jueves, 20 de agosto de 2015

ESCAPARATE POÉTICO ( LVI ) . María Reimóndez





MARÍA  REIMÓNDEZ  ( Lugo, 1975)





UNHA  NOVA GRAMÁTICA

                                                 Para Marlene Nourbese  Philip e  Erin Moure


Artellando os sons
comecei a falar una lingua nova
na que agora se derrete
o sabor picante das especias
e a dozura simple e ruda
das filloas.
Coas mans modelei
o barro desta miña nova lingua
María Reimóndez
para falar de ti.


O meu abecedario
a muralla de Lugo
Samil e o mar de Karaikal.


Síntoo
mais non son a conxunción copulativa,
porque a copulativa está no medio
e eu estou sempre
-como mínimo-
dos dous lados.


Os momentos
tantas veces repetidos
perden esfiado o reberete
e acaban sendo,
sen máis,
momentos.
O cotián.


Na miña gramática
no hai espazo
para bhaktis
nin deusas de papel.
Todas son de pel
e de corazón
e de loita
e de valor.
Imparables
avanzamos.


A miña lingua protéxeme
de todas as miradas
indiscretas, inquisitivas,
insoportables
nesta exposición permanente
e esgotadora
de min mesma
polo ben alleo
(?)





BOTANDO  A  LINGUA  NO ESPELLO

                                “Crear una lingua nova é sempre por definición
                                             un proxecto colectivo, non algo que poida
                                                                  conseguir una única persoa”.



No espello son tan parecida
que case non se ve
todo o que me fai diferente.


Eu non fago ioga
e son así tan india
como todas as indias
que coñezo.



(Do libro Presente continuo editado por Edicións Xerais. 2013.)

Escoitemos a palabra de María Reimóndez. Cóntanos que é a escrita para ela. Esta gravación pertence á videoteca da AELG.