Páxina sétima
...E
tíñalle demasiada manía a aquel edificio vulgar e anticuado, sempre ateigado de
xente que parecía desorientada. Desde que entraba ata que saía, todo semellaba
insufríbel naquel lugar morto: non soportaba o desfile constante dos vixilantes
da estación, que trataban de impor as súas absurdas normas…
Non, non son eu quen fala. Son eu
quen pensa simplemente. Estas cousas días Uxío, un personaxe da espléndida
novela que estou a ler de costas ao mundo. Unha novela, Nubes de evolución, moi
ben escrita por Andrea Maceiras.
Eu tamén lle teño manía a este
edificio sen paredes visibles no que me atopo. Rodéame demasiada xente
desorientada, quizais, aínda que o que se encontra máis afundido e sen norte
son eu. Claro que isto que me ocorre resulta insufrible! Síntome morto para
realizar actividades que antes me ilusionaban. Agora, non. E sufro o axexo
constante de vixilantes coa ollada fría, con xestos mecánicos que paralizan o
pouco sangue que me queda.
Lembras entre a néboa outras
persoas coas mans cálidas que impediron a miña caída por un precipicio máis
perigoso. Noites co ceo apagado. Penumbras ateigadas de insectos que conseguen
desencaixar a mínima tranquilidade que procuro. Cortinas mestas de fume
procedentes dos arames que esconden o horizonte tantas veces soñado. Soños esmagados polo esquecemento dos
banquetes do pracer. O lume queimando as entrañas sen auga para acalalo. Vomito
labaradas pola boca, porque non soporto a súa calor velenosa. Tarefa
interminable.
E a chave da esperanza, perdida no
deserto.
Escoito a música de Charlie
Parker. Agárrome con forza ao saxo de Bird, para poder rachar a
corda que, ás veces, me inmobiliza e loito para que os poemas, que escribo no
meu interior con lapis invisibles, non perdan ningún verso. A música
aliméntame. Nútreme de sensacións con algunhas cores. O que eu preciso. E tamén,
esa poesía silenciosa, case fantasmal que vou tecendo sen papel.
Continúa Charlie Parker
deleitándome co tema, cheo de beleza, Night
and day, que o seu fraseo xenial deixa
no aire. Semella unha conmovedora chamada á felicidade. Agradézollo. Sen a
música, sen a poesía, sen certas mans preocupadas que me acariñan, estaría nun edificio máis sucio e fedorento do que
estou.
E falando de poesía, teño diante un
poemario de María do Carme Kruckenberg: Jazz espido. Un e dous. Dáme medo
abrilo, pero venzo as miñas reservas. Que casualidade! Música e poesía. Ábroo e
leo fermosos poemas desta música que tantas variacións ofrece e que a autora
mestura e dedica aos nomes gloriosos do jazz.
Nel dou con liñas marabillosas relacionadas con Dinah Washington, Ella Fitzgerald
(como te amo, Ella!), Duke Ellington, Anita O´Day, a gran Billie Holiday,
Dexter Gordon, o fascinante John Coltrane ou Coleman Hawkins, entre outros. Que poemas tan belidos! Detéñome na
páxina corenta. Como segue a soar o gran
Bird,
agora co tema Cosmic Rays, leo o
poema no que aparece o seu nome. Primeiro para min, sen mover os beizos. Apoio
o libro no meu peito, pecho os ollos e escoito. Escoito. Escoito. Escoito. De súpeto, unha forza interna obrígame a pousar a mirada nun club de jazz, alá pola América profunda onde
naceu esta música. Véxome entre fume, cun ambiente cargado, con bebidas, ruído
de vasos, xente que fala e uns músicos negros, que non teñen nome. Non retiro a vista do recanto , no que está a
gloria. Fico así un tempo. Non sei canto, en realidade. Cando regreso ao libro, leo o poema en voz
alta. Case berro. Cálmome un pouco e decido compartir estes versos da autora.
Quero darlles vida e que queden neste caderno.15
A búsqueda é
constante
non deixa que remate
o motivo primordial
da orixe.
Remóntase ao proceso
da dor
racionalizado polo
agarimo.
Despois nasce o brado
tan silandeiro como
unha cantiga
que perdura
impasible,
aló do infindo.
A estreitez do
coñecemento
remonta ata o descoñecido
e a forza inmortal da
fermosura
trócase maxistral
coa inmunidade do
amor idílico
de Charlie Parker.
E eu digo, para min, haberá certas raiolas de sol entre as
nubes negras que me cegan a partir destas palabras e desta música cromática e
viva?
Cala Charlie Parker.
Eu, tamén.
O VELLO SOÑADOR
