viernes, 28 de mayo de 2021

REMUÍÑO DE LIBROS (75) "O conto do outro día", de Roberto Aliaga

 





                    TÍTULO: O conto do outro día.

 

                                            AUTOR: Roberto Aliaga.

 

                             ILUSTRACIÓNS: Noemí Villamuza.


                                            TRADUCIÓN: Manuela Rodríguez.

 

                                EDITORIAL: Kalandraka. Colección: Demademora.

 

 

 



O conto do outro día é un fermoso álbum ilustrado de Roberto Aliaga que homenaxea o acto de compartir a lectura entre un pai e un fillo antes de durmir e as consecuencias positivas que conleva tanto para os adultos coma para os nenos.

 

É o momento especial nos que os adultos xogan coas chaves do mundo infantil. Recobran a lembranza da súa nenez e reviven a emoción de cruzar as liñas da realidade.

 

A través dun tenro diálogo, non exento de humor, a palabra lida e compartida en voz alta cobra vida por medio do libro como elemento máxico de unión, complicidade, goce, acougo, agarimo e coñecemento do mundo real e o fantástico.

 

O conto do outro día que varía, se transforma segundo os desexos e vive diferentes dimensións ao deixar aberta a porta á imaxinación, á fantasía onde os protagonistas poden ser o que queiran sempre e cando estean xuntos.

 

 

As ilustracións coloridas e expresivas de Noemí Villamuza en sintonía co texto amosan os dous mundos lidos, vividos, soñados.

 

   

-Papá estás aí?

-Si. Estou aquí, ao teu lado.

-É que non teño sono.

-Xa vexo…

-Cóntasme un conto?

-Un conto?

-Si. Coma o conto do outro día!

 

                                                                                                                                                   Alba  Piñeiro

martes, 25 de mayo de 2021

FAÍSCA (9) "Dous excelentes Premios Xerais: Santoamaro e A folla azul"

 




Remato unha enorme novela do escritor colombiano Juan Gabriel Vásquez, Volver la vista atrás, na que nos conta as lembranzas do cineasta, Sergio Cabrera, sobre os feitos que marcaron a súa vida e  do seu pai, Fausto Cabrera. Magnífica. Pero aquí non remata a boa literatura porque me agardan dous libros moi atraentes.




Están sobre a mesa dous Premios Xerais  - o Merlín e o Jules Verne – que, tratándose de dous dos escritores que máis me interesan da actual LIX galega, Antonio M. Fraga e Andrea Maceiras, leo cun gusto tremendo.

Antes, sinalar a importancia dos Premios Xerais ao longo de tantos anos, que revitalizaron a literatura galega e abriron canles ata ese momento moi pechadas. Sempre é un pracer ler estes galardóns.

 

     Antonio M. Fraga escribiu Santoamaro co que obtivo o galardón do “Jules Verne”. O escritor de Nogueirosa preséntanos unha novela impactante tanto na súa forma como no seu fondo, e no desenvolvemento da mesma. Concibida como se dunha obra teatral se tratase, o escenario é a Praia de Santoamaro, un lugar onde unha cuadrilla de mozos e mozas se xuntan nas madrugadas dos sábados para bañarse no mar e conversar.

Nese escenario, cunha linguaxe moi axeitada, móstranos as relacións afectivas que existen entre eles. Ao longo das noites van aparecendo as personalidades dos compoñentes da cuadrilla que, paseniño, van amosando as distintas formas de amizade, os segredos que agochan, as súas filias e as súas fobias.

Eu, como lector, síntome espectador privilexiado do que nese lugar acontece. Síntome case partícipe das actitudes humanas que representan e intento comprender a cada un deles. Cunha ben calibrada intensidade dramática, a historia nos presenta un fresco máis que intresante do que senten e padecen eles e ellas arredor dunha amizade complexa. Emocionante, dura e valente, Antonio M. Fraga demostra con contundencia un coñecemento profundo do ser humano, sempre tinguido das contradicións. Un acerto pleno.

 

     O Premio Merlín, gañouno Andrea Maceiras con A folla azul e ben que me alegro. Esta narración, contada cunha delicadeza exemplar, preséntanos a Husu Aké, unha rapaza que é membro da tribo dos Tacaré, filla da Nai Terra e habitante do mundo verdadeiro. Coa complicidade da súa avoa Arumi, a protagonista vai coñecer a degradación da natureza por parte dos seres humanos, sen escrúpulos, e terá que emprender unha aventura para acadar “a folla azul” e así poder salvar a tribu da epidemia que padece. Husu Aké ten un don e non pode perdelo. Para iso terá que vencer moitas dificultades porque os Kuben, “os homes malos” teñen moito poder e non llo van poñer doado. Sempre ao asexo, estes personaxes son molestos, ruidosos e destrutivos.


