Eu boteime a rir e el riu comigo. Pero algo me deixou dentro. Naquel intre as súas palabras fixéronme cóxegas na miña cabeza. Logo, cos apuros da viaxe esquecín o que meu amigo me dixera.
Estou a piques de voltar a Galicia. Levo en Martin (Tennessee) case que tres semanas. Nelas fixen de todo, se se pode dicir así. Ata utilicei un bate de béisbol para intentar enviar a bóla o máis lonxe posible. Eu non o podía crer. A estadía está sendo marabillosa. Dá gusto estar no niño do meu fillo, a súa muller e a andoriña. Boa música, mellor comida e un ambiente de agarimo que nos vai facer moi difícil o regreso.
O niño da andoriña |
E hoxe, que está a chover, pasei a tarde na casa. Ben Webster e Jimmy Witherspoon acompañáronme poñendo luz nunha atmosfera gris, pois o sol decidiu non aparecer por esta cidade. O día 31 de xullo escribira un haiku para a miña nena. Andoriña revoando moi dentro do meu corazón. Ben sei que pode soar cursi. Acéptoo. Pero a emoción que sentín (e sigo a sentir) estes días por ser avó non serei quen de explicala endexamais. É un sentimento íntimo que che produce regueiros de lembranzas pasadas e futuros acontecementos. Non sigo por este camiño. Estou a poñerme pesado.
Ben, pois hoxe escribín catro haikus máis para a miña andoriña. En inglés, si. E producíronme unha sensación especial. Non son para botar foguetes, pero estou moi fachendoso de telo feito. Non vou traducilos ao galego, porque son sinxelos e calquera pode entender o que din.
E agora, volvo lembrar as palabras do meu amigo e a el dedícolle estes cinco haikus.
HAIKU 1
The baby's asleep
And some clouds are over her,
But it does not rain.
HAIKU 2
Libby has green snow
Around her beautiful crib.
Moonlight shines on her.
HAIKU 3
The wind does not blow.
It's riding a silver horse.
Libby's in the sky.
HAIKU 4
Birds flying slowly
Hear lullabies far away
And they like those songs.
HAIKU 5
Libby's dreaming of
Cotton horses and blue moons.
Happiness in dreams.
Velaquí o meu esforzo. Custoume máis do que se pode pensar. Pero pagou a pena. O valor que poidan ter atópase no agarimo que puxen na súa creación. Son unha pequena homenaxe a esta familia marabillosa que vive dende hai dous anos nunha pequena cidade, Martin, cunha universidade que me produciu unha enorme impresión.
Unha vista do centro de Martin, TN |
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO