viernes, 28 de agosto de 2015

CANDO O AVIÓN DESPEGA...




Algúns pechan os ollos e apoian a cabeza no respaldo do seu asento. Notas a tensión. Outros len a revista que teñen diante , como se non fose con eles. Moitos cravan a ollada no teito do avión, apertan os puños ou agochan a presión sorrindo sen ganas.
    
     Non teño medo a voar. Son os aeroportos os que me exasperan. As esperas, a falta de información, o trato que reciben os pasaxeiros cando ven pasar  o tempo e o seu voo non aparece nos paneis, a esmola dun sándwich noxento e un refresco que dan as compañías polos retrasos nas saídas , as tendas para que consumas o máximo posible, os prezos das comidas nos restaurantes, etc.etc.
    
     Mais sempre me falaron do perigo que entrañaban os despegues e mais as aterraxes. Levo moitísimas viaxes en avión e non tiven ningún susto importante, máis alá das típicas turbulencias que se producen no aire.
    

     Cando despega o avión, xa vin xente rezando polo baixo, unha señora nunha ocasión cun rosario na man ou un home maior bicando unha medalla. Certo, eh? Comprensible tamén.

     E que fago eu neses intres,dende hai xa ben tempo? Vou descubrilo por unha vez. Pois recorro á poesía coma un rito profundo no momento que se supón  perigoso nun voo. Non é medo, non. Tampouco non pido nada, nin desconfío da sorte que pode correr a manobra. Cando o avión se ergue, miro pola xanela e, para min, sen mover os beizos, digo un dos poucos poemas que sei de memoria: Si mi voz muriera en tierra… de Rafael Alberti, mentres o chan principia a estar lonxe. Fágoo unicamente nese momento. Na aterraxe son tantas as ganas  que teño de chegar ao meu destino que permanezo en silencio.
     

     Non é por temor, nin como algo que substitúe  unha oración. Nin moito menos. É a reivindicación diante de min mesmo da poesía. A necesidade de que a palabra poética viaxe comigo, faga a compaña que me fai no día a día e que entre a formar parte da necesidade que a viaxe me provoca.


     Así son as cousas. Ben sei que a pouca xente lle importará isto que acabo de escribir. Que moitos dirán que é un xeito de rezar. Que no fondo teño medo de que algo poida pasar. Que alá eu coas miñas teimas (nisto si levan razón).
     Pero nada diso se axusta á realidade. Claro que calquera cousa pode suceder, mais non afogo esa dúbida cuns versos. Son os versos os que conseguen que, mesmo no aire, a miña relación coa poesía non sufra ningún percance. É a entrada, desta volta oral, no libro co que, sen dúbida, vou gozar no traxecto.

     De aí que a voz do poeta gaditano estea moumeando no oído e eu vaia acompañándoo  en silencio nun percorrido poético que me conmove.




E agora imos escoitar a Rafael Alberti recitando este fermoso poema:








                                                                                                                     ANTONIO  GARCÍA TEIJEIRO