 

     A folla azul é un alegato contra a destrución do mundo verde –a Amazonia, por exemplo- e a prol das tribus indíxenas que o levan habitando dende os inicios dos tempos. Digo que é un alegato pero é, ao tempo, literatura pura e de calidade. Contada en primeira persoa, esta novela ten todas as características da boa literatura, con lendas, mitos, narración oral, historias sobre a luz e a escuridade, cun bo número de costumes e tradicións dos pobos indíxenas e a súa importancia no equilibrio do mundo, ademais da defensa da súa identidade nunha nota ao final do libro, por parte da autora: “Esta novela -escribe Andrea- pretende ser unha humilde homenaxe a todos eses homes e mulleres que nos demostran que outro modo de vivir é posible e que non se trata dun ideal, senón dunha realidade que sucede aquí e agora”.

Dous libros diferentes escritos cunha sensibilidade que emociona, porque autor e autora, aman fondamente o ser humano.

Un luxo.

 

                                                                                                          Antonio García Teijeiro


viernes, 21 de mayo de 2021

FIESTRA ABERTA (5) Poemas de Noa García Garrido, asistente á Escola de Letras (Editorial Galaxia/Deputación de Pontevedra)

 





A Escola de Letras que promoven a Deputación de Pontevedra e a Editorial Galaxia é un proxecto formativo arredor da literatura e a escrita literaria, pioneiro en Galicia e sen moitos precedentes no conxunto de España. A Escola de Letras da Deputación de Pontevedra é un proxecto que pretende constituirse nun motor de actividades centradas na Literatura, na Escrita Creativa e no goce da palabra.

 A Escola de Letras, toda a súa oferta formativa e loxística de funcionamento (convocatoria de obradoiros, xestión do alumnado, contratación e pago do profesorado, comunicación, mantemento de redes sociais, edición dos libros, etc.) é un traballo feito polo equipo de profesionais da Editorial Galaxia.

 Unha actividade formativa de gran poder lúdico que aúna literatura con pracer e que permitirá, aos asistentes, gozar dos libros, da lectura e da escrita dunha maneira nova e insospeitada.

 



Así se explicaba o nacemento da Escola de Letras promovida pola Deputación de Pontevedra e a Editorial Galaxia.

E así foi, sen dúbida, na súa primeira xeira. Eu tiven a sorte de impartir un obradoiro de poesía en Vigo (en xuño dareino en Pontevedra) e a paixón poética do alumnado foi marabillosa. Dúas sesións ateigadas de poesía, de creatividade e cunha acollida marabillosa por parte do alumnado.

  

     Noa García Garrido foi unha das asistentes ao obradoiro. Notábase que amaba a poesía, que a vivía e escribiu dun xeito marabilloso.

    Así que lle pedín uns poemas para a nosa Fiestra aberta e ela, moi xenerosa, envioume unha fermosa reflexión sobre a poesía e varios poemas que reproducimos aquí cunha enorme ledicia.

 

REFLEXIÓN SOBRE A POESÍA

 

A poesía non é só o uso estético da linguaxe. Non pode quedar reducida a unha simple enumeración de recursos literarios, nin se pode limitar o seu alcance a unha serie de características exclusivas dunha época concreta. A poesía é un discurso que amplía o noso coñecemento do humano e que nos permite ler ou escoitar aquilo que sempre sentimos pero que nunca dixemos. A través da musicalidade dos versos, das sorpresas agochadas neles, desciframos a orixe dos nosos anhelos e entendemos tamén a sensibilidade allea. En tempos coma os actuais, nos que padecemos a ausencia das apertas, a poesía permítenos afastar a esa amante inoportuna que é a soidade. Ademais, a linguaxe lírica, como certos himnos musicais, cura as feridas da nostalxia. Os acordes poéticos pulsan as teclas dos recordos impedindo que a ledicia e o amor queden soterrados baixo o manto do esquecemento.

 


Noa García Garrido



POEMAS

  

                               Poema incluído en Tes cinco minutos

 

“Aloumiño musical”

 

A Luis Eduardo Aute, o poeta

 que soñou a destrución do esquecemento.

