Non teño dúbidas de que
Carlos Negro é un dos poetas máis
interesantes e inquedos do noso panorama poético.
Carlos
non se resigna endexamais a facer obras previsibles. Sempre está a buscarlle as
voltas á realidade que o rodea e, a partir de aí, crea e pon á vista dos
lectores e lectoras o seu discurso normalmente poético. É un discurso arriscado
na forma e comprometido no fondo. Consciente do carácter poliédrico desta
realidade, Carlos Negro afía o gume
da navalla e fai cortes naqueles temas que o desgustan: a situación da muller,
a violencia de calquera clase, a inxustiza social, os modelos dunha sociedade
enferma, a publicidade enganosa e todo aquilo que soa a manipulación do ser
humano.
Xa vimos como Makinaria,
un poemario orixinal e necesario, deixou a súa pegada nos mozos e mozas,
incluíndo a todos aqueles que vivimos preto deles. Xa gozamos os seus lectores
con Abelcebú,
ese tratado científico de escarnio e maldicir, con ese humor negro (non hai
xogo co apelido do poeta) que desvelaba as trampas e vergoñas que nos presenta
este mundo.
 |
| Carlos Negro |
Agora sae do prelo,
editado por Edicións Xerais, na
colección Fóra de Xogo, Penúltimas
tendencias, un poemario que volve rachar esquemas poéticos, directo e
cru, e que reivindica, dende a palabra literaria, os dereitos da muller tan
pisados no día a día. Nel, a xeito de diario ou cuestionario, unha adolescente
négase a ser unha moza obxecto, alguén tiranizado polas modas e tics da
superficialidade e dos modelos baleiros que presenta esta sociedade, cada volta
máis gris.
Unha rapaza que quere ser ela mesma, alguén auténtico, que pensa, que
loita contra a manipulación social do fashion,
cool, chic e sexy, que desexa acadar esa voz que non tivo. Non lle gusta
este universo que fere sen compaixón, pois ela quere ser, por riba de todo,
persoa. Si, persoa rebelde, que pon os demais no seu sitio. Persoa que pensa e
decide os camiños por onde transitar. Persoa que pon a súa dignidade por riba
de todo.E isto, preséntanolo o autor, a través de poemas convertidos en
autocuestionarios (Cal é a túa pose favorita? / A posición dunha percha no armario (…) Es feliz? / Nin che me pasa pola cabeza ser un parrulo
no estanque), en declaracións rexas ( Fai favor, vai liscando. / Provócasme
inapetencia. / Vas a saco pola vida, / con ese xeito de andar / que arrasa con
todo, / hormonas, piercing / e
camiseta axustada (…), en pistas para que entre alguén na súa vida: Como
me mola que entres. Como se non existisen os puños. / Como se mirases
con ollos cegos. / Como se non agardases resposta. / Como se non importasen as
linguas. / Como se apenas fose necesario) e, mesmo, expresando a que sabe o
amor: A porta sen casa. / A vento do norte. / A cabo do mundo. / A luz de
tormenta (…) Son algúns exemplos da riqueza expositiva deste poemario.
E chámame moito a
atención, como curiosidade, o poema Barbie girl, un ataque frontal ao
universo rosa da muller, a partir da estrutura do famoso poema de Celso
Emilio Ferreiro, Longa noite de pedra.
Comeza así: O noso universo é rosa / Rosas son os muros / da prisión das
princesas. / Rosa o amor / e o estampado dos vestidos. / As fadas, / as bonecas,
/ a luz, / a laca de unllas, / as máscaras, / son todas rosas (…).
En fin, unha mostra
máis dos camiños que se poden elixir para achegar a poesía aos mozos e mozas,
para facer que sintan a chama da poesía como algo próximo a eles. Camiños
intelixentes, directos, que Carlos Negro
leva percorrendo con soltura e acerto polas paraxes da nosa poesía.
Un libro, xa que logo,
para que os versos estean presente na vida, demasiado superficial e mentireira,
da nosa mocidade e de nós mesmos.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
