ANTÓN
CORTIZAS (Ferrol, 1954)
PRÓLOGO POÉTICO
Soneto
é un poema matemático,
xeométrico
teorema musical,
 |
| Antón Cortizas |
cada
un destes sonetos é zoomático.
Con
versos en gaiola de cristal,
escritos
con espírito acrobático,
formouse
este zoolóxico lunático
pois
quen os argallou é un animal.
Son
rimas para quen ama a bicharía
quer
sexa de cabalos, canso u cabras,
ou
ben para quen gosta ulir palabras…
Sen
máis damos comezo a esta folía
de
versos que se queren aromáticos
e
bechos que por selo son simpáticos.
O
CABALO
Que
pasa, que lle pasa a ese cabalo
que
non rincha nin bufa nin fai caso
e
pasa a noite só no monte raso
ergueito
no máis alto daquel valo?
Nin
trota, nin galopa, nin dá un paso;
está
triste, aburrido ou está malo?
Que
pasa, que lle pasa a ese cabalo,
será
que ten saudades, por acaso?
Está
mirando o ceo, lendo a lenda
dun
mómaro tan manso e tan silente
que
devora as estrelas dende o ocaso.
Espera
que un luceiro se desprenda
e
se lle pouse sobre lombo ardente
para
botarse a voar coma Pegaso.
O
RATO
(Zooneto
silábico)
O
rato,
pequeño
burato
cacheno,
 |
| Nun encontro con lectores e lectoras |
foguete
no
mato,
xoguete
do
gato.
Queixeira?
Pasmón,
engado.
Rateira!
Traizón,
cazado!
PAXARIÑOS
Papuxas,
picafollas, estreliñas,
bubelas,
pardeliñas, lavandeiras,
vencellos,
subesubes, liñaceiras,
 |
| Asinando tras un encontro |
carrizos,
petos, xílgaros, pimpíns,
curroxos,
pegas, tordos, cardeais,
chaschás,
chincas, noitébregas, pardais,
folosas,
rousinois, cucos, xiríns,
lavercas,
cotovías, verderolos,
pardillos,
azulentas, bacachises,
martiños,
anduróns, gaios, ouriolos,
peizoques,
picaxuncos, estorninos,
piquelos,
lavacús, merlos, malvises…
Quen
quere entrar no amor aos paxariños?
(Do
libro Zoonetos, editado por Tambre,
col. Ala Delta, 2017)
