Páxina cuarta
Baixo a influencia da lectura
duns poemas de Zbigniew Herbert
Camiño pola escoura que cobre a
orde da natureza.
Levo o sombreiro calado ata as cellas,
porque todo me pesa coma unha prancha de ferro.
Quero traspasar a parede dos
cabelos mudos que agochan as rúas da cidade e habitar, durante un tempo, a
fraxilidade dos murmurios antes de que
se convirtan en berros.
Gustaríame voar entre a xeada
esgazada das voces que foxen das pirámides da friaxe.
Dar a benvida aos paxaros de
cristal que ceiben cos seus chíos un condenado á escuridade.
Outrora, os vidros non estaban
embazados. Había recendos a rosas amarelas.
Os reloxos facían con normalidade o
seu percorrido insomne e os sorrisos aparecían reflectidos no centro dos
espazos abertos.
Ata que chegou a pedra e esnaquizou
o almanaque. Esa pedra que acabou con
todos aqueles que loitaban pola luz. Esa
pedra que me botou no chan. Esa pedra que me deixou cego da cabeza ata os pés.
Esa pedra que me afundiu nas augas domeadas por lousas sen fiestras nin
cortinas.
Vou na procura da metáfora da
liberdade. Non quero claudicar. Se comezo
por esa metáfora brillante, talvez, a través das súas liñas, chegue, coma un
funambulista, a albiscar os trazos perdidos do meu destino.
Dou coa miña ourella na lousa para
escoitar a súa mensaxe.
Quero fuxir do silencio
e facer calar o destino.
Preciso que as sombras
apunten máis aló da diana definitiva do fracaso.
Oio, ao lonxe, as verbas da muller
que me ama.
Non as comprendo.
Tampouco sei se soan deste lado da
liña da metáfora.
Pero existen. Soan. Apagan as
néboas matinais. Non son dardos que feren.
Como di Zbigniew Herbert, poeta
polaco, podo repetilo de novo /a miña man perderá diante da montaña / a miña
gorxa é máis feble que a fonte / o meu berro non fará calar a area / coa saliva
dunha metáfora (…)
Déixome arrolar polos versos do poeta. Estou canso.
Quero confiar na oración das
metáforas, malia todo.
Agardo a metamorfose da traizón.
Agardo comprender as verbas da
muller que amo.
Agardo inventar buratos nas teas
escuras que me poñen á beira do abismo para saber onde estou exactamente.
Aínda piso escoura, mais sospeito
que, na danza dos días, quedan sendeiros menos inhóspitos.
Quizais iso quixo dicirme o poeta.
Pero chegou a desconcertarme.
Quizais fose o que me bisbaban as
melancólicas cancións de Suzanne Vega que aínda revoan sen parar e que se
incrustan lenemente nos meus oídos. Música e palabras que me animan con dozura
a intentar volver da Nada.
O VELLO SOÑADOR
