MANUEL ÁLVAREZ
TORNEIRO (A Coruña, 1932)
FRAGMENTO
DOS CAMIÑANTES
Crúzanse
nos camiños
tristísimos
xigantes de ignorancia e tenrura,
 |
| Manuel Álvarez Torneiro |
montañas
de silencio, ou ben restos de un himno.
Pasan
falando sempre do de nunca:
serias
figuras de benaventuranza,
resistencia
de mel ou mica pobre.
Van aínda negando a princesa do conto,
atuando
o horror sobre anacos de louza,
referindo
as trampas da música,
ou
fan xogos de mans nos milladoiros, beben
ou
xuran vingarse se non medran os ríos.
Levan pouca equipaxe, algo de cinza,
navallas
que concentran o fulgor das tormentas,
unas
estampas sepias que os delatan:
esa
debilidade por facer memoria,
restaurar
interiores tan afíns ao misterio.
Ás veces atópanse á sombra das cortizas,
nos
pórticos ociosos,
ou
saíndo dos museos que os devolven tan tristes,
o
una pólvora enteira que mollou o inverno.
E son
os confidentes: esas palbras neutras
a
partir dalgún intre decadente,
a
partir desas mans de medir o pecado.
E
poden ser felices se non recordan nada
ou
conspirar e telo moi calado.
Ás veces, ata poden ser felices e dignos,
negar
certa ruína
ou
velar o extravío co que se fan os soños.
PALABRAS
DE VIVIR
Sabía
que con outras palabras se construían reinos
que
non hai (mais existen),
que
se espallaba o clima das magnolias,
o
azul, a menta.
Sabía
que o mar tiña escribas propios
e
illas que levitan,
que
o oficio do soñador acadaba
luz
zodiacal e coros para hosannas,
e
que a norte, ese poder primario,
habitaba
extra muros.
Sabía que con outras palabras
se
mentía en beneficio da latrina e o deserto,
das
voces do apestado, da alcoba desnortada.
Sabía
que hai palabras para explicar a Bach,
custodio
aínda da alma mellor;
que
hai palabras para matar a espada,
facer
o rito
 |
| "Fervenza". Xulio García Rivas. (Tinta china sobre papel) |
ou
retomar o tempo das grosellas.
Pero as súas eran palabras de vivir:
de
dúbida en decembro,
miméticos
vocábulos de pedir
piedade
pola seca:
palabras
de implorar entendemento, auga,
misericordia
mesmo.
SEMPRE
Permanece
un rostro primitivo,
un
perdón imperfecto,
ese
retorno á patria non querida,
aquel
que bebe calma en flor de desmemoria.
E o cómplice da pena
que
entra, irreverente, no salón orballado.
(Do libro Rigorosamente humano, editado por Ed.
Kalandraka, 2015. Col. Tambo)