 

 

As balas da melancolía

convértense en apertas consoladoras,

cando a túa voz meliflua

ispe os segredos da miña memoria.

 

O teu canto nostálxico resucitou

as historias de amor

cosidas nos teares do pasado.

 

Invocaches cos teus versos

o poder dese latexo

que esperta os tímidos anhelos

cinguidos ás saias do vento.

 

Imaxinaches o intrépido Ícaro

voando por lácteos universos de licor.

Cantaches a súa libido extremada,

afastada da tiranía do pudor.

 

Evocaches a lembranza

dos slows que levan no seu ritmo

o tesouro agochado

nas fontes do Nilo.

 

A beleza do teu lírico furor

apagou as silenciosas danzas

da parasita ambición.

 

As túas cinzas namoradas

abandonaron xa esta absurda realidade,

pero eu, que sinto a música

dende as cadeas da saudade,

sei que nunca poderei olvidarte.

 

 

 Poemas compostos a partir das sesións do obradoiro


1. Poema libre (primeira sesión)

 

“Falar a fala nai”

Fuxir da soberbia ignorante;

revivir a voz censurada;

loitar pola herdanza;

rescatar as sombras caladas.

Educar na rica sabedoría

dos ilustres devanceiros;

escoitar as súas historias

e os seus cantos feiticeiros.

Sentir a caricia do fol;

respirar os acordes da muiñeira;

identificarnos co amor á terra.



2. Poema inspirado noutros versos (segunda sesión)

 

   “No es bueno

quedarse en la orilla

como el malecón o como el molusco que quiere calcáreamente

     imitar a la roca                                                      Vicente Aleixandre


Mergúllate nas selvas máis remotas;

atrévete a desenredar os prexuízos;

esquece o sixiloso paso das horas.

Non escoites a traizoeira voz do perigo;

imprime a túa fonda mensaxe nas follas.

 

3.

Cal foi a derradeira?

Esa que demos con forza,

sen medo, sen présa.

Non podemos devolver xa esa aperta,

ese doce refuxio

que apagaba o inverno,

que afastaba as meigas

e suspendía o tempo.

 


 

 


martes, 18 de mayo de 2021

Poemas de "DARÍO A DIARIO", de XELA ARIAS

 




Darío a diario.

Invasión que se me convén fantástica.

Invasión sen ocasión.

Invadíuseme a vida de cueiros e biberóns,

de roupiñas pequenas e xoguetes de colores,

de risas, choros, agarimos, agarimos.

 

Darío a diario.

A túa man ocupa un cuarto da miña xigante,

por iso detesto un pouco tantas palabras.

Todas para ti, ¡son a raíña parlante!,

¡emperatriz de sonidos guturais en diante!

 

 

 


 


E, por certo e para sempre, contigo a miña maior diversión.

 

 


 


Busco o modo de te acompañar sen estorbo,

que sexas ó meu carón feliz e creador

de ti,

de ti e mailo mundo que apañes.

 

 


 


INSTANTÁNEA DA TÚA VISIÓN

 

Arróupote arrequecido no meu colo:

sómo-lo globo terráqueopousado nos raios do sol,

teu pai.

 

 

 


 

A túa ollada incendaria anima tartarugas plásticas,

camións de engano.

Con pernas magras percorres metros de corredor.

 

Que con cabeza e corazón limpo dirixas,

meu ben,

a orquestra da túa vida.

 

 

 


 


Só teño contigo, Darío, unha dor difícil de esquivar

(e por riba está non máis comprender que sufrirás),

¿Cómo é iso de te saber disciplinar?

Lembro tantas que rompín, outras que esquezo xa.

 

Ai, si, corazón, aí busco axuda,

que vexo treme-las follas das árbores coa treboada

e procuro eu o nordés,

unha brisa.




viernes, 14 de mayo de 2021

ALGÚNS POEMAS DE 'DIJO EL RATÓN A LA LUNA...'

En 2020 saíu do prelo a antoloxía Dijo el ratón a la luna... (Anaya), semellante á anterior Un rato díxolle á lúa..., mais con poemas tirados tamén de Poemar o mar (Premio Nacional de LIX, 2017) que non se publicara aínda cando se fixo a antoloxía en galego), e nunhas excelentes traducións ao castelán realizadas por Chus Fernández. A estas antoloxías en lingua galega e española engádese tamén As coisas que faz o mar, unha selección en portugués a cargo de João Manuel Ribeiro, quen tamén fai as traducións. Estes tres libros supoñen tres lugares perfectos para achegarse á poesía para nenos e nenas de Antonio García Teijeiro.



