viernes, 29 de diciembre de 2017

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXIII) "Garagotes", de Mar Pavón





                                            MAR  PAVÓN  (Manresa, 1968)







MARIMANDONA


Mar Pavón

Yo digo cuándo
y cómo y dónde
y esto es así
porque lo mando
y porque sí.
No hay quien me ronde
(de mí se esconde
la mayoría);
yo vengo y voy
y hagfo la mía
con tu pesona.
¡Por algo soy
Marimandona!





MALA PESCA
 

El marinero pescó
un resfriado en el puerto;
¡el cebo fue un desgarrón
en su bufanda de fieltro!





PAULA…


Es Paula la hija
de Toribio Tina
Ilustración de Anna Hermoso
y Mercedes Mente.
Pobrecita mía,
padres tan dementes;
¡llamarse la niña
PAULA  TINA  MENTE!





¡UN GATO CON GARRA!


Gato revendía chatarra,
luego se hizo regatista.
Como tiene mucha garra
Gato es hoy gran guitarrista.

Cuatro gatas y una guarra
(la cerda María Calixta)
vitorean desde la barra
a Gato, que está en la pista:

-¡Miau, miau, miau por la guitarra!
-¡Oink, oink, oink por el artista!
En el bar La Gatabarra
triunfa Gato, GATO…RRISTA.




(Del libro Garagotes, editado por Hiperión, 2003)



martes, 26 de diciembre de 2017

ALFREDO GÓMEZ CERDÁ ESCRIBE UN TEXTO SOBRE A FIGURA HUMANA Y LA LABOR LITERARIA DE JORDI SIERRA I FABRA

Jordi explica curiosidades na súa Fundación en Barcelona


Alfredo Gómez Cerdá é un moi bo escritor. Candidato actual por España ao Premio 
 Hans Christian Andersen, a súa obra ten unha calidade excepcional. Linguaxe pulcra, sentimentos moi ben expresados, personaxes perfectamente trazados e novelas ben intelixentes sexa a idade que sexa á que van dirixidas.

     Alfredo, ademais, é o meu amigo. Un grande amigo. Compartimos ambos a amizade  con Jordi Sierra i Fabra. Unha amizade fonda que supera os quilómetros de distancia que nos afastan.

     A Jordi acaban de concederle a Medalla de Ouro das Artes 2017. Algo tan merecido coma importante para a LIX. Esa LIX que el axudou a dignificar e, se cadra, facela máis grande.


     Alfredo, coma ser xeneroso que é, dedicoulle nas redes unhas fermosas liñas  cheas de respecto e admiración pola inxente obra do escritor barcelonés.

Alfredo Gómez Cerdá



                                    JORDI

                                                                                                         Alfredo  Gómez  Cerdá


Jordi Sierra i Fabra es uno de los fenómenos más interesantes de la literatura española. Nos asombra su enorme producción, que imagino que rondará los quinientos títulos y, ligado a lo anterior, su capacidad de trabajo, que no disminuye con el paso de los años (no creo que queden aún cretinos que piensen que tiene un ejército de negros trabajando para él). Nos admira su pasión desmesurada por la escritura. Le he oído decir varias veces que la literatura le salvó la vida y él, con su generosidad inabarcable, le ha devuelto el favor multiplicado. Es de una versatilidad que en ocasiones parece imposible, puede cambiar de registro, como un camaleón cambia de color, o de estilo, o de género. Sabe que el escritor solo tiene sentido en función de la obra, y la obra es la que manda; puede ser directo como una bala, o ensimismado como una flor en la orilla de un estanque. Su obra es un abanico desplegado sobre el mundo, sobre el planeta Tierra, sobre la galaxia. Sus libros son un viaje inacabable que tan pronto atraviesa territorios sombríos como luminosos; es un viaje y una búsqueda permanente, que él quiere que sea colectiva.

Antonio, Jordi e Alfredo na Fundación con Dylan vendo e Lennon xogando ao xadrez
co noso autor

     
     Jordi, además, es una persona entrañable. Eso sí, hay que rascar un poco en ese caparazón en el que suele refugiarse. Jordi es una persona solidaria y generosa. No es preciso que repita aquí en qué causas ha empleado el dinero que ha ganado con los libros.

