 |
| Manuel Veiga Taboada |
Se hai pouco Juan Carlos Martín Ramos deleitábanos
co seu conto ilustrado, “El eco que sabía hablar solo”, que tivo unha enorme acollida,
é desta volta Manuel Veiga, un dos
nosos mellores narradores, quen nos ofrece un inédito ben interesante.
Partindo do
conto orixinal “Carapuchiña Vermella”, o noso autor trae á cidade, á vida de
hoxe, á casa da súa avoa, esta personaxe
tan entrañable. Unha carapuchiña moi especial que dialoga coa avoa nun texto
intelixente que lle serve ao novelista de Monforte para sinalar certos aspectos
e comportamentos das persoas no noso particular contexto social, na nosa
realidade. E faino, como adoita facer a miúdo, nun ton punxente, irónico e que
nos permite reflexionar trala súa lectura.
Un texto de enorme
calidade. Un diálogo demoledor. Un conto para sorrir e mover o bigote quen o
teña. Para comprender que detrás dese sorriso, imos dar uns pasiños máis alá se
o lemos con atención.
Un verdadeiro
luxo.
Grazas, Manuel
Veiga, por axudar a facer deste recuncho literario un espazo para a boa
literatura sen idades.
Carapuchiña Vermella na cidade
Manuel
Veiga Taboada
Chaman
á porta. Abre unha muller maior. Entra unha nena.
Caramba!
A nena pasa de longo.
Eh, eh. Non hai un bico?
A nena volve dous pasos atrás e
ofrécelle a meixela. A avoa abrázaa pero retírase pronto.
Díxoche a túa nai que viñeses?
Díxome que me tiñas un regalo.
Ah. Un regalo. Pois non, non teño
ningún. Pero podes coller un bombón.
A nena corre en dirección ao moble
grande da sala de estar e abre unha caixa.
Podo coller dous?
Claro.
A nena mentres come:
Que facías?
Vía a televisión.
A nena, en ton exclamativo.
Pero,
avoa, se non tes televisión!
Imaxino os programas. Vina durante
moitos anos e seinos todos de memoria.
Por que che quitaron o televisor?
Din que aumenta o alzhéimer. Pero non
importa. Estou ben. Tamén miro a túa fotografía.
Pausa.
Que tal no colexio? Atopaches a alguén
polo camiño?
Só esas bicicletas rotas que hai atadas
ás árbores.
Rotas?
Si, as dos ecuatorianos. Déixanas aí
para non ter que subilas ao cuarto piso. Quítanlle o asento ou unha roda para
que non llas rouben.
Eu xa non coñezo a ninguén.
Porque non saes.
Chégame con mirar pola fiestra. (Sinala
cun dedo). Todas as mañás había aí unha parella, eran aínda uns nenos,
despedíanse con moitos agarimos, pero este ano deberon cambiar de colexio.
Podo tomar outro bombón?
Cólleo.
Non, deixa, é igual.
Son todos para ti.
Pausa.
Xogamos
a algo? Ao Trivial?
Sacan unha caixa e sentan arredor da
mesa.
Ti de nena xogabas a isto?
Non.
E a que xogabas?
Ao diábolo.
E por que eu non podo xogar ao diábolo?
Porque subiría moi alto e poderías
romper algún cristal.
Tamén
podería darlle a un helicóptero.
Vaia! Non pasan moitos helicópteros por
aquí.
Ás veces cando hai manifestacións e
cando vén o rei ou o príncipe e as infantas. Díxomo a miña nai.
Ai, si?
Si. E un día levoume a unha
manifestación que ao final foi como unha guerra e tivemos que escapar.
Ah.
Eu era moi pequena, debía ter tres
anos, pero aínda lles teño medo.
Ah.
Sería gracioso darlle co diábolo a un
helicóptero.
Paréceche
fácil?
A
un policía que fose nun helicóptero. Nun ollo.
Meterían no cárcere o teu papá.
Pois entón eu iría alí e daríalle ao
policía unha patada.
E deteríante a ti tamén.
A min non me poden deter porque son
menor.
Tes razón. Veña, imos xogar. Saca unha
pregunta.
Xa
non me apetece xogar.
Veña,
xoga, saca unha pregunta.
Cal
é a empresa que ten a flota de camións máis grande?
O
exército dos Estados Unidos.
