 |
| Manuel Veiga. Foto de Sabela Veiga. |
Manuel
Veiga, para satisfacción de quen fai este
blog-revista e, sobre todo, dos lectores e lectoras que o seguen fielmente,
asoma de novo a súa calidade literaria cun texto moi incisivo.
Como quen non quere a cousa, este grande
escritor e xornalista, deixa caer a súa visión irónica do que o rodea e, cunha
prosa tan sinxela (que non simple) coma punzante, abre os ollos do lector a
temas que, con frecuencia, se lle escapan.
Precisamos moitos escritores coma el.
Precisamos persoas críticas que utilicen a
ironía dun xeito elegante. Que saiban escribir.
Non o esquezamos. Toda a obra de Manuel
Veiga está moi traballada, moi corrixida, moi pensada. Dálle moitas voltas a
todo o que crea. E iso é algo que se agradece.
O que estou a dicir pode comprobarse neste
texto escrito con agudeza intelixente. Para el non hai diferenzas. Cando
escribe afina sempre o seu discurso narrativo sexa cal sexa o seu destino.
E iso é algo que lle agradecemos.
Deseguido, podedes gozar coa súa palabra
neste interesantísimo artigo.
Clac, clac, clac
Manuel Veiga Taboada
Na
emisora Kiss FM soa Coldplay e un ouvinte acaba de dicir que a súa maior
afección é a “pornografía para adultos”, no mesmo ton que se estivese citando a
poesía romántica inglesa ou a música de cámara.
 |
| Coldplay |
Mentres os xenitais se descobren espectacularmente,
converténdonos a todos en dermatólogos das partes íntimas, hai aínda palabras
que se ocultan, expresións que ofenden o pudor, palabras como clase que a socioloxía alemana de
posguerra proscribiu.
Mais, aínda hai clases, dito nun sentido distinto ao que
entendían os burgueses e algúns nobres de hai cen anos, cando o socialismo
parecía o destino ineluctábel da maioría dos países. Os zapatos, por exemplo,
debían producir ruído ao andar, sobre todo o bo calzado dos xerentes e dos
donos, para que os empregados percibisen deseguida a súa presenza disuasoria:
clac, clac, clac.
Rafael Chirbes escribiu unha pequena novela chamada La buena letra que, desde o título,
pretendía referirse aos que gozaran dunha boa educación e, polo tanto, tiñan
posibilidades de ascender na escala social. A boa letra era un síntoma
inconfundíbel que acompañaba o clac, clac dos zapatos.
A caligrafía era daquela obxecto de perseverante
aprendizaxe até que o alumno conseguía acadar un virtuosismo case artístico que
o elevaba sobre a cohorte de simples usuarios das catro regras e sobre a gran
masa de analfabetos.
De modo en parte parecido e durante séculos, a poesía
evitou tratar os detalles da vida cotiá, indicando así a quen ía destinada: a
reis, nobres e xentes distinguidas que podían permitirse o luxo de vivir só
preocupadas polos problemas do espírito, pero nunca por se había algo para cear
ou se o neno estaba enfermo de anxinas. Foi á prosa a quen lle tocou narrar a
“vulgaridade” dos sucesos ordinarios e poucos o fixeron tan ben como Balzac, no
século XIX, quen, de modo paradoxal, toda a súa vida perseguiu ser nobre, e
Ferdinand Céline, no século XX, quen politicamente simpatizaba coas ideas
selectivas da elite nazi.
 |
| Balzac |
As clases sociais son barreiras delicadas e ao tempo
sólidas, non tan sutís que non se poidan ver, pero si tan arraigadas que
parecen formar parte da natureza. Eu coñezo mulleres que sentan na punta da
cadeira e din que vai frío cando acoden a unha casa ou a un café do centro da
cidade, só porque se notan desprazadas. E sei de homes que viaxaron por medio
mundo horizontalmente pero que nin sequera poden imaxinar como é a súa cidade
no sentido vertical.
A esas persoas non lle veñen as palabras á boca cando se
dirixen a un médico ou a un avogado. En tales casos non son capaces máis que de
expresarse con monosílabos incomprensíbeis, e moven dilixentemente a cabeza,
arriba e abaixo, de modo que, máis que afirmar algo, parece que tartamudean.
