 |
| Carlos Negro |
Hoxe
achégase a esta sección unha persoa que leva a poesía ben dentro, que fai dela
unha fonte inesgotable de descubrimentos, tanto formais como de significado.
Poesía próxima e, á vez, rompedora. Poesía que sabe amosar a todos aqueles e
aquelas que asisten aos seus obradoiros e que saboreamos os seus lectores.
Estou a falar de Carlos Negro
(Lalín, 1970), licenciado en Filoloxía Hispánica e Galego-Portuguesa, que
respira poesía por todos os poros da súa pel.
Carlos Negro é docente. Carlos Negro é poeta. Sorte para os seus alumnos porque a
concepción poética deste autor fai que os mozos se acheguen a ela sen medo.
Carlos coida moito o fondo e as formas de tratar a poesía. Téñoo observado en
mesas e conferencias e dá gusto escoitalo.
Capaz
de facer poesía a partir da composición total dun vehículo, con olor a
gasolina, a carburadores. Unha poesía frenética que avanza enlouquecida polos
camiños máis difíciles, pouco iluminados, polas estradas perigosas sempre, por
suposto, procurando palabras que deixen pegada nos lectores. É o caso, por
exemplo, do seu magnífico libro de poemas Makinaria (Ed. Xerais, 2009)
O
primeiro poemario que eu lin de Carlos
Negro foi Far-west (Xerais, 2001) e sorprendeume a visión poética do autor.
Unha poesía penetrante, con moita dor implícita que non te deixa impasible.
(…) nomes
escondidos nas rutas da escravitude
colombianas
portuguesas
angolanas
elas arrastran
ollos mansos (ollos de vaca)
elas arrastran
corpos descosidos (sacos rotos) (…)
Héleris, VII Premio Johán Carballeira, ex-aequo, consolidou a miña
percepción sobre Carlos Negro. Neste home vive a poesía do
cotián, do que está preto, da dureza; esa poesía que pon o dedo na chaga das
persoas comúns que andan pola vida.
Héleris
(Ed. Espiral Maior, 2003) paréceme o
típico libro que debe estar sempre a man para facer relecturas varias, algo que
os poemas están pedindo a berros. Un libro de cabeceira. Duro e emocionante.
I
VÉS ó mundo con
camiseta branca de tiras.
Curtido desde a
codia contra as lañas da friaxe.
Sen outra armadura
que unha funda de faena.
E co destino atado
á marralla das galiñas
II
BAUTÍZANTE coa auga
do pilón de cemento.
Para que a alma se
volva limpísima patena.
Cunca ben lavada
nun territorio de esterco.
E
Abelcebú
( Edicións Positivas, 2010) é un proxecto tan diferente como orixinal. Si, porque Carlos Negro precisa
abrir camiños e afondar na terra onde tece os versos. Podiamos considerar Abelcebú
como unha enciclopedia dos saberes do Demo, unha lupa grotesca que nos
desvela as vergoñas do mundo. É un libro punzante, que rabuña e fai dano coa
finalidade de facerche pensar con definicións que se moven entre o humor, a
ironía, a amargura e o lirismo.
Non
é, de ningunha maneira, unha obra menor. Vén a ser como unha senda diferente
dentro do mundo literario deste home, Carlos
Negro, que gusta de non delimitar as liñas da literatura e abofé que o
consegue pois abre con amplitude o seu horizonte persoal.
Vexamos
algunhas definicións:
Desamor: 1 Destete que se produce na parella cando se esgota a paixón. 2 Despoxo sentimental do que se
alimenta unha caterva de avogados. 3
Alteración depresiva que provoca frecuentemente vómitos de carácter poético.
Descanso: Intervalo vital entre dous
contratos temporais.
Goleta: Andoriña do mar.
Góndola: Embarcación para atracar
turistas.
Monopolio: Ese privilexio exclusivo das
relixións para venderen cadansúa verdade absoluta.
Saber: Ignorar un chisco menos do
común, pero moito máis do necesario.
En
Versos e aloumiños temos que darlle
as grazas a este home comprometido ata o fondo coa poesía. Envíanos unhas
mostras marabillosas do seu forno literario. Unha intelixente Autopoética
e tres poemas do que agarda sexa o seu vindeiro libro de poesía.
Podemos
pedir máis?
Verdadeiramente
non.
Grazas,
poeta, polo agasallo e intercede por nós ante Belcebú.
E isto foi o que recibimos con gran gozo da
nosa parte.
 |
| Con Marta Neira en Santiago |
Autopoética 2013
Importa o poema, non
a poesía.
Debaixo da tona,
procura as palabras (ou agarda por elas).
Desasosego, tensión,
gozo, incertidume... (proceso da escrita).
O territorio do
poema é unha gándara aberta.
O valor do poema:
ser un pulmón, osíxeno lingüístico.
O poema transforma o
complexo en evidente e o evidente en complexo (pero só desde a precisión
estilística).
O poema acontece,
non se dá de favor, esixe ir máis alá das propias conviccións, cara a ese
espazo indeterminado onde nunca se está a salvo de cometer un erro necesario.
Ás veces (rara vez)
un verso aparece e nos salva de todas as miserias.
Daquela, algo non
estritamente lingüístico se ilumina e permanece.
TRES POEMAS DE CARLOS NEGRO
Barbie girl
O noso universo é rosa.
Rosas son os muros
da prisión das princesas.
Rosa o amor
e o estampado dos vestidos.
As fadas,
as bonecas,
a luz,
a laca de unllas,
as máscaras,
son todas rosas.
As portadas das revistas
que nos deseñan os soños,
feitas están
tamén
co fulgor tan delicado do rosa.
E eu,
pequena larva,
afogando
entre estas catro paredes
eternamente
de rosa.
Princesa
(contra) Disney
Cuspo os chícharos
agochados no colchón
como se fosen balas.
Arrinco o vestido de seda.
Íspome e pego un berro
que escacha as porcelanas.
O cabelo longo semella atadura.
(As tesoiras fanme menos escrava).
Fuxo da torre.
Da mazá envelenada
da obediencia.
Fendo os ferrollos.
Pelo curto,
lingua solta.
Respiro fondo,
corro descalza.
Comezo a alancar
cara a esa gándara
máis alá dos espellos.
(Vaime volvendo a voz
que perdín en palacio).
Es una chica chic? (Autocuestionario)
Mordes as
unllas ou lévalas á última?
As unllas úsoas para rabuñar a pel dos peluches.
Prefires barra de labios ou brillo?
Prefiro óxido na lingua, cuspe e dinamita.
Cal é a túa pose favorita?
A posición dunha percha no armario.
Estás apuntada a clases de dance?
Estou apuntada a unha danza de contradicións.
Gústanche os gatiños como mascotas?
Escollo o negro da pel da pantera.
Canto tempo pasas fronte aos espellos?
Procuro esquivalos para que non me devoren.
Cal é o teu mellor truco de beleza?
Dubidar, non sentirme evax fina y segura.
Como imaxinas a un chico dez?
Case tan perdido coma min, pero sen tetas.
Es feliz?
Nin se me pasa pola cabeza ser un parrulo no
estanque.
 |
| Con Carlos Negro nunhas Xornadas en Santiago |
Isto chámase facer poesía e achegala ás realidades das persoas para que reflexionen.
