 |
| Benito Pérez Fernández diante dunha das súas obras. |
Benito
Pérez Fernández inaugurou o venres, día 4 de abril a exposición O SON DAS
FORMAS, na Casa da Cultura de Cangas.
Non foi unha exposición máis.
Foi un acto que durará todo o mes, un
acto permanente de homenaxe a Merchi Midón, a súa compañeira de toda a vida
falecida hai uns meses.
Poesía
Emoción
Cores doces
Xeometría
Figuras inquietantes
Paixón
Vida
Palabra
Agarimo
Materia
Dor
Afecto
Todo isto, e moito máis, viviuse na sala
de exposicións ateigada de persoas que senten polo pintor afecto e admiración.
Notábase a sensación de cariño, pero tamén a de actitudes eloxiosas cara á súa
obra. O silencio podía cortarse nalgúns intres no medio das palabras que alí se dixeron.
Benito Pérez Fernández, emocionado, foi
quen de fundirse cos seus cadros e transmitirnos a calor humana non só a través
do pincel, senón, ademais, da palabra poética.
Este foi un poema que o pintor escribiu
para a ocasión pero que non leu ese día. Pedinllo para Versos e aloumiños e,
xeneroso como é decote, envióunolo para que o publiquemos:
Percibo o acubillo da tenrura
cando a vida esmorece
para os seres amados.
Penso nos
afectos compartidos,
nos amparos debuxados
sobre follas de silencio.
A ausencia
confirma a certeza:
o crepúsculo esperta
cando o amencer
comeza o seu camiño.
Benito é honradez
loita sen desmaio
xenerosidade
sensibilidade
sabedoría
compromiso
ética
fidelidade
cariño
talento
forza interior…
Unha persoa chea de ricos
matices que fan del un exemplo tanto no terreo persoal como no profesional e
artístico.
Benito Pérez é un ser excepcional.
Por iso é tan querido por amigos,
familiares, alumnos e exalumnos (homes e mulleres, mozos e mozas) que el foi
formando baixo uns presupostos éticos, libres e progresistas. Unha clase de
Historia de Benito Pérez foi sempre unha fiestra aberta á liberdade, ao pracer
de aprender gozando da súa actitude e á xustiza social.
Un cadro de Benito Pérez será
sempre unha fiestra aberta á vida, ao seu compromiso con ela, á arte plástica
realizada con honestidade, talento e intelixencia.
Eu participei no acto. Desexaba
facelo. Benito e Merchi foron os meus
amigos, os nosos amigos, ao longo de moitos anos. Anos duros, dende logo, con
moitas eivas, desencontros, loita… E sempre estivemos aí. Deixando claros os
nosos posicionamentos ideolóxicos e humanos.
Non me resultou doado escribir un
texto. Éme moi difícil facelo para situacións específicas. Gústame escribir ao
fío do que me apetece libremente. Pero tiña que escribir algo. Queriamos moito
a Merchi. Deille moitas voltas. Escribín, risquei, puxen frechas tolas,
palabras sobre palabras e máis palabras…Unha loucura. A man, por suposto. E
isto foi o que conseguín artellar:
TI ESTÁS,
SI.
Ti
estás, si.
Ti estás.
Ti
estás no ventre das cores
que o pintor mestura
para ver as faces,
as liñas, as formas
que
nacen da calma encuberta.
Ti
estás nos finos perfís das flores sinxelas
que calan e choran
e locen
somnámbulas
buscando destinos incertos.
Estás
na néboa que abraza,
nas voces, nos xestos
daqueles
refachos
dos ventos que pasan.
Ti
danzas nas sombras
que os corpos
reflicten
nos muros dos días
e vives nas ondas
dos mares que chían.
Ti
estás, si.
Ti estás
nos nosos carreiros
que
miden distancias.
Estás nas nosas olladas
de cor
violeta
que esvaran nos espellos sen saber moi ben
que buscan.
Estás nos invernos
que plantan
orballos
en todos
aqueles que ficamos orfos.
Ti
estás, si.
Ti estás
nas
luces da tarde que nós procuramos
para ver os rostros
cubertos de brétema.
 |
| Merchi, Benito e Susi. |
Ti
estás nas portas pechadas
nas
palabras mornas
nas
proclamas idas
nos
outonos grises
nas
horas perdidas
e
nas madrugadas
nos sorrisos tenros
nas fiestras abertas.
Ti estás
na loita continua
para que
esvaezan os límites falsos.
Estás
nos portos seguros
no
lume que quenta
nos
desexos cálidos
nos
recordos ceibes
na
pel invisible
nas
feridas secretas
na
rutina efémera.
E estás
nestes cadros
xeometría lúcida
de
materia ardente
que
o pintor foi creando
coas
mans do medo
ás
veces lixeiras
ás
veces trementes
de
quen pide tempo
para
invadir a ausencia
de
quen, con dous mozos, froitos e sementes,
sempre está a volver
a aquelas paisaxes que
fostes creando
ao longo do incerto
paisaxes rizadas
pola voz dos beixos.
.
E
todos os tres
raíces ben fondas
de melancolías tersas
debuxan no aire
as
túas pegadas
de muller valente
por
sempre
e para sempre.
Custoulle pero conseguiuno. Benito
rematou o acto da inauguración, que abrira o pintor Camilo Camaño, dicindo unhas
palabras fermosas, en voz baixa, nas que aludiu á “necesidade da ideoloxía”,
algo que bota (botamos) de menos nesta sociedade materialista e cun
individualismo atroz.
E,
deseguido, lembrou a compañeira e leu, en medio dunha emoción moi fonda, este
fermosísimo poema que incide nas liñas de amor e compromiso que ambos seguiron
ao longo da súa vida en común. Liñas compartidas coma o óleo nos lenzos.
 |
| Benito le o seu poema "Desexo" |
Este é o poema "Desexo" que nos cativou a todos os que estabamos na sala.
voar entre nubes de franqueza,
falar con palabras sen son
perderme en pradarías infinitas,
gozar co teu sorriso,
espallar confianzas na cerna da deriva,
conquistar sentimentos que constrúan,
facer realidade o soño dun mundo campartido,
construír sendas no páramo da soidade,
camiñar co pulo do supervivente,
desenmascarar as luces de neon,
derrubar os muros do medo,
e afrontar o ocaso con dignidade.
Palabra, imaxe, poesía, materia, formas xeométricas, amor polas Artes, así, en maiúscula, sentimento vital...
Tres palabras unicamente: Benito Pérez Fernández.
 |
| Cartel anunciador da exposición |
