martes, 26 de marzo de 2013

CADERNO ÍNTIMO (VII)



Páxina sétima





  ...E tíñalle demasiada manía a aquel edificio vulgar e anticuado, sempre ateigado de xente que parecía desorientada. Desde que entraba ata que saía, todo semellaba insufríbel naquel lugar morto: non soportaba o desfile constante dos vixilantes da estación, que trataban de impor as súas absurdas normas…
Non, non son eu quen fala. Son eu quen pensa simplemente. Estas cousas días Uxío, un personaxe da espléndida novela que estou a ler de costas ao mundo. Unha novela, Nubes de evolución, moi ben escrita por Andrea Maceiras.
Eu tamén lle teño manía a este edificio sen paredes visibles no que me atopo. Rodéame demasiada xente desorientada, quizais, aínda que o que se encontra máis afundido e sen norte son eu. Claro que isto que me ocorre resulta insufrible! Síntome morto para realizar actividades que antes me ilusionaban. Agora, non. E sufro o axexo constante de vixilantes coa ollada fría, con xestos mecánicos que paralizan o pouco sangue que me queda.
Lembras entre a néboa outras persoas coas mans cálidas que impediron a miña caída por un precipicio máis perigoso. Noites co ceo apagado. Penumbras ateigadas de insectos que conseguen desencaixar a mínima tranquilidade que procuro. Cortinas mestas de fume procedentes dos arames que esconden o horizonte tantas veces soñado.  Soños esmagados polo esquecemento dos banquetes do pracer. O lume queimando as entrañas sen auga para acalalo. Vomito labaradas pola boca, porque non soporto a súa calor velenosa. Tarefa interminable.
E a chave da esperanza, perdida no deserto.
Escoito a música de Charlie Parker. Agárrome con forza ao saxo de Bird, para poder rachar a corda que, ás veces, me inmobiliza e loito para que os poemas, que escribo no meu interior con lapis invisibles, non perdan ningún verso. A música aliméntame. Nútreme de sensacións con algunhas cores. O que eu preciso. E tamén, esa poesía silenciosa, case fantasmal que vou tecendo sen papel.
Continúa Charlie Parker deleitándome co tema, cheo de beleza, Night and day, que o seu fraseo xenial  deixa no aire. Semella unha conmovedora chamada á felicidade. Agradézollo. Sen a música, sen a poesía, sen certas mans preocupadas que me acariñan, estaría  nun edificio máis sucio e fedorento do que estou.
E falando de poesía, teño diante un poemario de María do Carme Kruckenberg:  Jazz espido. Un e dous. Dáme medo abrilo, pero venzo as miñas reservas. Que casualidade! Música e poesía. Ábroo e leo fermosos poemas desta música que tantas variacións ofrece e que a autora mestura e dedica aos nomes  gloriosos do jazz. Nel dou con liñas marabillosas relacionadas con Dinah Washington, Ella Fitzgerald (como te amo, Ella!), Duke Ellington, Anita O´Day, a gran Billie Holiday, Dexter Gordon, o fascinante John Coltrane ou Coleman Hawkins, entre outros. Que poemas tan belidos! Detéñome na páxina corenta. Como segue a soar  o gran Bird, agora co tema Cosmic Rays, leo o poema no que aparece o seu nome. Primeiro para min, sen mover os beizos. Apoio o libro no meu peito, pecho os ollos e escoito. Escoito. Escoito. Escoito. De súpeto, unha forza interna obrígame a  pousar a mirada nun club de jazz, alá pola América profunda onde naceu esta música. Véxome entre fume, cun ambiente cargado, con bebidas, ruído de vasos, xente que fala e uns músicos negros, que non teñen nome.  Non retiro a vista do recanto , no que está a gloria. Fico así un tempo. Non sei canto, en realidade.  Cando regreso ao libro, leo o poema en voz alta. Case berro. Cálmome un pouco e decido compartir estes versos da autora. Quero darlles vida e que queden neste caderno.


15

A búsqueda é constante
non deixa que remate
o motivo primordial da orixe.
Remóntase ao proceso da dor
racionalizado polo agarimo.
Despois nasce o brado
tan silandeiro como unha cantiga
que perdura impasible,
aló do infindo.
A estreitez do coñecemento
remonta ata o descoñecido
e a forza inmortal da fermosura
trócase maxistral
coa inmunidade do amor idílico
de Charlie Parker.

E eu digo, para min, haberá certas raiolas de sol entre as nubes negras que me cegan a partir destas palabras e desta música cromática e viva?
Cala Charlie Parker.
Eu, tamén.


                                                                                       O VELLO  SOÑADOR