Espertei ansioso.
Sentía e cría ver por riba de min paxaros que revoaban
facendo dos seus chíos unha música pouco agradable.
Non sei se era un soño.
Nin sequera se estaba esperto.
O que si estaba claro era que a miña andoriña non voaba.
Esta apareceu pola mañá nos brazos da súa nai.
Foi unha aparición abraiante.
Quedei pampo diante dela.
A avoa colleuna nos seus brazos.
Estabamos emocionados.
A andoriña era belida, en verdade.
Non voou.
A avoa gozaba coa súa respiración, coa súa faciana serena.
Máis tarde, fun eu quen a tivo contra o meu peito.
o meu corazón e as ás da andoriña fundíronse
para dar voltas e voltas arredor de nós.
Sentía esa fusión emocional voando por todo o seu niño.
Un niño acolledor que me permitía gozar.
A andoriña fixaba os seus ollos nos meus.
Iso parecíame a min.
Houbo momentos nos que se decidiu a voar ela soa.
Seguín o seu desprazamento polo ceo tan próximo a nós.
Voou polos meus pensamentos,
 |
| A andoriña coa súa nai |
polos meus desexos,
polo meu amor sen lindeiros.
A andoriña pousou a súa tenrura no meu peito.
e sentinme máis tenro, se cadra.
Notei que o meu corpo estaba ateigado de vida.
Fun cómplice dos seus voos,
das súas reviravoltas,
dos seus movementos máis febles,
das súas expresións de bebé-andoriña,
da luz que reflicte,
dos seus cambios de humor,
da súa vitalidade, cada vez que decidía emprender un curto voo.
Canteille algo así como unha cantiga de berce interminable,
que fun inventando ata que pechase un olliño, cando o outro
xa non o podía abrir:
Arrarrá, arrarrá / por ahí viene tu mamá
Arrirrí, arrirrí / sólo miro para ti
Arrorró, arrorró / que te duermas quiero yo
Arrurrú, arrurrú / mi princesa eres tú
(...)
E así seguía ata que pechou os olliños nun sono que desprendía serenidade.
Lembrei un verso de Olga Novo:
ti eras por entón un aroma nos gravados.
Si, esta andoriña era un aroma no noso espazo común.
Unha andoriña feliz que arrecendía
a caricias,
a auga de rosas,
a acordes nos instrumentos das estrelas.
A andoriña transformaba o meu mar aberto, que cruzara ao longo dos anos, nunha doce enseada.
na que eu ía atopando o acougo que precisaba
para respirar tranquilo a frescura da vida.
Daquela, seguín o sendeiro da poesía de Olga Novo.
Abrín o seu libro Nós nus e lin o seu poema uva planetaria, dedicado a Carmen,
e gocei dos seus versos:
chegaches tan lila reverberando o canto
toda voltexada de lúa case sen órbita
eras ó carón.
esparexida en presadas coma o pan
no Maio.
uva planetaria dos ritos esganifada,
abrochas xenerosa e mineral
denantes do espacio e da auga,
pastora.
es ouveada e acendida,
tribal nena tremenda
chegaches tan lila reverberando o canto
a mans.
Mentres eu lía este fermoso poema, a andoriña, iña, iña, pequerrechiña,
quedou durmida no seu niño, iño, iño, moi xeitosiño,
cunha expresión tranquila e feliz.
Eu permanecín longo tempo fitando para ela.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
