“El
mar, / la mar. / Sólo la mar…”
que dicía o poeta gaditano. O mesmo que quería que levasen ao nivel do mar a
súa voz se morrese na terra. Rafael Alberti cantou o amor si, pero tamén
os nosos Bernardino Graña, Manoel Antonio, Martín Codax ou a prezada Xohana
Torres entre outros. É que o mar está para ser cantado na súa
inmensidade. Cantan as ondas mentres rin fachendosas as súas brincadeiras.
Cantan coa voz de escuma entre algas e areas. E nós cantamos tamén (Ondas do
mar de Vigo…), porque ese mar presenta mil rostros para seren cantados. En
voz baixa ou ben alto, os poetas cantan as flutuacións dun mar que acariña pero
que afoga; que ri ás gargalladas pero tamén chora; que bica pero que ameaza.
Mais… é tan grande a fascinación que produce!
É
tan mentiroso o seu xeito de mirar… Son tan incisivos os seus laios… Son tan
escuras as súas mentiras…, tan románticas as súas apertas…, tan doces os seus
beixos…, tan de vidro os seus labios…
O
mar cativador que couta ilusións. O mar, que lea cos seus movementos as
profecías dos navegantes. Ese mar próximo, case infinito, portador de conversas
sen palabras pero molladas de salitre e de vento. O mar e o aire non deixan de
moverse endexamais e transmiten unha enerxía á que nos entregamos docilmente.
Di o escritor arxentino Pedro Mairal -que descuberta!- que “o mar limpa,
serena, cansa e nos sincroniza con todo o que se move á velocidade exacta da
Terra”.
Así
me sinto eu. Só que a min o mar non me cansa. Todo o contrario, infúndeme unhas
sensacións que me permiten recuperar esas partes perdidas de min mesmo que
foron desprendéndose ao longo dos períodos de sequedade emocional. O mar
indefinible, sarcástico e tenrro. O mar incorruptible e creador de múltiples
ladaíñas. Ese é o mar que me seduce. Que nunca me afoga. Que sempre, moi
fachendoso, me bisba ao oído uns versos para que eu lle escriba un poema, cousa
que fago sen facerme de rogar porque, no fondo, eu tamén o preciso.
