CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LIX) Antón Cortizas

                                      ANTÓN CORTIZAS  (Ferrol, 1954)

PRÓLOGO  POÉTICO

Soneto é un poema matemático,

xeométrico teorema musical,

Antón Cortizas

e aínda sen ter trazas de animal

cada un destes sonetos é zoomático.

Con versos en gaiola de cristal,

escritos con espírito acrobático,

formouse este zoolóxico lunático

pois quen os argallou é un animal.

Son rimas para quen ama a bicharía

quer sexa de cabalos, canso u cabras,

ou ben para quen gosta ulir palabras…

Sen máis damos comezo a esta folía

de versos que se queren aromáticos

e bechos que por selo son simpáticos.

O CABALO

Que pasa, que lle pasa a ese cabalo

que non rincha nin bufa nin fai caso

e pasa a noite só no monte raso

ergueito no máis alto daquel valo?

Nin trota, nin galopa, nin dá un paso;

está triste, aburrido ou está malo?

Que pasa, que lle pasa a ese cabalo,

será que ten saudades, por acaso?

Está mirando o ceo, lendo a lenda

dun mómaro tan manso e tan silente

que devora as estrelas dende o ocaso.

Espera que un luceiro se desprenda

e se lle pouse sobre  lombo ardente

para botarse a voar coma Pegaso.

O RATO

(Zooneto silábico)

O rato,

pequeño

burato

cacheno,

Nun encontro con lectores e lectoras

foguete

no mato,

xoguete

do gato.

Queixeira?

Pasmón,

engado.

Rateira!

Traizón,

cazado!

PAXARIÑOS

Papuxas, picafollas, estreliñas,

bubelas, pardeliñas, lavandeiras,

vencellos, subesubes, liñaceiras,

Asinando tras un encontro

fulepas, papamoscas, andoriñas,

carrizos, petos, xílgaros, pimpíns,

curroxos, pegas, tordos, cardeais,

chaschás, chincas, noitébregas, pardais,

folosas, rousinois, cucos, xiríns,

lavercas, cotovías, verderolos,

pardillos, azulentas, bacachises,

martiños, anduróns, gaios, ouriolos,

peizoques, picaxuncos, estorninos,

piquelos, lavacús, merlos, malvises…

Quen quere entrar no amor aos paxariños?

(Do libro Zoonetos, editado por Tambre, col. Ala Delta, 2017)