Como exemplo do que podemos atopar nas páxinas destes volumes, 

Antón García-Fernández recita unha serie de poemas incluídos 

en Dijo el ratón a la luna... nun vídeo que vén de gravar non hai 

moito e que deixamos aquí abaixo por se vos interesa. Aproveitamos 

a ocasión, xaora, para animarvos a que entredes nos versos de 

Antonio na lingua que desexedes.



                                                    ANTÓN GARCÍA-FERNÁNDEZ

martes, 11 de mayo de 2021

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXXVIII) "Cancións para Ana Lúa", de Xavier Seoane.

 






XAVIER SEOANE (A Coruña, 1954)

 

 

Canción do mar

 

Do mar tan só sabemos

aquilo que soñamos.

 

Cando estamos durmidos,

Xavier Seoane (Foto AELG)

navegamos.

 

Acubíllate, filla,

porque veñen as ondas

a levarte.

 

O sol cega o horizonte.

A lúa abraza as algas.

 

Do mar tan só sabemos

aquilo que soñamos.

 

Cando durmimos, filla,

navegamos.

 

 

 

Os nenos van á escola.

Lúa dorme no berce

a perna solta.

 

Os nenos van ao mar.-21 Lúa pídelles cunchas

para xogar.

 

Os nenos van á horta.

Lúa pídelles grilos,

estralotes, amoras…

 

Lúa ten enfeitizo.

Se a arrolo e agarimo,

quedo eu durmido.

 

 

 

 

Numerando

 

A maceira dunha póla

viste camisa de cobra.

 

O xabaril de dous dentes

ri polos pelos das lentes.

 

O lagarto de tres rabos

sabe enteiro o abecedario.

 

O reiseñor de catro ollos

ve no sol catro raposos.

 

Comen pexegos e soñan

os sapos de cinco bocas.

 

Peitean lúas nas ondas

os cabalos de seis colas.

 

Atan o riso das fontes

sete vellas vacalouras.

 

Queiman as zocas do lóstrego

os ratos de oito bigotes.

 

Enfían o liño novo

os merlos de nove foles.

 

Día e noite son o mesmo

para o pardal dos dez ollos.

viernes, 7 de mayo de 2021

FAíSCAS (8) "Helena Villar Janeiro e Carlos Labraña e dous libros para gozar da literatura"

 




Estaba mergullado nun libro excelente de Héctor Abal Faciolince, Fragmentos de amor furtivo, cando recibo dous títulos de dous autores (autora e autor que admiro fondamente: Helena Villar Janeiro e Carlos Labraña.

      Debo recoñecer que me chamaron a atención as cubertas tan alegres e atraentes e, fixándome quen os escribía, decidín facer unha parentese na lectura do escritor colombiano e ler os libros recibidos un tras o outro.

A fuga de Guillermo, que así se chama o conto de Helena, é unha historia dunha tenrura (apoiada polo gran traballo de Luz Beloso) que te aloumiña na súa lectura. Guillermo é un rapaz, un personaxe dun conto mediocre que se chama Guillermo, o pelador de mazás, un neno que un día decidiu marchar deste libro tan aburrido, porque se sentía triste a mercé dun rato, e que, cando estaba a piques de casar coa princesa, pasaba case todo o tempo pelando mazás e recibindo ordes dunha bruxa que o atrapara collendo leña no monte. Guillermo chega a unha Residencia de Tempo Libre, e fica desorientado. Pero vai coñecer unha boa señora, algo solitaria, e vaise estabelecer unha relación fermosísima entre eles. 

     Coa mestría que a caracteriza e cunha fina sensibilidade, Helena Villar Janeiro escribe unha historia emocionante que resulta un pracer ler e, ao facelo, pasas un tempo moi feliz. Ler un libro desta muller é un acto de alegría polo xeito tan entrañable de crear literatura.

 

     O segundo libro é unha obra de teatro. É Carlos Labraña todo un especialista para crear pezas que a rapazada poida representar. Contra o reloxo é o seu título. Unha historia no que o tempo (medido ou non) é o protagonista na figura de don Pedro, un vello reloxeiro que, ao quedar viúvo, decide pechar a súa reloxaría porque o cansazo o domina.

Ao velo tan deprimido, a súa filla Xulia decide darlle unha sorpresa para animalo. Polo medio, uns personaxes curiosos (e non moi espilidos) Tic e Tac preparan un roubo case imposible.

