Páxina décima
Lembro unha tarde de abril, na que
non soaba música celeste. Ao meu corpo feble chegou a figura dunha muller
secuestrada pola lava dos volcáns
ameazantes. Eu estaba na cama. Ela achegouse calma, con dozura. Agasalloume a súa man delicada coma a súa
saúde. Sentou onda min, que tiña febre, pousou os seus dedos na miña fronte e
acariñoume con tenrura. O tempo
semellaba deterse. Un clarinete de plástico, que non era, precisamente, de
Benny Goodman nin de Sidney Bechet, foi testemuña fiel dun momento apracible que
ficou gravado no meu corazón para sempre. Foron os derradeiros bicos. Foron os
derradeiros sorrisos. Foi a derradeira vez que vin a súa faciana facendo
esforzos para ser libre.
Esa noite quedei durmido
placidamente.
Horas máis tarde, en plena
escuridade nocturna, o ambiente volveuse infernal. Tronos, lóstregos,
terremotos sacudían o meu leito. A porta estaba pechada. Tiña o corazón
encollido. Movementos rápidos de aquí para alá, prantos inconsolables, verbas
que se cruzaban entre si,máis prantos de moitos tons. Eu tiña nove anos e non
fun quen de abrir a porta do meu cuarto. Meu irmán durmía. Permanecín agarrado
ás sabas na penumbra. Que pasa?, preguntei en voz alta. Non houbo
resposta. Pasaralle algo ao avó?, pensei
para min. El era a quen máis oía chorar. Entón comprendín. Mamá. A lava cruel
decidiu sepultar a súa leve respiración. Que duro espertar! O sorriso roubado polo destino decidiu borrar
as súas liñas. Non habería sorriso igual endexamais. A atmosfera que rexía a
miña casa a esas horas enlouquecera e convertÍase en angueira case eterna. Sen
sabelo, neses momentos deixaba de ser neno. Non o sería nunca.
Cando entrou meu pai desfeito no
noso cuarto, eu xa o adiviñara. Non acendeu a luz. E cunha voz angustiada
díxonos: Mamá morreu. Nos meus oídos comezou a soar a melodía do
mar alporizado. As miñas bágoas mesturábanse coa noite que xa estaba a arder.
A partir dese tráxico momento,
fixéronme desaparecer do noso xardín que
se volvera seco e sen flores.
E principiou o meu camiño pola vida
dos adultos. Eu era un neno ferido. Canto botei en falta os aloumiños e mecos
dunha nai! E nese camiño dos adultos, aparecían miradas de mágoa. As pedras ,
moitas delas moi sucias e repugnantes, dicíanme
palabras como orfo, pobriño, mamá
está no ceo, agora tedes que ser bos… anoxábanme. A meu pai as
circunstancias roubáronlle anos. Nunca se despreocupou de nós. Neste sentido,
foi un exemplo. A min, roubáronme a nenez. Non volvín a ser un neno normal.
Dáballe moitas voltas á cabeza. Pensaba de máis. Orfo. Orfo. Odiaba esta palabra, tan repetida, e choraba ás
agachadas. Sentía que perdera os meus soños infantís. Atopaba o mar ardendo.
Cuspín á escuma que cantaba na súa beira.
Nome
da túa nai? Arrubiábame. Silencio. Non teño.
Día
da Nai, 8 de decembro. Desolación. Debuxiños e verbas para elas. Eu riscaba
o papel. Deserto.
Foi unha renuncia obrigada ao amor.
Anos de sobresaltos. Noites de insomnios.
Por
que? Preguntaba eu á vida. Ela enmudecía, afastaba a vista de min e miraba
cara a outro lado. Non teño nai, berráballe. Palabras mortas acoitelábanme no
meu baleiro xeado. Non saíu o sol en moitos, moitos anos. As olladas feríanme.
No cemiterio fixaba os meus ollos nunha cruz hipócrita. Eu lía e relía o seu
nome. Meu pai poñíalle flores que recendían. Para min, estaban rotas. Miña nai
nunca foi libre. Viviu secuestrada en zulos pequenos aos que só podían acceder
meu pai e o médico, alá na capital. Canles indescifrables que me atormentaban.
Eu calaba. Meu pai sufría. Quero lembrar
os abrazos que non sei se chegou a darme moitas veces. Quero lembrar os bicos
que, estou seguro, encheron o meu rostro de agarimo. Lembrar. Lembrar.
Necesidade do tacto na miña respiración.
Silencio en vida.
Silencio na morte.
Aínda non sei, aos meus anos, que
lle fixo a Besta. Explicacións que ninguén me deu. Palabras confusas que se
perdían nas nubes e nos ríos que fluían sen auga.
Por todo iso, hoxe descendín ao
inferno. Buscaba a Rimbaud. El tamén
o fixera. Rimbaud, Poeta maldito.
Unha vez alí, sentín que as chamas
non queimaban. Ninguén berraba de dor. Decateime de que non era como o
contaban. O inferno está arriba. E como Rimbaud
pasou unha tempada nel, quixen saber se aínda o atopaba nalgún recanto.