      Cualquiera que tenga interés puede informarse fácilmente. Y no solo ha empleado dinero en esas causas, sino también tiempo, mucho tiempo, entusiasmo, mucho entusiasmo, ilusión, mucha ilusión… Desde que era niño no deja de correr detrás de un sueño y aunque a veces tiene la sensación de que lo ha alcanzado, no cejará nunca en la carrera.
 
Unha vista parcial da Fundación Jordi Sierra i Fabra en Barcelona
     Jordi ha abierto caminos a la literatura infantil y juvenil, a la que tanto ama. Lo ha hecho con sus reconocimientos, con sus logros, con sus viajes a lo largo y ancho del mundo con los libros bajo el brazo. No sé si todos los que escriben para niños y jóvenes querrán agradecérselo. Yo, sí.
Con el último reconocimiento que ha obtenido, la Medalla de Oro al Mérito en las Bellas Artes 2017, Jordi sigue abriendo caminos. He visto la lista de galardonados y no hay ninguno que la merezca tanto como él, a pesar de que hay nombres muy conocidos y reconocidos. Y digo esto porque estoy seguro de que Jordi ha tenido que superar un listón muy alto, más alto que el de los demás, pues llevaba a la LIJ por bandera, tal y como ha reconocido el jurado, que al final habrá caído rendido, apabullado, ante sus méritos. Todos sabemos de las dificultados cuando nuestra única bandera es la de la LIJ.
 

En Santiago de Compostela con Antón, Libby e Antonio
    
                                                    ¡Qué alegría tan grande!

    Sé que Jordi y yo somos amigos aunque vivamos a quinientos kilómetros de distancia y nos veamos de pascuas a ramos. Sí, es así, son cosas de la literatura. Para ilustrar este comentario he elegido una foto, que para los tres que aparecemos en ella es ya histórica. Está tomada en Barcelona en torno al año 2000, o 2001. El tercero es Antonio García Teijeiro, reciente premio Nacional de LIJ, otro amigo entrañable que, curiosamente, también vive a quinientos kilómetros. ¡Qué jóvenes estábamos y qué poco hemos cambiado!

Foto á que fai referencia o autor do artigo tomada en Barcelona en 2001

viernes, 22 de diciembre de 2017

LECTURAS E CANCIÓNS PARA OS MÁIS PEQUENOS



Non  sobran, nin moito menos, as publicacións para os maís pequerrechos. Non é nada doado escribir e debuxar libros de calidade para estas idades.
    Como estamos nas festas de Nadal e axiña virán os Reis ou o Apalpador, Versos e aloumiños, ofrécevos algunhas novidades que farán a delicia dos pequenos, sempre e cando lles transmitamos ese amor polos libros e realicemos ese acto entrañable de compartir personaxes, historias, ilustracións con eles e elas.

     


     Por exemplo, se os pequechiños han de deixar xa os cueiros, o chupete ou teñen que vencer o medo á escuridade, Emilia Rebumbio (que é o nome dun grupo de creativos que soñan e son un pouco nenos), coas ilustracións de Irene Sanjuán, dan vida aos Wombis. Editada por Galaxia, Os Wombis é unha colección de libros que contan a historia destes simpáticos animais que se embarcan en centos de aventuras para axudar os nenos e as nenas do mundo nas súas primeiras etapas.
     Tres son os volumes que acaban de aparecer: Os Wombis e a escuridade, Os Wombis e os chupetes e Os Wombis e os cueiros.


     


     Anxo Fariña é o creador de Gliz e a familia Nube. Unha familia composta por Nubenai, Nubebebé, Nubepai, Nuba e Nubo. Gliz é un pastor de nubes. Por iso coida moi ben dos que viven na súa casa. Failles a comida, dálles menciñas cando están enfermas, lelles contos cando van para a cama…e viven moitísimas aventuras. Libros de pequeño formato, con moita cor e uns personaxes tenros e aventureiros á vez. Levan estes libriños un xogo de buscar obxectos, animais… nunha páxina  e ao final do libro hai dúas para colorar e inventar, se cadra, novos personaxes.
     
