 |
| Paco Martín |
A
súa auga lizgaira segue a calmar a sede de todos aqueles e aquelas que gozamos
coa súa palabra.
Unha
nova reflexión.
Un
novo motivo para pensar.
Unhas
palabras cheas de ironía, bo gusto e humor que sinalan co dedo.
Hai
moitos cus de manteiga como Andresito
na vida real e dan noxo, aínda que eles non queiran decatarse.
E
dá gusto que alguén fale deles coa mestría de Paco Martín, tan agudo e, ao
tempo, agarimoso coma sempre. E que os descubra, que os deixe co cu ao aire (sexa de manteiga ou non).
Unha
nova peza para sentir preto ao escritor lucense.
Versos
e aloumiños
quita o sombreiro de novo, perante a agudeza de enxeño deste home.
Gozade,
meus amigos e amigas, destas liñas tan ocorrentes coma deliciosas.
 |
| Con Paco Martín, nunha das camiñadas de escritores e ilustradores. |
Cu de manteiga
Andresito –Cu de manteiga por mal nome- tiña dúas
irmás: María, un ano maior ca el e Rita, un ano máis nova. Non era o seu un
caso especial, nin moito menos, pero o rapaz foi quen de aprender a aproveitar aquela
circunstancia para beneficio propio e converter a súa condición de neno entre
dúas nenas en lanza e broquel protectores dun xeito de conducta que non sería
demasiado arriscado considerar pouco digna pero que, ó parecer, a el lle ía dando un cumprido resultado.
Posuía unha
enorme facilidade para manexar os altos e baixos da súa saúde, e así cando tiña
un exame complicado, cando había que facer recados algo incómodos e de certa
responsabilidade ou cando era preciso botar unha man para realizar os labores
da casa aparecía sempre unha molesta cefalea, unha torturadora dor de cadrís
que o deixaba derreado ou, e isto era o máis socorrido, unha chea de problemas
de visión que lle facían poñer os ollos en branco e queixarse a berros. Isto é por causa do estudo, encargábase
el mesmo de advertir se notaba que a súa nai tardaba demasiado en dicilo ela. E
a cousa debía funcionar porque, con máis ou menos aloumiños da mamá, o rapaz ía
librando de case todas as obrigas pouco agradables que se lle puidesen
encomendar, que xa non eran moitas, e que acababan sempre por se converter en
traballo, desta volta si que inescusable, para María ou para Rita.
Andresito –Cu de manteiga para as compañeiras e os
compañeiros de escola- maltrataba ás súas irmás, psicolóxica e fisicamente, apoiado
na certeza do seu ascendente sobre unha nai sen personalidade e escasamente
dotada intelectualmente e un pai, non moito máis intelixente, entregado por
enteiro á procura de diñeiro –do xeito que fose- e convencido da superioridade do home en
relación coa muller e iso durou ata que, primeiro a maior e despois a pequena,
perderon o medo e descubriron –algo que xa todos sabían- que unha boa losqueada
a tempo deixaba ó rapaz mansiño coma un año, porque Cu de manteiga non era senón un covarde enganador incapaz de calquera
actitude gallarda.
O papá
morreu novo e deixounos moito menos ricos do que eles pensaban. As mulleres estudaron,
marcharon pronto da casa e amañaron a súa a vida. A mamá segue a crer nas falsas
doenzas do fillo e a este, que nada de bo fixo, e nada fai, sabe que vai indo para
vello, cústalle cada vez máis traballo facer que non se decata do desprezo que
lle merece ós demais.
E a min
soamente se me acorda o tal Andrés cando nos medios de comunicación aparecen
determinados personaxes.
PACO MARTÍN
 |
| Con Susi en Lugo. 2012 |