Non,
a Coca-Cola. Fallaches. Agora preguntas ti.
Ai!
Parece que non podo respirar.
Sempre
te queixas.
Xa
verás cando teñas os meus anos.
Eu
non quero ser maior.
Por
que?
Non
sei, non quero ser maior.
Pregunta.
Cal destes países xa non existe: Alemaña Oriental, Canadá, México...
Onte
fun ao aniversario de Paula.
E
pasáchelo ben?
Merendei
antes de ir.
Como?
Ela
tamén o fixo cando veu ao meu. Ademais come moi a présa e logo todo o mundo se
levanta. Ademais, Adrián non paraba de meterse con nós.
Se
cadra é porque se está facendo maior.
E
por iso dá empuxóns?
Si.
Pois
en non penso volver ao aniversario de Paula.
Pero
se é a túa mellor amiga, desde que erades bebés e iades no carriño.
Faime
outra pregunta. Esa non me gustaba.
Como
se chamaba a mellor ximnasta da historia...
Non
quero xogar. Non sei ningunha resposta.
Pausa.
A
avoa érguese e busca un papel nun caixón.
Mira
que encontrei.
A
nena ponse a ler.
Lúa
xa ten gatos e son cinco (se o Xosé Manuel non mata ningún). Uns son de raias e
os outros negros. Os de raias son coma Lúa e os negros coma o outro gato. Lúa
quedou así de delgada.
Vense
dous esquemáticos debuxos. Nun está escrita a palabra: Antes e no outro: Agora.
A nena despréndese dos papeis e levanta a cabeza.
Para
que son esas pastillas?
Para
o corazón.
Estas
mal do corazón?
Desde
hai moito.
Mamá
di que tes demasiadas enfermidades, tantas que nin o médico as podería contar.
Pausa.
De
que falades no colexio?
Non
sei.
Falades
de sexo? Nos meus tempos non se podía. Eu souben o que era un orgasmo cando xa
tiña corenta anos.
Melissa
trouxo a clase un preservativo.
Quen
é Melissa?
Unha
compañeira.
Leva
boas notas?
Non
sei. Non moi boas. Suspendeu tres.
Pausa.
A
súa nai é camareira, ten que ir vestida de colexiala, con trenzas. Pero díxolle
a Melissa que ela era só camareira.
Xa.
Pobre Melissa.
Ela
ve programas porno. En realidade, non os ve porque hai que pagar. Está
aforrando.
Para
ver eses programas?
Non
para o protector dental. O noivo da nai dálle cen euros ao mes.
Pero
así nunca vai dar xuntado o diñeiro suficiente.
Canto
vale un protector dental?
Non
o sei, pero bastante, supoño que entre tres e seis mil euros.
Ingland
xa non me pega. A profesora díxolle que mentres ela estivo en Colombia de
vacacións non houbo problemas en clase. Agora algunhas das que eran as súas
amigas xa me falan. Iso que non pasei ás finais de trompo.
É
cal é a túa mellor amiga na clase?
Non
sei. Elisabeth.
É
boa Elisabeth?
Si.
Di que ela é inca. No antroido puxo un traxe do seu país. Era moi bonito. E
Ingland puxo un traxe colombiano.
E
ti?
Eu
ía de bombeira. Xa non o lembras? Déchesme ti os cartos para o disfrace?
Pero
non viñeches por aquí a ensinarmo.
Si
que viñen.
Non
sei, non sei...
Eu
non minto. Mamá di que non se debe mentir. Ti mentes?
Eu
perdo memoria, pero mentir nunca me gustou. Ten razón a túa mamá, as persoas
que menten son as peores.
E
os lobos menten?
Os
lobos son animais, non razoan e se non razoan tampouco menten.
Pero
din que hai persoas que son lobos.
Depende
porque lado as mires.
Non
existen os lobos entón?
Os
lobos de verdade si existen, aínda que cada vez creo que debe haber menos.
Pero,
os homes-lobo?
O
lobishome nunca existiu.
Non
o entendo, que é o lobishome?
Preguntaches
ti por el. (Pausa). O do lobo humano é un mito. Ou falamos de persoas ou de
animais. O que sucede é que todas as persoas temos desexos e para algúns eses
desexos son como unha enfermidade, non os poden controlar. Cren que
satisfacendo eses desexos son máis felices, pero non é verdade.
