 |
| Antía Otero |
Coñecina da man de Concha, a súa nai, naqueles tempos nos que compartín labor editorial con David Otero, María Victoria Moreno, Carlos Casares e outras persoas que levamos adiante a colección Árbore, da editorial Galaxia.
Era ben riquiña e segue a selo. É unha
muller inqueda, disposta a crear e mover os alicerces da nosa cultura. Forma
parte dese grupo marabilloso de mulleres que están a revitalizar a nosa
literatura e que non teñen complexos para achegárense á LIX.
Estou a falar de Antía Otero.
Desfrutei non hai demasiado tempo do seu
poemario O cuarto das abellas, editado por Edicións Xerais. Magnífico.
(Non podo escribir sen as súas ás
petando na parede / Recordo do efémero / O paradoxo) podemos ler no poemario.
Esta licenciada en Historia da Arte,
actriz, que traballa arredor da práctica escénica e da escrita, que é editora
(xunto a Dores Tembrás en Apiario),
que imparte obradoiros de poesía, xa sabe o que é gañar un premio de poesía (O Francisco Añón con De porta un Horizonte,
2003) e dar ao prelo libros interesantes coma O Son da Xordeira e (Retro)visor
(Xerais, 2010).
 |
| Antía nun obradoiro |
Pois ben, acabo de recibir unha xoia
literaria e plástica. Da súa autoría é o álbum O branco non pinta! (Apiario, 2017), ilustrado por María Brenn que, entre poesía e
sensacións cromáticas, enfeitiza ao lector ou lectora.
Antía deixa ben claro o carácter poético
do libro.
Á nena protagonista da historia gústanlle
as cores, cólleas na man e escóitaas e, cando as mira cos ollos moi abertos,
sabe que lle queren dicir cousas. E sente as ondas que a arrolan cando pinta
azul. Cando emprega o vermello é quen de ver un amorodo peiteado de papoulas. E
ve no amárelo a xelea real da abella mestra.
E cando colle o branco? Pois nese intre
chega á conclusión de que o branco non pinta. Pero aí está a súa nai para
convencela do contrario. E entre as dúas van comprender axiña que o branco é
neve sobre neve, é o espazo entre as liñas, un segredo ben gardado… e moitas
máis cousas tan evidentes coma poéticas.
As
imaxes sucédense coma un torrente de sensacións que te engaiolan sen case te
decatar, que te acariñan e que fan que poñas o acento nas cousas que, ás veces,
están agochadas, pero viven.
Un álbum delicioso, moi coidado coma todos
os libros de Apiario, unha editorial que mima o que publica e que se move entre a elegancia e a
calidade.
Unha fermosura que debemos gozar. Que debe
estar presente nas bibliotecas e que é un proxecto que permite a interrelación
entre adultos e rapaces/as.
 |
| Antía Otero e María Brenn no Culturgal |
Un libro para soñar, para inventar, para
dialogar.
En fin, un libro intelixente dos que dá
gusto ler e admirar a proposta estética que hai nel.
Parabéns, Antía.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
