TAMARA ANDRÉS
(Combarro, 1992)
NON
SEI construír barcos.
Tampouco
recomponer
camiños
que non sexan
o
da perda.
 |
| Tamara Andrés (Foto, Faro de Vigo) |
NON
HAI beleza nas mans
que
modelan os corpos.
Porén,
nós lembramos o debuxo
ao
medrar e competimos no trazo
da
mellor silueta para afirmar
unha
identidade
quizais
efémera.
Mais
a arte da natureza
está
por enriba de nós
e
por iso nos destrúe.
Nós
calamos
mentres
continuamos
a
debuxar.
O
CORPO
INUNDO
as miñas mans
co
cuspe agoirento que
o
meu corpo exhuma.
Escoitade:
o verdor esmorece,
e
as luces agochan aflixidas a
claridade
para non alumar
tanto
desterro.
Eu
espallo a miña segregación
sobre
todos os mares, alongo o
corpo
e deito as miñas costas
en
todos eles.
Son
corpo sobre negro:
o
antídoto para fluír
arrastrando
o apego
de
todas as debacles.
O
INVERNO
NON
PROCURES nestas
liñas
palabras
que non formen parte
da
linguaxe común entre
auga,
merlo
e
xemas
táctiles
e
fráxiles.
O
meu corpo dilúe
o
seu sabor
na
superficie
dese
triángulo
sen
contido.
Nunca
puiden denominar
as
miñas moitas cidades
porque
fun continuo desterro,
mais
agora, o teu nome
-doce
inverno-
reclama
ser
único
contexto.
 |
| Foto de Stella Nine |
(Do libro Corpo
de Antiochia, editado pola Editorial Galaxia, 2017)
