Ao
lector non lle gusta nada un mundo no que hai persoas que
teñen todo e outras, nada. Que unhas teñan moito e outras, moi pouco. Que unhas
teñan algo e outras vivan na miseria.
Ao lector
gústalle que brillen a amizade real, a solidariedade e as emocións.
Por estas e outras razóns ao lector gústalle a literatura de Xavier Estévez, sempre clara, solidaria
e cun toque humano que emociona tras poñer o dedo na chaga da inxustiza. Os
seus libros – moi literarios – descobren as fraquezas dunha sociedade cruel cos
débiles ou cos que son distintos.
Dúas persoas inquedas, con eivas unha
delas - Sara está en cadeira de rodas
por mor dun accidente -dispostas a vivir
a aventura da solidariedade permanente.
Dúas persoas que comparten
o amor pola lectura e a paixón por escribiren: ela, poesía; el, historias. Dous
seres que transmiten enerxía, ademais de afouteza diante das situacións
inxustas. Iso, alomenos, é o que sente o lector cando entra no seu mundo.
Xavier Estévez tece unha historia en Os camiños do vento, na
que combina aventura, amor polo ser humano e compromiso social. Con certos
tintes poéticos, a novela achéganos á cruel realidade dos desprazados pola man
negra das guerras que provocan fuxidas na procura de horizontes máis amables
para as vítimas da violencia.
E o
lector convértese en testemuña activa dunha situación que o conmove.
Séntese seducido pola figura dunha rapaza, pequena ladroa de peixe nun peirao
da vila.
O
lector sofre pola odisea que certos personaxes viven – ou
padecen, mellor – para acadaren un lugar no mundo, afastados da guerra. A que
protagonizan Aisha e Yaram é unha máis das moitas que se dan, por desgraza,
neste tempo.
E o lector emociónase diante da disposición positiva dos nenos e
séntese completamente en concordancia coa figura de Manuel, o vello pescador,
todo bondade.
Pensa o lector que persoas así tamén existen e que está moi ben que se
lles dea voz, como fai Xavier, para que prendan nos corazóns da xente que non
se conforma coa crueldade da sociedade.
O
lector resume Os
camiños do vento con substantivos como solidariedade, amor, amizade,
agarimo, tenrura, afouteza…, canso xa de tanta repugnancia como o envolve no
día a día.
Cando remata a narración
séntese un pouco mellor que antes, pousa os seus ollos nas poeticamente
marabillosas ilustracións de Xosé Cobas
e cantaruxa en voz alta unha canción ben fermosa, que tanto lle gustara – e
segue a gustarlle – no seu momento, na voz de Jimmy Fontana: Il mondo.
E, mentres canta, decátase
de que o mundo segue xirando sen deterse, mentres hai demasiadas persoas que
sofren nesas voltas que di a canción.
Que triste!
