sábado, 16 de noviembre de 2013

DE NOVO, PACO MARTÍN. GRAZAS, MESTRE.

Paco Martín
 Non podía ser doutra forma.
A xenerosidade forma parte da súa persoa.
Si, Paco Martín, dando mostra do que é ser xeneroso, enviounos cinco artigos marabillosos. 
Coma os anteriores foron publicados na súa columna "Auga lizgaira" no diario El Progreso, de Lugo.

Non foi nada difícil conseguir a súa colaboración. Dixo que si ao momento. E ben que llo agradecemos.
A súa prosa afiada, irónica, pon o acento nesas cousas que, para tanta xente, pasan inadvertidas.

Para Paco Martín, endexamais.

El fíxase naquelas situacións que lle chaman a atención. Esas que serven como tema a un autor intelixente.

Paco Martín é un escritor intelixente, de enorme categoría, e Versos e aloumiños celebra a súa escrita. Toda unha honra.

Así que vos animo a que leades "A forza da idade".

A felicidade para nós é que aínda temos catro artigos máis para saborear pouco a pouco en datas próximas. 

Lede, lede, por favor. É unha delicia.


A Paco Martín en Lugo



              

 A FORZA DA IDADE

Un cativo duns catro ou cinco anos camiña ledo pola beirarrúa agarrado da man esquerda pola súa nai e da man dereita pola súa avoa –paterna, imaxino, polo que máis adiante veremos- de maneira que, entre os tres, abarcan todo o espacio que na vía pública queda destinado para uso dos que por alí circulan a pé e un servidor de vostedes, ó igual que outros peóns, vese na obriga de marchar, pacientemente, atrás deles mentres agarda a ocasión máis axeitada para poder realizar un hábil e veloz adiantamento que non supoña grave perigo para a integridade propia nin molestia excesiva para os tres que van por diante.

            
          Como é natural a proximidade necesaria e mailo compasado dos andares permiten que, aínda sen pretendelo, escoite eu canto eles van falando, que non son senón consellos cariñosos ó pequeno, comentarios sobre as vantaxes que a calor seca ten sobre a húmida, tan propia esta de lugares como Barcelona e cousas polo estilo. O neno aproveita, como nel é natural, a súa posición entre nai e avoa para erguer de vez en cando os pés do chan e randearse adiante e atrás durante uns segundos pendurado das mans das mulleres.

             
            O xogo que tanto divirte ó cativo non parece ser moito do gusto da súa nai, que vai facendo máis curta de cada vez a súa colaboración como carriola andante ata que, parándose ela de súpeto e facendo así parar ós demais, incluíndome, naturalmente, a min, berra rifándolle ó neno: ¡Kevin Jordi! –Supoño que agora as persoas que me conceden a honra de ler cousas das que eu aquí veño escribindo pensarán que estou a utilizar un nome ficticio coa fin de evitar posibles e, se cadra, non moi agradables identificacións. Pois non. Así é como en verdade se chama a criatura, porque esta era a cuarta ou quinta vez que, oíndo eu perfectamente, a el se dirixían con estes nomes- ¡Deja ya de pintar la mona, que la abuela ya no tiene fuerza para esas cosas...!

             

             O momento resultaba bastante propicio para eu realizar o adiantamento polo que viña agardando desde había un bo pedazo, mais a ollada coa que a avoa –señora, por certo, aínda de moito bo ver- recibiu aquelas palabras fíxome demorar o paso e quedar unha miga á espreita. Abriu a boca a muller coa clara intención de advertirlle algo ó cativo pero volveuna pechar ó se decatar da miña presencia e sen me perder cara apertou con forza a man dereita do neno e foino erguendo, con evidente facilidade, ata bambealo ela soa entre berros de ledicia do pícaro.

             
                  Sorriu despois cara a min porque ben sabía da miña comprensión. Volvinlle o sorriso e aproveitei aquel momento para adiantalos sen problema.



                                                                                       PACO MARTÍN