Fun á libraría cambiar un
libro que me agasallaran. Veu a miña amiga comigo. Dentro, ensinoume o que tiña
pensado mercarme e que non me mercou. Cambiara de opinión.
Pensei quedarme con el, facer o troco e
todo resolto. Mais no último momento vin unha fermosa edición de Alicia
no País das Marabillas e decidinme por ese.
Daquela, volvín tras. Volvín a aquel libro
que me engaiolara. Era a Poesía
completa dunha autora uruguaia
que viña lendo dende había tempo: Idea
Vilariño. Non o dubidei. Merqueino eu. Sentín a felicidade do próximo, á
vez que eterno. Cando cheguei á casa, non podía ser doutro xeito, xa o tiña nunha edición anterior.
 |
| Idea Vilariño |
Sedúceme moito a poesía desta muller que
naceu en Montevideo en 1920 e morreu no ano 2009.
Hoy tengo el
corazón frío y azul, / los ojos de neblina / y las manos heladas. / Ah, madre,
/ qué cansada estoy, / qué cansada. / Si ya no puedo más con este fardo / este
fardo sombrío / que me he echado a la espalda. / Y estos que van conmigo / y
que me escuchan / se miran y preguntan / ¿De qué fardo nos habla? / Ah, madre,
/ no sabes cómo estoy / de cansada.
Escribía
en 1941 poemas coma este e eran publicados e loados, pois unha voz nova
aparecía con brillo.
Idea Vilariño foi poeta, crítica
literaria, compositora de cancións, tradutora e educadora. Moi nova demostrou
un talento excepcional e durante a última década do século XX a súa poesía foi
difundida por Europa e América.
Como en la
playa virgen / dobla el viento / el leve junco verde / que dibuja / un delicado círculo en la arena / así en mí /
tu recuerdo.
Esta muller mantivo ao longo da súa vida unha actitude discreta, o
que non impediu, afortunadamente, que se a considere un dos clásicos da
literatura latinoamericana.
Voz sobria. Voz lenta, madurada. Voz
tensa. Voz espida pero dunha fonda intensidade. Voz que fala de loita, de vida,
pero tamén de morte. Voz que anuncia os golpes do amor. Voz de ausencia e recordo.
Voz secreta. Voz fermosa.
Quiero
morir. No quiero / oír ya más campanas.
/ Campanas –qué metáfora- / o canto de sirena / o cuentos de hadas / cuentos
del tío –vamos-. / Simplemente no quiero / no quiero oír más nada.
 |
| Idea Vilariño |
Esta recompilación da súa
poesía, editada por Lumen, é unha
alfaia lírica. Ler os seus versos converteuse para min, dende a primeira
lectura, nunha necesidade. Un lugar ao que retornar con frecuencia. Vivín unha
experiencia profunda e infinita, sen lindeiros, que me permitiu sentir a beleza
da poesía auténtica, sen excesos e ateigada de referentes vitais.
Permanecerei por sempre na dolorosa sinceridade da súa voz.
Tanto que
estuve amando
tanto tiempo
tanto que
amé
que tuve
y que ya
dejo
porque este
mundo mío
ya no es mío
porque ahora
abandono
y resigno
y me voy
y doy la
espalda.
ANTONIO
GARCÍA TEIJEIRO