Para colorar

     Saíron do prelo dous volumes: O pintor de cores e Onde está Nubebebé? Non fai falta dicir que Anxo Fariña ilustra e escribe estes libros atraentes para os máis pequenos, editados por Edicións Xerais.




     Mamá Cabra aparece felizmente nesta época. Gloria Mosquera Roel e Tomi López Serrano, coas fermosas ilustracións de María Lires, agasállannos un libo ben especial: Eu cociño, ti cociñas? Canción fermosas que son receitas, con letras de María Canosa, música de Gloria M. Roel, quen tamén é a autora da letra e da música das tres derradeiras cancións.
     Dicir a relación que existe entre este proxecto e o que desenvolven no CEIP de Sigüeiro (Oroso, A Coruña) as mestras María Salgado e Pilar Rivas. Ambas mestras levan a cabo un fermoso labor, un proxecto escolar cos nenos e coas nenas de 2º Ciclo de Educación Infantil. Eu cociño, ti cociñas? é unha proposta metodolóxica innovadora onde a cociña e a alimentación saudable se converten no medio perfecto para traballar diferentes aspectos curriculares e desnvolver as competencias básicas do alumnado.
     Ben pois a cantar, a cociñar e a gozar con ledicia deste libro-disco que, como non podería ser doutro xeito, fará a s dlicias de pequenos e maiores.

Está editado pola Editorial Galaxia  na súa magnífica colección Sonárbore.




                                                                                                       ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

lunes, 18 de diciembre de 2017

ESCAPARATE POÉTICO (CXIII) Cesáreo Sánchez Iglesias








                           CESÁREO SÁNCHEZ IGLESIAS (Dadín-Irixo, 1951)





                          XI



Leve no voar, palabra ou paxaro a eternidade
acaricia o instante, os meus labios
acaricia e cae do outro lado do amor.
O indicíbel lévame ao que crea a luz. O invisíbel
Cesáreo Sánchez Iglesias
da primavera cae no centro do verao.
Dixen, existes se existes
na luz da palabra en que pousar nómade.
Vives dentro do aroma do xasmín.
Abro o armario e sae unha bolboreta, lembra
e volve o rostro, e transfigura en sombra.
Volve de nacer aquel rostro que amei. Chove.

     A chuvia óllame cos seus ollos de trapo.
Onde me levan as brancas ás pregunta por min
e de novo chove. O voo da luz mente, a sombra
pousa nas follas de charol e nada perdura.
A sombra dun pensamento agarda
como a garza parada agarda.
Compoño unha figura en branco roto.
Escrebo para que a noite non morra.
Abro a pequeña xanela de madeira e busco
nada que o home busque
no ceo recén chovido para que volva busco
para que a lúa veña se é que non está
para que sexa verdade.
Porque algo que había e quizais xa non
con area e cunchas e un pouco de mar constrúe
a pequeña casa onde me gardar.

                                                                 (Brahms)



                           XXI


De alma translúcida a nube pasa. Chove.
De tanto ser son lúa de setembro ou noite clara.

     O negro piano en silencio agarda.

     Figuras anónimas ámanse no instante azul
na praza pensativa. Alguén fala con quen foi
simula a vida a soidade pronuncia palabras ocasionais.

      Un home e unha muller abrázanse ao se pensaren.
Lévanme, na memoria do silencio envólvenme.

     Canto non foi hoxe é centro palabra indescifrábel,
música intemporal, auga ferida.

     Encho a miña voz de silencio. mente a luz.
    
     Anónimas figuras ámanse efémeras aladas caen
coma pétalas da tarde caen.

     Diante do espello a bailarina danza no pasado
sen corpo ámame sinala o alén e non responde.

