Mª CARMEN CARAMÉS GORGAL (Santa Comba, 1966)
Ás veces na
norte allea emerxe a propia norte
coma
unha mofa macabra
e
sinto o gume afiado do seu bafo
en
cada volta que a chave dá na pechadura
-nada me paraliza máis ca ese son perverso-.
A
cada paso que se achega prepárome
 |
| Mª Carmen Caramés Gorgal |
para
a estocada mortal,
sen
implorar,
sen
mendigar,
sen
resistir…
Pero
pasa, caprichosa,
e
perdóame a vida –ou quítama-
outra
vez.
Non
coñecedes a
miña dor
e
xulgades aínda o meu silencio.
O
meu silencio,
que
non é máis que a parálise axial
que
provoca o medo
invadindo
o líquido esencial,
atoando
a gorxa.
Ás
veces esperto e sei
que existo
porque
non me resigno a esta carestía
de
vivir en estado de sitio
permanentemente.
Eu
non sabía que
no reverso da paixón
medraba
un becho infecto,
un
zume docemente envelenado
que
oxida
e
corrompe
e
desvirtúa a transparencia
da
palabra e do xesto
dende
dentro.
Eu
non sabía da perfidia que se agocha
na
cegueira irreversible dos covardes.
Á miña avoa materna,
Lisa de Sancalvo
Ninguén
debullou
nunca o tempo coma ti.
No
mandil van caendo as horas vastas coma grans,
os
días, como espigas.
Viches
como quedan as mans
escachadas
como a terra pola seca?
Pero,
que se pode facer cunha cesta de espigas
e
un carozo
nada
máis ca debullar?
Aínda
que eu ben sei
que
ti querías un “cuarto propio”,
coma
Virginia Woolf.
(Do
libro Dos días escuros, XVII
Premio Johán Carballeira do Concello de Bueu. Editado por Edicións
Xerais. 2015)
Presentación de Dos días escuros en Santa Comba.
