ESCOLAS E ECONOMÍA, O CUARTO E ÚLTIMO ARTIGO DE PACO MARTÍN.

Paco Martín

  Velaquí o cuarto artigo da súa serie Auga lizgaira, que Paco Martín escribira no seu momento no
xornal El Progreso e que xentilmente nos cedeu para o noso Versos e aloumiños.
Foi un luxo para nós poder utilizar estes textos que, por certo, tiveron moi boa acollida.
Non é para menos. Paco escribe coma os anxos (aínda que non existan), sabe coller un tema e facelo interesante. Deixa a súa pegada, como quen non quere a cousa, e coa súa riqueza léxica, a súa ironía e a intelixencia do seu discurso, fai dos seus textos unhas xoias que deleitan os lectores.
Dos catro recibidos, deixamos este, Escolas e economía, para o final. A razón coido que está clara. Estamos en setembro e nuns días comeza o novo curso. E a ollada, que sobre un principio calquera dun ano escolar nos deixa nestas liñas Paco Martín resulta un documento sociolóxico e, dende logo, un exercicio literario exquisito no que a retranca do noso escritor chega a convertelo nunha peza marabillosa.
Grazas, Paco, pola túa xenerosidade e agardemos que non sexa esta a derradeira colaboración neste blog.

Antonio con Paco, na súa casa de Lugo.

                                                               
                                          
                     Escolas e economía                                                                                                                                     

             
Comeza o curso escolar e canda el chegan os guantes novos porque os do inverno pasado quedaron pequenos, e mochila con rodas, as seis botellas de albariño que hai que lle regalar ao cuñado de Raquel “que permitiu que nos empadroásemos na súa casa polo da proximidade ao colexio”,  as pescudas en internet sobre como actuar en caso de “bullyng” por se “o aparello ese da ortodoncia que lle fai prender algo ao falar esperta as malas ideas dalgún deses compañeiros rabudos que sempre hai”, o “a ver quen lle toca este ano en matemáticas”, os cálculos de horario: “se túa nai pode vir mércores á tarde e levalo despois a inglés e xoves a mediodía a traelo á casa para o xantar, amañabamos mellor...”, e están os libros, os cadernos, os materiais de informática, a procura dunha boa pasantía por se fose preciso, as dúbidas á hora de deixar que forme ou non parte do equipo de ximnasia rítmica... E adornando todo iso con fotografías nos xornais, reportaxes nas televisións e declaracións altilocuentes dos responsables(?) políticos do ramo insistindo na transcendencia do labor que realizan as profesoras e mais os profesores, no fundamental dunha cumprida formación para que as novas xeracións estean á altura dos tempos que lle tocará vivir e inserindo estratexicamente -de acordo co guión que lles foi facilitado e sempre cun ton de voz unha miga máis baixiño- puntuais advertencias sobre os “axustes” no ensino ou na sanidade, sacrificios que todos(?) debemos soportar para sermos solidarios(!) e axudar aos que máis o precisan, que, ao parecer, son os banqueiros, socias e socios das sicav, amnistiados polo fisco, defraudadores de amplo espectro, evasores varios ou custodios de caixas B, entre outros. 

Con Xabier P. DoCampo

            Naturalmente para que todo isto se dea é preciso que nos situemos nunha poboación xa de certa entidade, onde haxa un mínimo de audiencia partidaria disposta a aplaudir por se despois cae algo, que xa logo son as eleccións. No rural noso non son moitos os que quedan para escoitar palabras enredosas e as cativas e cativos que nel viven saben xa que será a eles a quen máis acabará mancando a gadaña coa que a Administración anda a amputar dereitos e posibilidades cando de xustiza sería precisamente o contrario. A eles non se lles dan as opcións de escolla coas que se xustifican os cartos que van a determinados centros de ensino, eles agardarán o autobús do transporte escolar cada mañá de inverno para loitar, todos os días e case sempre en inferioridade de condicións, xunto con ensinantes e pais para poder chegar até onde todos os cidadáns teñen dereito a estar. Calquera diminución de recursos educativos é dobremente inxusta e moitísimo máis lesiva se se produce no rural.

Ten que haber outros modos de economizar sen necesidade de prexudicar a formación da nosa xente nova. Se os dirixentes que hoxe nos gobernan tivesen unha tan boa preparación como a que desexamos para os nosos nenos e nenas, non precisarían de toda esa multitude de asesores –moi ben pagos- que agora teñen (temos) en nómina..., e non sería pouco aforro. Por poñer un exemplo...

Asinándolle a Susi un libro no seu estudio.