lunes, 14 de julio de 2014

OS MURMURIOS DO Can CAN (1)






     O can Can, dende que vive entre libros e música, está moi feliz.
Quere dicirnos cousas. Musita continuamente.

     O can Can non di guau. Fai ruídos leves, coma se fose o vento ou a auga dun río. Olla cara a nós e vai creando un rumor, uns murmurios, que intentan dicir algo. E non pensedes que di trivialidades, non.

     O can Can descobre cousas nas que nós, moi a miúdo, non reparamos.

     E quere contalas.

     De aí que Versos e aloumiños lle vai ofrecer unha sección fixa, sen periodicidade exacta, para que todos e todas poidades coñecer as súas descubertas.

     Chamarase Os murmurios do can Can e esperamos que vós, e nós tamén, poidamos saborealas xuntos.

     Velaquí estas primeiras.

  


     
      O can Can dinos musitando que…



     … está encantado de que a editorial Galaxia, na súa colección “Árbore”, publique un libro de teatro para os cativos. Pensa que é necesario e aplaude a decisión.
       
     Trátase do libro de Isabel Freire, “Aos Reis Magos non lles gustan os caramelos de menta”. Unha historia chea de humor e complicidade entre unha nena  de oito anos e os Magos de Oriente.


     

     
     … que, por fin, están xuntos e postos en música os “Seis poemas galegos de Lorca”, ademais dunha saudación elexíaca a Rosalía de Castro.
      
     Cántaos, como non!, Amancio Prada e edítaos a magnífica editora Vaso Roto Ediciones.
     
    Tamén di que lle gustaría escoitar o trobador do Bierzo. De aí o vídeo que engadimos. Un diálogo entre Federico e Rosalía de Castro.





     

          … que lle gusta moito o  poeta de Avellaneda, Bos Aires, Hugo Mujica, e nos ofrece este breve poema, tirado da súa “Poesía Completa (1983 – 2011)”, que a mesma editorial dos poemas de Lorca publicou co título de “Del crear y lo creado”, na súa colección “Esenciales Poesía”.

algo más blanco
Hugo Mujica
que la verdad

algo como un gemido
enrojeciendo
el amanecer

o más aún:

como un dolor callado
que también oigan los ciegos


     

     …  y finalmente que lle encanta a poeta Mª Jesús Jabato. Que se emocionou cos poemas do seu libro  “Gori gori”, editado por Kalandraka e que nos quere ofrecer un deles: o que se chama “Mi habitación”.

     E di así:


Las paredes azules
son cuatro cielos;
busco en ellos la luna
y no la encuentro.
Blanco el techo: una nube
con agua dentro.

Cuando cierro los ojos
suenan mil truenos
que amenazan tormentas
de agua y de sueños.
Por la ventana abierta
se oye un jilguero.



     E despídese cunha canción de Luis Eduardo Aute que lle dedica á súa amiga An Alfaya. Trátase da coñecidísima "De alguna manera" interpretada en vivo, 2011, no teatro Gran Rex de Bos Aires.




                    E can Can volve ao balcón a seguir observando a vida.