Recoñezo que non o vin. Pero descubrín que deixara pegada da súa estadía alí.
Nunha parede lin: Eu sempre almorzo aire, rochas, carbóns, ferro. Preguntei quen escribira aquilo e un
anxo negro, moi guapo, calou a boca. Soábame ao Poeta. Noutra parede, había un vello andel cuns
libros e papeis antigos e usados. Collinos, fun pasando follas soltas e púxenme
a ler:
A quen achegarme? Que besta hai
que adorar? A que santa imaxe atacamos? Que corazóns hei rachar? Que mentira
debo soster? Que sangue pisar?
Eu fixérame moitas preguntas
semellantes a estas ao longo da miña vida.
Non dera, a miúdo, con respostas acertadas. Aquí, no chamado inferno, parecíanme máis
doadas de responder. E seguín remexendo e lendo papeis que caían de libros moi gastados, para intentar descubrir palabras
que, talvez, fosen do Poeta. Polos
camiños, en noites de inverno, sen acubillo, sen vestidos, sen pan, unha voz
atenazábame o corazón xeado. Debilidade ou forza; velaquí : é a forza. Non
sabes nin onde vas nin por que estás indo; entra en todas partes, responde a
todo…
Así
actuei eu na miña vida. Camiñei moitas veces sen coñecer o meu
verdadeiro destino, Sufrín nas noites de inverno, nas de outono… nas de todos
os días un insomnio enfermizo preguntándome cando volvería bater en min a
Besta. O pan era para comer, pero non
enchía o meu espírito. Tiña o corazón envolto en xeo, pero procuraba calor.
Precisaba derreterme. Precisaba unhas mans que sandasen os meus sentidos. Fun
débil perante as voces que chamaban ao esquecemento. Saquei forzas de non sei onde para non ser
derrubado por machadas asasinas. Entrei en tumbas de mármore. Entrei en
estancias con follas caídas das árbores que medraban no teito. Baixei ao fondo
do mar e sentín que a súa forza me afogaba. Dei berros de salitre. Aturuxos
salgados. Penetrei na esencia das persoas, quixen abrazalas e, unha vez dentro,
sufrín os golpes da metralla no meu corpo. Unha e outra vez, erguíame. Unha e
outra vez, agredíanme as medallas e as falsas condecoracións dos imbéciles.
Procuraba seda e recibía cobre. Procuraba música doce e atopaba melodías de
xofre.Non me rendín endexamais, pero quedei marcado pola Besta.
Sentín nacer e morrer ben de veces.
Mais eu négabame a deixar de perseguir a esperanza.
Cando máis afundido me encontraba,
apareceu a man da muller que me ama.
Logo, dous xílgaros marabillosos, macho
e femia, entraron na nosa vida e asubiaban acotío a cantiga do acougo. A
miña saúde mellorou, mais o ruído da Besta nunca fun quen de botalo fóra das
miñas entrañas. Acaleina grazas ao agarimo de seres nobres e honrados que
abrían as súas fiestras para que entrase o sol. Un sol que non era limpo. Un
sol que máis dunha vez escoitou chorar a un neno.
Continúo vendo papeis , cadernos,
libros e unha chea de máis papeis.
Daquela leo:
Que veña xa, que veña
o tempo que namora.
Tiven tal paciencia
que esquezo para sempre;
medos e sufrimentos
ao ceo marcharon.
E a sede malsá
escuréceme as veas (..).
E tras outros versos, que leo por
riba, repítense os dous do principio:
Que veña xa, que veña
o tempo que namora.
E ao pé do poema dúas letras moi
significativas: A. R.
Tiña que ser el. Arthur Rimbaud. Que Poeta tan incrible!
Póñome de xeonllos e leo uns versos en alto coma homenaxe.
Incorpórome e vexo ao fondo ao Anxo Malo. Non o parece. Está a ler con
outras persoas poemas ao redor do lume que non queima. Dá luz amarelada,
fermosa. Uns cantan. Outros bailan. Está claro: o inferno non é como o contaron.
O verdadeiro inferno está arriba.
Pecho os ollos e déixome levar por
unha voz de neno. Unha voz que non lle escoitara ao neno que fun.
Xa arriba, no verdadeiro inferno,
de costas a el, vou dereito aos dous volumes da personaxe Celia, creada por Elena
Fortún. Eran da miña nai, cando era pequena. Neles están a súa fragrancia,
o seu afecto, o seu recordo, o seu amor.
É o momento no que sinto no meu
ombreiro a man da muller que me ama. Sinto o seu alento na caluga. Transmíteme
a súa enerxía. Non me ve os ollos, nin as bágoas que esvaran pola miña faciana,
mentres pronuncio un milleiro de veces a palabra mamá. Pero ela sabe dos meus infortunios e tenta alivialos decote.
E ao lonxe, pero moi preto do meu corazón, dous
xílgaros, un na capital e outro alén do mar, asubían cancións de acougo.
Tras colocar no seu sitio os libros
de Celia, volvo notar o agarimo da
muller que me ama. O meu corpo treme de felicidade co seu contacto.
O VELLO SOÑADOR