Pois
eu, se mamá tivese unha xoguetería, sería feliz.
E
que tal unha pastelería?
Tamén.
E
un parque moi grande?
Iso
tamén.
Pensas
que serías moi feliz con todo iso?
Moitísimo.
Claro,
porque es unha nena. Pois hai persoas maiores que razoan coma se fosen nenos.
Queren ter un cuarto cheo de xoguetes aínda que sexan tantos que a metade deles
case non os cheguen nin a ver nunca.
Entón
que fan con eles?
Acumulan.
Que
é acumular?
O
que a ti che gustaría, ter unha xoguetería, unha pastelería e un parque.
Un
parque moi grande.
Iso,
un parque moi grande. Iso é acumular.
Pois
a min gustaríame xogar a acumular.
Xa
existe ese xogo, chámase Monopoly.
Pois
eu quero xogar a iso, seguro que é máis divertido que o Trivial. O Trivial só
ten preguntas que non sei responder.
Non
hai ningún Monopoly nesta casa.
Que
pena. E ti cando eras nena a que xogabas, ademais de ao diábolo?
O
teu bisavó era carpinteiro, fíxome un carriño para as bonecas, de madeira, con
rodas de goma. Daquelas case ningunha nena tiña xoguetes, viñan moitas amigas á
casa para xogar cos meus.
E
onde está agora ese carriño, aínda o tes?
Non.
Tamén tiña un teatro pequeno. Xogabamos con el no faiado. Viñan de toda esta
rúa. Xuntabámonos dez ou doce nenas. (Pausa). Agora cóntame algo ti.
Que?
O
que vexas.
Vexo
unha gaivota, está aí no balcón.
Esta
mañá dixeron na televisión...
Pero
se non tes televisión.
Dixérono
de todos modos. Unha gaivota xigante, de máis de dous metros, coas ás abertas,
pousou sobre o parabrisas dun automóbil. O condutor chocou de fronte contra un
semáforo, non porque non puidese ver, senón porque estaba asustado. Entroulle
un ataque de pánico.
Pero
iso foi verdade? Dixeches que non mentías.
Na
televisión...
Xa.
(Pausa). A min as que me dan pena son as crías. Caen dos tellados e fican
abandonadas na rúa porque aínda non saben voar.
Pódense
levar á Sociedade Protectora de Animais.
Díxome
a mamá que non as queren, hai demasiadas. Acollen a todo tipo de animais, a
todos menos ás crías de gaivota.
Ás
ratas tampouco, supoño.
Non
claro, nin os xabarís.
Pero
hai xabarís por aquí?
Na
televisión. Había un programa infantil, Xabarín Club. Daban un carné de socio,
pero agora quitárono.
Por
que?
Mamá
di que este goberno non é amigo dos animais nin dos nenos.
Como
pode un goberno non ser amigo dos nenos?
Non
o sei. (Pausa). Avoa, ¿é verdade que antes había malvados que lle sacaba os
ollos aos nenos e lles cortaban as pernas, e lles ataban as mans para
explotalos e pedir esmola?
De
onde sacaches iso?
Vén escrito nun libro que ten a mamá,
pero a min non mo deixa ler. Eu ao principio quería que mo deixase porque
falaba de nenos, pero agora xa non quero. Pedinlle que o gardase moi alto,
porque non quero velo nunca máis. (Pausa). Sabes? Mamá di que non me gusta ler.
Ah.
Pero si me gusta, o que pasa é que
cando me din que lea un libro xa deixa de gustarme.
Incluso se aínda non o empezaches?
Quítanseme as ganas.
E comes de todo?
Gústame o salmón afumado.
E?
Mamá di que está caro. Paula comeuno un
día en casa. Despois foillo pedir á súa nai e ela díxolle que iso era comida
crúa, pero eu creo que llo dixo porque non tiña costume. Sabes? Creo que os
maiores tampouco probades de moitas comidas.
Será
porque algunhas son caras.
Mamá
di que é polo costume e tamén di que é raro, porque á maioría das persoas
gústanlle case todas as cousas estranxeiras menos as comidas. Pero a min
gústanme as pizzas. Aínda que, en realidade, non me gustan moito, pero no
Burger traen un regalo. Eu só como a mazá.
Iso
está ben. A mazá é boa.
Eu
case non a comía, pero no Burger vén cortadiña e está moi bonita.