En Contra o reloxo (coas simpáticas ilustracións de Fonso Barreiro) hai moito humor, moita tenrura, algunha caricatura de comportamentos humanos e unha claridade textual que permite ao lector ou lectora gozar do que le, imaxinalo nun escenario e sorrir, un verbo que nos é negado demasiadas veces.

      Teño que aplaudir o labor da Editorial Galaxia pois está a publicar poesía e teatro, algo non moi habitual, por desgraza. É algo que se agradece, tendo en conta a importancia de tales xéneros e o pouco que se valoran. Neste sentido a colección Árbore é todo un exemplo.

E recoñecer, unha vez máis, a traxectoria de Carlos Labraña, multipremiado con toda xustiza, por esa teima de poñer nas mans dos docentes uns textos tan suxestivos como necesarios.

Tras gozar destas dúas novidades, volvín a Abad Faciolince e a desfrutar deses dous amantes que, en Medellín, se pechan na ficción do seu pasado para non sentir o medo do presente.

 

                                                                                                                                             Antonio García Teijeiro




lunes, 3 de mayo de 2021

A LUZ DAS PALABRAS (88) José R. Cortés Criado

 





José R. Cortés Criado é unha desas persoas que, se non existisen, habería que inventalas. Porque este home ten un sentido ben intelixente da lectura literaria e a súa voz faise imprescindible nunha sociedade que loita por saír da indixencia lectora na que se atopou durante ben anos. É un apaixonado da literatura e non deixa de traballar a prol dun fomento da lectura, especialmente nos nenos e nas nenas, que el considera imprescindible.

     Pepe, como lle chaman os amigos, ten feito de todo no eido da LIX e, dende o seu blog unabrazolector.blogspot.com continúa prendendo a luz dos bos libros cun rigor exemplar.

     Por iso e moito máis (podedes ler a parte final desta entrada) José R. Cortés Criado tiña que estar aquí. A súa voz, se de literatura se trata, ten un brillo que aluma eidos ermos; lugares comúns que coñecemos e que el intenta que se enchan de libros, de palabras, de contos, de poemas e de soños.

     Moitas grazas, Pepe, bo amigo, por este texto que vai axudar, sen ningunha dúbida, a que o mundo literario se faga máis rico.


José R. Cortés Criado



                                  De animar a leer

 

Nuestro sistema educativo pretende que, al finalizar el período de escolarización obligatoria, los alumnos y las alumnas sean capaces de leer comprensivamente una obra literaria o un libro de carácter científico, y dedica mucho tiempo y esfuerzos para alcanzar ese fin; y esto es así porque las personas no nacemos con el gusto por la lectura, no es innato al ser humano, es algo que debemos ir alcanzando poco a poco.

 

Por ello no creo que la mejor forma de alcanzarlo sea a través de la obligación y de la realización de tediosos trabajos. A nadie se le ocurre pensar que por obligarte a visitar los museos te va a gustar la pintura o por asistir a la ópera de una manera forzada te conviertas en un amante de ésta. Lo mismo ocurre con la lectura.

 

Entonces, ¿cómo se puede fomentar el gusto por la lectura? La respuesta es bien sencilla, jugando. Es a través del juego como debemos lograr que el niño adquiera ese placer de leer. Cuando se trata de jugar, puede ser por medio de un trabalenguas, un recital de poesía, una narración algo dramatizada, una búsqueda de palabras en un texto, ordenar escenas escuchadas de forma inversa, desordenar versos….

 


No olvidemos que la neuroeducación proclama que el cerebro necesita emocionarse para aprender, porque investigaciones científicas confirman que, para adquirir nueva información, el cerebro procesa los datos desde el hemisferio derecho, el de la intuición, la creatividad, la imagen. Luego no es solo la palabra la que da información lingüística, también lo hacen los gestos faciales o corporales y la entonación.

 

Si conseguimos que los pequeños atiendan durante una narración, estaremos haciendo lectores por el oído y luego darán el paso a la lectura; y, a partir de ahí, fomentaremos, además, dos capacidades esenciales para que la persona se desarrolle de una forma integral y global: comprender y reflexionar. Dos pilares imprescindibles para el desarrollo personal.

 

Al lograr que el niño adquiera ese gusto por la lectura estaremos poniendo las bases para que sea capaz de aprender a aprender, ya que, hoy por hoy, la lectura es el medio más indispensable para adquirir cultura, por lo tanto, para ser capaz de formarse a lo largo de toda la vida.

