014. Eses dous cativos que dedican e asinan
o libro xa non son cativos. Son dúas persoas ricas (humanamente), honestas,
creativas das que seu pai está moito máis que fachendoso.
 |
| Michel Tournier |
Leamos
algúns textos de Michel Tournier contidos en El vagabundo inmóvil
La primera vez que fui al colegio era, claro, una academia
privada, academia Saint Louis, que existe todavía en la rue Monceau. Iba allí
en coche con un chófer de librea, cristal de separación y teléfono para dar
ódenes. Este cortejo me parecía natural, igual que mis guantes blancos y los
zapatos de ante. Es un rasgo biográfico que tengo en común con Jaurès y Lenin.
Pues de las infancias ricas salen los buenos revolucionarios, lo mismo que de
las infancias pobres salen los rebeldes, es decir, los malos revolucionarios.
Niño. G.T., profesor, me cuenta que una vez en que sus
alumnos rellenaron un cuestionario, un niño africano, negro y silencioso como
el ébano, escribió: “Profesión del padre: rey.”
El hecho de que yo tenga una viga en el ojo no es motivo
para que no denuncie la paja que hay en el ojo ajeno.
Una pequeña alumna de sexto me pregunta: “Cuando uno es
poeta, ¿cómo hace para que lo sepan los
demás?
Envejecer. Dos manzanas en un estante para el invierno. Una
se hincha y se pudre, la otra se reseca y se convierte en polvo. Elegid, si
podéis, esta segunda vejez, dura y ligera.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
