Hai uns días espertei coa triste nova do pasamento do gran
pianista de jazz Horace Silver aos 85 anos de idade, e o primeiro que fixen foi
ir aos meus andeis e reescoitar todos os discos que teño del. Pero non quere
dicir isto que os tivese esquecidos, nin moito menos, pois o hard bop
imaxinativo e sempre anovador de Silver tenme acompañado dende hai xa moitos
anos. A morte de Silver é unha perda importante para o mundo da música, pero
ficamos cos seus discos, coas súas ideas transmitidas a través de notas e
acordes, a través de composicións que deixaron profundas pegadas en moitos dos
jazzmen posteriores a el. Os moitos álbums que gravou para o selo Blue Note
durante os anos cincuenta, sesenta e comezos dos setenta (entre eles, por citar
só algúns, atópanse Finger Poppin’, Blowin’ the Blues Away, Six Pieces of
Silver, The Jody Grind ou Serenade to a Soul Sister) conforman un legado
artístico incomparable e, en conxunto, son un tesouro de indubidable valor
dentro do jazz moderno. Non sería esaxerado dicir que non existe un pianista de
jazz actual que non teña acusado a influencia de Horace Silver. Tal é a súa
importancia.
Horace Silver ao piano con Miles Davis
Silver naceu no estado de Connecticut en 1928. O seu pai era
caboverdiano, e co paso do tempo, a música tradicional desas illas africanas
tinxiría o seu jazz de ritmos exóticos, especialmente no seu disco The Cape
Verdean Blues. Na súa adolescencia, Silver interesouse polo saxo e, por riba de
todo, polo piano, ao mesmo tempo que comezou a sentirse atraído pola música de
pianistas bop coma Bud Powell e Thelonious Monk. Por volta de 1950, a sorte
quixo que Stan Getz actuase preto da súa vila natal, e o saxofonista quedou tan
impresionado pola técnica de Silver que o invitou a unirse á súa banda en Nova
York. Silver, que arelaba introducirse na escena jazzística dese centro
neurálxico da cultura mundial, non tivo que pensalo moito, e a chegada a
Nova York marcaría o comezo triunfal da súa carreira como jazzman, tocando
axiña con grandes nomes coma Coleman Hawkins, Lou Donaldson ou Lester Young.
Nun principio, Silver fixo o papel de músico de sesión, pero logo dunha serie
de excelentes colaboracións con Art Blakey (indispensable o disco Horace Silver
and the Jazz Messengers), tivo a oportunidade de liderar
sesións de seu, a meirande parte delas para o selo Blue Note.
Foi así como a súa magnífica serie de discos durante as
décadas dos cincuenta e sesenta influíu en toda unha xeración de músicos de
jazz entre os que se atopan Donald Byrd, Benny Golson ou Joe Henderson, entre tantos outros.
Practicamente todos os LPs que rexistrou para Blue Note son recomendables,
sempre caracterizados por un son hard bop anovador, intelixente e vangardista,
baseado no blues pero acentuado polos ritmos africanos e, ás veces, tempos
sorprendentes. Entre todos eles, destaca Song for My Father (Blue Note, 1964),
un sentido tributo en clave de jazz ao seu pai, figura fundamental na vida de
Silver, e sen dúbida un dos mellores discos de hard bop que saíron desa tan
produtiva década que foron os anos sesenta. Acompañado por dous grupos
distintos nos que brillan as contribucións de excelentes músicos como Joe
Henderson, Blue Mitchell e Junior Cook, Silver mestura jazz coa bossa nova
(“Song for My Father”), os ritmos tropicais (“Que Pasa?”) e mesmo a música
oriental (“Calcutta Cutie”), sen esquecer, abofé, o marabilloso orixinal de
Henderson “The Kicker”. Unha verdadeira obra mestra que endexamais me canso de
escoitar e que é a introdución perfecta ao ecléctico universo musical de Horace
Silver.
Coa chegada da década dos setenta, o pianista pasou por unha
fase de espiritualidade que coincidiu coa súa saída de Blue Note para
crear a súa propia compañía discográfica, para a que gravou ata a súa
reaparición en Columbia nos anos noventa. Para entón, o seu mellor traballo xa
estaba feito, aínda que discos coma It’s Got to Be Funky ou Pencil Packin’ Papa
non están nada mal. Co seu falecemento hai uns poucos días, o hard bop, que ten
deixado unha pegada imborrable no jazz posterior aos sesenta, perde a quen
probablemente é o seu pianista máis salientable, un home que comprendía o blues
pero que gustaba tamén de improvisar e experimentar con melodías e acordes
exóticos. Aquí o temos, para rematar xa, nunha aparición televisiva en
Dinamarca aló polo ano 1968, tocando en directo “Song for My Father”. Por
certo, que a banda inclúe aquí a Billy Cobham á batería. Agardo que vos guste e
que vos leve a desexar escoitar todos eses discos atemporais que saíron do
talento e a curiosidade musical de Horace Silver, que a estas horas descansa xa
en paz tras ter feito unha contribución impagable á música do século XX.