 


La animación a la lectura es definida por Carmen Olivares como “acto consciente realizado para producir un acercamiento afectivo e intelectual a un libro concreto, de forma que este contacto produzca una estimación genérica hacia los libros”

           

Si queremos llevar cabo ese acercamiento afectivo al libro debemos buscar lecturas que sean sugerentes al niño, que respondan a sus intereses y preocupaciones, evitando iniciarlo a través de obras literarias áridas y alejadas de los intereses de los neófitos.

 

La lectura de los grandes clásicos, una vez despertado el afán lector, llegará por sí sola sin necesidad de ser forzada, ya que en la persona se habrá desarrollado la necesidad de saber más, la motivación de enfrentarse a retos más difíciles y de dejar a un lado a enanos, princesas y enfrentarse a “desaforados gigantes... de los brazos largos, que los suelen tener algunos de casi dos leguas.” (Cervantes).

           

Resumiendo, para incitar a la lectura debemos buscar libros que los pequeños puedan comprender, gozar y reflexionar. Siempre a través del juego y la creatividad. Así, lograremos que el público infantil no lector, que es a quien se dirige principalmente nuestra preocupación, descubra los libros y su gran diversidad, ayudándole a pasar de una lectura pasiva a una activa, desarrollando el placer de la lectura.

 

¿Qué podemos hacer madres, padres, profesores, bibliotecarios y adultos en general para animar a la lectura?

 

Hay que alejar esta actividad lúdica alrededor del libro de una tarea escolar cotidiana o de un trabajo tedioso.

 


La persona que se atreva a acercar el placer de la lectura a los niños debe creer en esa tarea; si no es lector o si la lectura no le interesa, mejor que fomente en los niños su pasión por su actividad preferida, ya sea el deporte, el coleccionismo o las manualidades.

 

Si queremos ofrecer un libro adecuado, que se ajuste a las necesidades y gustos de los destinatarios, se ha de conocer la literatura infantil y juvenil existente en el mercado o pedir consejo.

 

Y haber leído, con anterioridad, el libro elegido y de manera exhaustiva, para saber qué hacer y cómo crear la atmósfera adecuada que incite a la lectura del tema tratado en el libro.

 

Para alcanzar nuestro objetivo debemos estimular el pensamiento en ese proceso festivo que debe ser la lectura; es importante que, antes y durante la lectura, se realicen actividades de motivación.

 

Cuando llevemos a cabo cualquier actividad sobre el libro, ya sean preguntas sobre su contenido o algún personaje, ordenar diferentes episodios de la trama, resumir la historia, comentar el desenlace…, no se ha de inculcar el afán por la competencia y el liderazgo. No olvidemos que nuestro principal objetivo es formar buenos lectores, no porque sean mejores que los demás, lean más rápido o resuman mejor, sino por haber adquiridos unos buenos hábitos lectores.

 

Esta actividad lúdica, alrededor del libro, debe ser una agitación festiva de las mentes infantiles sin caer en el error de querer montar un circo, con payasos incluidos, cada vez que presentemos o comentemos una obra; o llevar a cabo un cúmulo tal de actividades diversas, que canse a los lectores.

 

Tampoco debemos pensar que la animación a lectura consiste solo en dar información sobre las novedades literarias, realizar guías de lectura, asistir a conferencias, etc. La animación es otra cosa, es ni más ni menos que jugar con el libro para hacer personas lectoras.

 

 

 

                                                                                                José R. Cortés Criado




Se queres saber algo máis de José R.


Nacido en Melilla, ha dedicado su vida profesional a la enseñanza, haciendo especial hincapié en el fomento de la lectura y la escritura. Posee el título de Maestro, Licenciado y Doctor. Su tesis doctoral, El compromiso social en la obra de Jordi Sierra i Fabra 1983-2003, obtuvo una calificación de Sobresaliente “Cum Laude” y Premio Extraordinario.

Es un lector incansable, mantiene contacto con el mundo literario, especialmente con el campo dedicado a los pequeños y jóvenes lectores.

Ha organizado encuentros con autor, jornadas pedagógicas, talleres de creación literaria... Ha publicado numerosas experiencias educativas, artículos didácticos, entrevistas, prólogos de libros, conferencias, trabajos de investigación, libros de textos, guías didácticas, críticas literarias... Actualmente tiene un blog especializado en Literatura Infantil y Juvenil: http://unabrazolector.blogspot.com