 |
| Carles Cano, no Museo do Mar. Vigo |
Gústame que me fagan
agasallos, do mesmo xeito que me encanta agasallar os amigos e amigas.
Penso moito o agasallo que vou facer, para
que as persoas que reciben o meu regalo vexan a complicidade do mesmo. Case
diría que intento “personalizar” cada un dos obxectos que agasallo. Pero eu
fago estes obsequios dende o meu gusto. Levan decote unha intención. Os discos, os libros (é o meu regalo
favorito), as chapas ou calquera
outra cousa que penso para o agasallado teñen a súa razón de ser. Non hai
improvisación ningunha e si, moito agarimo.
Agarimo? Dixen agarimo? Si, si, porque sen
ese sentimento, eu xa non obsequio a ninguén. Odio os agasallos que se fan por
compromiso. Todos os fixemos (ou recibímolos) algunha vez. Á miña idade xa non
estou para estupideces dese calibre. A palabra compromiso, neste sentido, xa
saíu do meu diccionario particular. faltaría máis.
Ben, pois hai uns días, polo meu
aniversario, unha amiga, que ten moito gusto para facer agasallos, tróuxome
varias cousas moi ben pensadas: un fermosísimo disco de música galega (A cada canto), un libro moi axeitado ao
meu estado actual ( Manual do bo
paseante. Ed. Kalandraka.) e unha chapa.
Encantoume todo, pero a chapa… A chapa non podía ser máis suxestiva. Un
motivo para escribir unha historia, un poema, un pequeño cómic ou un diálogo
teatral. Suxestiva, xa digo, e delicada, tenra e cun punto de humor. E, claro,
bateu nas miñas tempas e, xa se sabe, de aí ao corazón; logo, á man e a crear.
Mais, mira por onde, estaba aquí na miña
casa,o meu amigo Carles Cano, grande
escritor valenciano. Con Inma, a súa
encantadora muller, pasaron uns días en Vigo, mollándose e conversando.
Aproveitando que Carles, como di el
“necesito que me den faena”, andaba por aquí, púxenlle a chapa diante e convideino – máis ben llo esixín- a improvisar unha
pequena historia, un relato mínimo,
para Versos
e aloumiños. Aceptou, xaora. Non lle quedaba outro remedio.
E así naceu este texto, escrito por Carles
Cano, que quero dedicarllo a Mari Carmen, que así se chama a miña amiga, co
desexo de que non perda eses bos costumes e siga enriquecendo a miña vida con
tan orixinais e ben pensados agasallos, que tan feliz me fan.
Un auténtico pracer.
Ah! e grazas, Carles,
por saír tan ben deste atraco agarimoso.
Pájaro y perro, por san Félix, le hicieron a Gato los regalos que más
le gustaban.
El regalo de Pájaro era un ratón. Pero era un ratón de mago que
mirando directamente a los ojos de Gato lo
hechizó.
Jamás abrió el regalo de Perro por temor a que fuera una sardina de
mago y tuviera que morirse de hambre.
Carles Cano.
Setembro, 2014