     Desde o outro lado da luz con altas neves na xanela
fala o azul e só me entrega a cor.
Presentación do libro

     O infinito dime que é un ser solitario ou lúa
de corazón roto. De branco pantalón curto
preguntei á noite se era luminosa flor.

     Vin nacer o instante, cos ollos aínda sen abrir
incapaz de ollar o silente branco.
    
     Vin nacer os misterios da luz que ditan
o meu destino.

                                                                         (Erik Satie)




(Do libro Tempo transfigurado, editado por Kalandraka na colección Tambo. 2017)







martes, 12 de diciembre de 2017

REMUÍÑO DE LIBROS (38) "Os días lebre", de Clara López






TÍTULO: Os días lebre.



AUTORA: Clara López.



ILUSTRACIÓNS: Marcos Viso.



EDITORIAL: Kalandraka.




Os días lebre é o primeiro poemario que a súa autora, a artista e docente na Escola de Arte Superior de Deseño Pablo Picasso da Coruña, Clara López, dedica ao público infantil. Supón a través da ollada da súa protagonista, a verbalización poética do cotián por medio da sucesión de momentos vividos e sentidos acompañados da carga emocional que espertan as palabras.
 
Clara López

     Os días lebre está estruturado en quince poemas (todos cun título significativo e suxestivo) de diferente extensión e tamén de dobre lectura. Cuns versos que convidan a ser ditos en voz alta, desfrutando da súa sonoridade, do seu ritmo, e mesmo, da súa disposición  tipográfica, para amosar  un mundo simbólico e onírico que chega ao lector para compartir con el a acumulación de emocións que a experiencia deixa na imaxinación. E así, atopamos a crítica á vertixe do noso tempo, todo ás présas,  que proporcionan os días lebre fronte ao repouso e a ledicia dos días tartaruga, onde un é dono do seu tempo, do seu mundo exterior e, sobre todo, interior para viaxar e gozar do intre. Pero tamén hai tenrura, desexos, reflexións, reivindicacións que atopan o seu sentido e encaixan no mundo dos soños, cando no real non se cumpren.
 
Marcos Viso e Clara López
     Marcos Viso é o encargado de darlles vida aos poemas cunha proposta plástica engaiolante, que abre a porta a ese mundo propio do universo onírico plasmado tanto nos trazos deseñados coma nas cores empregadas.

Ilustración de Marcos Viso
Un exemplo de todo o dito:

 PARA SENTAR UN SENTIMENTO

[….]

Pintado ou escrito, / un sentimento é inofensivo, / coma un pemento. /Pero se te equivocas, / e non o sentas, / e o sentes, / vólvese moi perigoso, / máis cá selva ou ca unha bomba, / pois estoura ou roxe, / directamente ao corazón.


                                                                                                ALBA  PIÑEIRO

viernes, 8 de diciembre de 2017

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXII) " Poemas da Bicharada ", de João Manuel Ribeiro







                JOÃO  MANUEL RIBEIRO  (Oliveira de Azeméis-Portugal, 1968)






O PINGUIM SERAFIM


João Manuel Ribeiro

O pinguim
    Serafim
contou assim,
tintim por tintim,
    como por fim,
        e enfim,
se apaixonou por mim.




A PULGA DO GATO E DO CÃO


Cato, cato, cato
a pulga do gato.
Cato, cato, cato
a pulga do cão.
Cato, cato, cato
a pulga do gato,
  a pulga do cão
      na orelha
do senhor Renato
       e no orelhão
do menino João.




O ROUXINOL


Faça chuva ou faça sol,
canta, canta, o rouxinol.

Seja noite ou seja dia,
canta o rouxinol rufia.

Ben visível ou oculto,
canta o rouxinol culto.

Na festa ou no velório,
canta largo repertorio.

Canta o rouxinol, feliz,
por que canta, não o diz…




O CAMELO DO DESERTO

Sou um camelo do deserto,
ando por longe e por perto,
ora sonolento ora desperto.

Caminho a grandes pasadas,
transporto enormes carradas,
resisto a sóis e a enxurradas.

Sou um camelo esperto,
sei fazer do temido deserto

um camino com destino certo.